LIVE REVIEW: Anthrax in De Pul

Wist jij dat er veel metalheads in Brabant waren? Ik niet namelijk, en ik zoek toch echt al tien jaar. Had ik maar geweten dat ik ze in Uden kon vinden, want op 2 juli stonden ze massaal in de rij bij De Pul voor Anthrax!

Voordat het zover is, moeten die nekken wel even goed opgewarmd worden. Je wil niet dat mensen morgen met een stijve nek van het headbangen weer naar het werk moeten gaan! Gelukkig weten de heren van Distillator wel voor die warm-up te zorgen, want die staan bij binnenkomst al lekker te spelen. De haren van vocalist/gitarist Laurens H. vliegen regelmatig in het rond, Laurens H. en bassist Frank R. wisselen regelmatig van microfoon (gewoon omdat het kan) en drummer Marco P. is intussen lekker zijn drumstel in elkaar aan het timmeren. Als je mij had gezegd dat deze band nummer vijf van de Big Four was, had ik je ook geloofd, zo strak zat het in elkaar.

In het halve uur tussen voorprogramma en hoofdact werden er flink wat biertjes achterover getikt, wat alleen maar bijdroeg aan de sfeer in de zaal. Kan Anthrax dit naar nog hogere sferen tillen? Ik zal je niet laten wachten op het antwoord: ja, dat kunnen de heren! De setlist is een mix van oude en nieuwe nummers, waardoor er voor ieder wat wils tussen zit, de band staat te spelen alsof ze alle energie van de wereld hebben en de interactie van frontman Joey Belladonna en gitarist Scott Ian maken dit een set waar menig oudere band een puntje aan kan zuigen.

Ik wil het toch nog even wat meer over die interactie hebben, want ik merk vaak bij de oudere bands dat er weinig interactie meer is. Dit is nu verre van het geval – bijna elk nummer heeft wel een kort moment ertussen waarin even iets wordt verteld en zelfs tijdens de nummers zorgt de band ervoor dat het lekker intiem voelt. Belladonna wijst naar het publiek, zwaait naar mensen, kijkt ze recht aan, het voelt alsof hij echt contact met je maakt. Intussen staat de rest van de band heerlijk te spelen en vliegen de haren (en het baardhaar van Ian) in het rond. Het publiek zingt en schreeuwt gezellig mee en er is zelfs een moshpit en een handjevol crowdsurfers!

Al in al heeft Anthrax met deze show bewezen waarom de band een van de Big Four is. Ik vind het bijna erg dat hij niet net zo bekend is als de andere drie, maar dan zouden we dit soort intieme shows niet meer kunnen hebben, wat meer jammer zou zijn. Voor nu is het tijd om onze nekken en stembanden te laten rusten, want dat hebben ze wel verdiend na gisteren.

Boekenlegger op de permalink.

Reacties gesloten