Het is niet vaak dat er zo’n aparte combinatie aan bands samen tourt als wat de Maximum Evocation tour ons biedt: Eluveitie en Amaranthe touren samen met The Charm the Fury als support. Met zo’n mooi pakket mag Nederland natuurlijk niet overgeslagen worden, zeker aangezien dat het thuisland voor de support act is. Met deze reden (of misschien gewoon om geld te verdienen; dat is misschien logischer) is deze tour op zaterdag 4 november ook naar Nederland gebracht in de grote zaal van de Eindhovense Effenaar.
De avond begint vroeg: om kwart over vijf openen de deuren (okay, stiekem was het tien minuten later) en om zes uur staat The Charm the Fury al op de planken. Het verbaast me niks dat de zaal al aardig vol staat, de show is tenslotte uitverkocht en er is geen goede reden om niet aanwezig te zijn bij deze opener. De geluidsafstellingen zijn aan het begin nog niet helemaal prima, maar dit wordt tijdens de eerste twee nummers netjes opgelost. Het publiek staat nog redelijk stil, maar na meerdere aanmaningen van frontvrouw Caroline Westendorp zit er in genoeg hoofden beweging en komen de eerste crowdsurfers naar voren vanuit de pit. De band zet een prima set neer en laat ook nog even Metallica’s Master of Puppets passeren tijdens een korte intermezzo.
Na slechts twintig minuten zou Amaranthe het podium al mogen betreden, maar er lijken wat problemen te zijn met een van de gitaren. Vijf minuten later dan gepland betreedt de band dan eindelijk het podium. De band opent met Maximalism en direct wordt de tweedeling in het publiek getoond: ongeveer een derde van het publiek is enthusiast aan het headbangen/springen/zingen, terwijl een groot deel van de rest zich een beetje af staat te vragen wat er zich nu precies op het podium afspeelt. De band speelt deze show met zanger Chris Adam Hedman Sörbye van Smash into Pieces, aangezien Nils Molin verplichtingen had met Dynazty. Chris levert, net als op de vorige EU tour, geweldig werk. Bassist Johan Andreassen had eerder deze tour zijn been gebroken en zit dus helaas stil.
Al deze “nadelen” mogen de pret niet bederven; de band speelt een prima show, waarbij de focus slechts lichtelijk op zijn meest recente plaat Maximalism ligt. Slechts zes van de zeventien nummers die de band er in iets meer als een uur doorheen weet te pompen komen van het nieuwe album. De band staat energiek en enthousiast op het podium en is constant op zoek naar de interactie met het publiek. Na dertien nummertjes met een drumsolo ertussen verlaat de band het podium, maar onder luid gejuich trakteert deze het publiek op een toegift van vier nummers. Als laatste blaast de band de zaal omver met The Nexus, een nummer wat natuurlijk niet op de setlist had mogen missen.
Ik maak normaal altijd heel graag vergelijkingen, maar Eluveitie met Amaranthe vergelijken is alsof ik een banaan tegenover een kiwi zet. Bij beide bands wordt gelukkig prima geknikt met de hoofden, er wordt gesprongen en er wordt gedanst. De spectaculaire show die Amaranthe brengt kan Eluveitie niet brengen, maar op zijn eigen manier is de folk show nog interessanter. Het podium is goed gevuld door de aanwezigheid van negen bandleden en de aparte instrumentkeuzes maken het kijkgenot alleen maar groter. Meerdere fluiten, een doedelzak, de draailier, een harp, een mandola en een viool zijn naast de gebruikelijke snaarinstrumenten en drums op het podium te vinden. Een klein probleempje met zo veel instrumenten is dat het lastiger wordt een goede geluidsmix te creëeren en dit lijkt dan ook pas twintig minuten na aanvang van de set te zijn gelukt.
Hoewel de band redelijk recent Evocation II: Pantheon heeft uitgebracht, speelt hij toch maar vier nummers van deze plaat. Dit zal mede komen omdat te veel akoestische nummers niet echt aanslaat, maar het moment waarop de band ze speelt wordt door de fans luidkeels toegejuicht. Naast deze akoestische nummers is er op de setlist plek voor twaalf(!) gebruikelijke nummers en een drumsolo. Bij Tegernakô vraagt frontman Chrigel Glanzmann of het publiek wil dansen, maar op hier en daar een paar mensen na staat het publiek toch grotendeels stil. Hierna duurt het niet lang voordat de band het podium moet verlaten, maar deze keert terug voor een toegift in de vorm van Inis Mona. Hierna kwam de avond toch echt ten einde.
Alle drie de bands wisten stuk voor stuk een prima set neer te zetten met een goede show. Als je de kans krijgt om één van deze bands een keertje live te zien, raad ik je aan om deze met beide handen te grijpen!
