Sinds de oprichting van All That Remains is er een hoop rondom de band gebeurd. Zeker in de laatste jaren is frontman Phil Labonte veel in het nieuws geweest. Toch is de band vooral aandacht waard vanwege de luide, rauwe muziek die hij kan produceren. Laten we even teruggaan in de tijd, naar The Fall of Ideals, wat volgens menig mens het hoogtepunt was van de band. Het geweldige, snelle instrumentale werk, aangevuld door Phil’s ontzettend heerlijke geschreeuw, vormde een pareltje van een album. Nu is het echter 2017 en sinds 28 april is de discografie van All That Remains weer een nieuw album rijker: Madness.
De twee openers van het album zijn tracks die eerder al als single zijn uitgebracht, namelijk Safe House en Madness. Zeker Safe House is een harde binnenkomer en voor lange tijd denk je dat dit album direct de juiste kant op zal gaan. Helaas kom je er later achter dat beide nummers op zijn hoogst gewoontjes zijn. De rammende drums en strakke riffs zijn prima, maar er zit weinig aanvulling aan. Je merkt dat in Safe House de tekst “Welcome to my safe house, do you feel safe now?” en in opvolger Madness de tekst “This is madness. Madness!” wel heel vaak langskomen.
Onopvallend en niet uitdagend
Het lijkt erop dat de band veel om zich heen heeft gekeken voor dit album. Dit zal vast ook inspiratie geweest zijn, maar het resultaat is een opvallende verplaatsing in genre. Alle nummers bevatten veel meer clean vocals en electro-bewerkingen of pianostukken. Het tempo ligt het gehele album verrassend laag en ik kan mezelf er niet van weerhouden om teleurgesteld te zijn. Madness is een mengsel van muziek die in dozijnen verkrijgbaar is. Van nietszeggende teksten in de eerder genoemde nummers, naar simpele concepten in nummers als Louder, River City en Never Sorry. Het is een lange en onsuccesvolle zit als je zoekt naar die brutaliteit die deze band hoort te hebben. Het album sluit af met The Thunder Rolls, wat op zijn best omschreven kan worden als “Atreyu meets countrymuziek met een vleugje Eagles“.
Een klein pluspuntje wat ik de band dan weer wel moet geven is dat, alhoewel het geen ingewikkelde zet is, de rustige ballades oprecht gevoelige stukken zijn. Waar de tekst enigszins voorspelbaar is en ik een drie ballades op een “metalcore” CD ietwat teveel van het goede vind, zitten er goede ideeën achter.
Afgekeken bij anderen
Als geheelplaatje kan ik je alleen meegeven dat Madness naar mijn mening een wirwar is van Bullet for My Valentine en Parkway Drive. Wellicht dat ik er zelfs bij durf te zeggen dat het soms ook lijkt alsof de band heeft gekeken naar de zachtere en meer radiovriendelijke stijlen van Papa Roach. Madness is een klasse voorbeeld van hoe het zoeken naar een acceptabeler geluid kan leiden naar het verlies van originaliteit en kwaliteit, want aan de muzikanten zelf ligt het zeker niet. We weten allemaal dat deze band ongelooflijk veel in zijn mars heeft, maar ik wil bijna geen woorden vuil maken aan hoe onacceptabel normaal dit album is. Het is saai, niet slecht, maar niet uitdagend. Niet pakkend. De teksten zijn te straightforward en de muziek zelf is ingehouden en onnodig ondersteund door effecten op een computer.
Natuurlijk is roepen dat niets meer zou kunnen tippen aan The Fall of Ideals zowel een optie als onterecht. Ik heb er alle vertrouwen in dat All That Remains nog prima in staat is om nogmaals die geslaagde agressie omhoog te halen en die waanzinnige stembanden van Phil te laten doen waarvoor ze gemaakt zijn: schreeuwen alsof zijn lijf in brand staat. Dit keer is het niet gelukt en ik hoop oprecht dat dit een leerervaring wordt en dat we in 2019-2020 een beter album zien, want dit album wil ik liever vergeten.
Eindscore: 5/10
Label: Eleven Seven Music
Releasedatum: 28 april 2017
