Op 29 januari stond de verpulverende Zweedse band Sabaton in AFAS Live en gelukkig kwam hij niet alleen: hij bracht de oude germanen van Accept en de mystieke landgenoten van Twilight Force met zich mee. Op het moment dat ik bij AFAS aankwam (waarvan ik overigens niet aan de naam gewend kan raken, Ha Em Ha bekt gewoon lekkerder), viel het me op dat er geen hekken stonden. Ergens wel logisch, want het was nog maar even voor vijven en de deuren zouden pas om zes uur open gaan. De dranghekken kwamen er uiteindelijk ook niet, want de groep die al stond te wachten was niet al te groot.
Twilight Force had de eer om de avond te openen. Mocht je de band niet kennen, dan zou je een beetje kunnen denken aan een kruising tussen Sonata Arctica en Gloryhammer. Het muzikale geheel heeft stiekem wel een hoog “typisch power”-gehalte: van de gitaarsolo’s en de keyboards tot Chrileon’s hoge zang over draken en epische avonturen. Het mooie is dat deze combinatie wel lekker klinkt, maar ook qua show-element zitten de heren wel gebakken. Van kleine grappen tijdens de nummers zelf tot het schreeuwgevecht tussen Chrileon’s leger van volgers tegen keyboardist Blackwald’s minions: Twilight Force laat blijken dat hij er was om het publiek te vermaken en de tere keeltjes warm te draaien.
De volgende band die het podium mocht betreden was Accept. De band bestaat (op professioneel niveau) al sinds 1976, dus het feit dat de gemiddelde leeftijd van de bandleden rond de 60 ligt, is geen verrassing. In tegenstelling tot Twilight Force houdt Accept de show simpel en doet waar hij het beste in is: muziek maken. Tussendoor wordt niet veel gesproken, maar dat is ook zeker niet nodig. Hoewel ik zelf niet heel erg warm word van de muziek, lijkt een groot deel van het publiek het hierin niet met mij eens te zijn. Een paar minuten in de pit leert mij echter dat sommige mensen hierin hun “pitiquette” moeten bijschaven. Accept doet als special guest in ieder geval wat van hem verwacht wordt: het publiek is ondertussen goed warm gespeeld en klaar voor de hoofdact.
Na iets minder dan een half uur wachten klonken dan toch echt de eerste tonen van Sabaton door de zaal. Hoewel de band zelf het podium nog niet betreed, wordt er in de zaal al luidkeels geschreeuwd; zelfs de leus “Broek uit, op je hoofd!” wordt al rondgeslingerd. Na de gebruikelijke intro The March to War opent de band met het energieke Ghost Division om meteen een goede toon te zetten voor de rest van de avond. Het publiek reflecteert de energie direct door te zingen, schreeuwen en/of springen, of zanger Joakim Bróden hier nou om vroeg of niet. De band zette lekker door met zowel nieuwe nummers als Sparta en Blood of Bannockburn, maar ook oudere nummers als Union (Slopes of St. Benedict).
Na negen energieke nummers was het toch wel eens tijd voor wat anders. Wat kun je als band voor nieuws bieden (naast nieuwe nummers) als je al 11 jaar bijna constant aan het touren bent? Een akoestisch nummer natuurlijk! De heren brachten ons een prachtige akoestische versie van het nummer The Final Solution. Hierna mocht de energie weer terugkeren, in de vorm van Resist and Bite, Night Witches en Winged Hussars. Vervolgens verliet de band het podium, maar dat was gelukkig slechts voor even: de intro van Primo Victoria klinkt en de Zweden zijn alweer terug op het podium. Na Shiroyama en een hoop gespring tijdens To Hell and Back was het dan toch echt klaar, maar niet voordat Joakim zijn broek op zijn hoofd had; hier werd tenslotte al het hele concert voor geschreeuwd.
Hoewel ik, zoals vermeld, niet heel erg onder de indruk was van Accept, kan ik het toch niet ontkennen: het was een geweldige avond. Twilight Force wist een geweldige show te brengen en geeft me de hoop dat de band gaat groeien, Accept zet een stevige set neer en Sabaton weet een live show neer te zetten waar je U tegen zegt.
