Op de lijst van leuke verrassingen staat ‘een nieuw album van een vette band’ net onder ‘een doos vol kittens over je heen krijgen’, laat staan een album dat gelijk uitkomt. Dat is precies wat Northlane heeft gedaan met Mesmer, de opvolger van Node uit 2015. Met alleen een paar music videos en een Facebook chatbot als hype van tevoren besluit Northlane opeens zijn nieuwe album als een bom te laten vallen; maar slaat het ook in als een bom?
Variety is the spice of life
Het album opent met de laatst uitgebrachte video, Citizen. De lyrics gaan heel erg over surveillance en whistleblowing en het einde met “Thank you Mr. Snow” laat dan ook weinig illusies over. Sowieso pakken de teksten wat aparte thema’s aan. Intuition, met zijn vraag om constant meer te leren en te ontdekken, is geen onbekend terrein; maar nummers als Citizen, met zijn lofzang naar whistleblowers zoals Edward Snowden? Viridian, een pro-euthanasie nummer waar iemand smeekt om te sterven? Paragon, een regelrecht tribuut aan overleden Architects-gitarist Tom Searle? Het zijn richtingen die ik niet snel van deze mannen had verwacht. Alleen maar beter dat ze dat doen, want ja, “variety is the spice of life”. Zeker als dit alles goed uitgewerkt wordt.
Evolutie
De algehele toon in muziek is wel een evolutie vanuit Node. Zeker in nummers als Solar en Heartmachine is deze aparte stijl heel erg te merken; meer cleans en de ambient toon van de instrumenten gaat meer richting djent met zijn laag gedreun en aparte ritmes. Dit geluid wordt net iets verder uitgewerkt op Mesmer. Het ambient gevoel komt wederom terug, maar het voelt niet meer als de sleutelspeler die het was toen Adrian Fitipaldes nog stond te krijsen in de microfoon. Het gekrijs van Marcus Bridge…tja, dat mis ik wel. Ik vond zijn vocale stijl wel leuk en om hem minder te horen schreeuwen op dit album vind ik wel een minpunt. Zeker Heartmachine, met nul screams, had waarschijnlijk een stuk sterker aangevoeld als Marcus Bridge soms even klonk alsof hij net z’n kleine teen had gestoten. Ik wil “we suffer” niet altijd horen als zacht gezang. Soms wil ik het gewoon keihard geschreeuwd horen en dat krijg je niet in dit nummer.
Zakje Anta-Flu
Maar goed, Marcus Bridge is geen Eddie Hermida, hij kan tenminste zingen. Maak je geen zorgen, het is ook niet alsof het oude Northlane helemaal weg is. Intuition brengt weer die ouderwetse combinatie van ambient instrumentals, riffs waar je goed op kan springen/moshen/headbangen en Marcus Bridge die klinkt alsof hij een zakje Anta-Flu nodig gaat hebben. Andere nummers hebben op z’n minst momentjes die het old-school gevoel even terughalen. Zeker Zero-One brengt die combinatie van zweverige instrumentals en ouwerwets gedreun dat we van oude Northlane gewend zijn; maar dan krijg je iets als Fade, wat lijkt meer alsof het door bijvoorbeeld A Day To Remember gemaakt is en dan begint een bepaalde vraag toch een beetje te kriebelen: wat is dit album nou precies? We krijgen nieuwe Northlane, we krijgen oude Northlane, we krijgen een soort van A Day to Remember-imitatie en bij elkaar voelt het een beetje raar. Het is maar goed dat Render (een van de highlights als je het aan mij vraagt) gelijk erna komt om je weer af te leiden met een combinatie van elementen die gewoon perfect werkt. Dreunend riff? Check. Zwevende instrumentals? Check. Marcus Bridge die goed wisselt tussen cleans en ‘auw-mijn-teen’? Check. Het album eindigt met Paragon, zoals ik al zei, een tribuut aan overleden Architects-gitarist Tom Searle, een band waar Northlane zijn naam vandaan haalde. Het dreunt, het is melodisch, Marcus schreeuwt, Marcus zingt, het is een hele mooie afsluiter en een bijna spookachtig mooi eerbetoon.
Conclusie
Met Mesmer heeft Northlane een heel solide product afgeleverd. Het combineert de oude stijl met de nieuwe stijl en hoewel dit niet altijd even goed samen lijkt te komen, gebeurt dit vaker niet dan wel. Als je Node niks vond, dan kun je dit album gewoon overslaan. Vond je Node wel leuk? Dan ga je dit ook wel waarderen. Ik zit in ieder geval weer te wachten tot ze in de Melkweg of de Tivoli de Helling staan.
Eindbeoordeling: 7.5/10
Releasedatum: 24 maart 2017
Label: UNFD
