Ik loop nu al een aantal maanden af te tellen tot het nieuwe album van Blessthefall uitkomt. Op 23 maart heeft Hard Feelings eindelijk het licht gezien en mij veel luisterplezier geven. Blessthefall heeft na negen jaar en vijf albums natuurlijk geen introductie nodig en die ga ik dus ook niet geven! Nou ja, het is noemenswaardig dat de band na negen jaar weg is bij Fearless Records en naar Rise Records is gegaan. Behalve dat is er niets veranderd aan de band!
Nostalgisch gevoel
Het is een heerlijk album dat mij een heerlijk nostalgisch gevoel geeft. Het gehele album klinkt als een mix tussen Witness en Hollow Bodies. Dit zijn, in mijn ogen, de tweede beste albums van de band en ik ben dus blij dat de band een beetje terug gaat naar zijn roots. Iedere track heeft wel iets weg van deze albums: zo klinkt Sleepless in Phoenix als een track die je op Witness zou vinden en klinkt Melodramatic als een track die je op Hollow Bodies kan verwachten.
Uniek
Ondanks dat het album veel weg heeft van zijn voorgangers, heeft het toch iets unieks. Het klinkt anders dan andere albums en dat zorgt er voor het geen exacte kopie van het oudere materiaal is geworden. Een goed voorbeeld hiervan is Sakura Blues. Deze track is instrumenteel anders dan het voorgaande werk en bevat meer synths dan ik van de band gewend ben. Het werkt voor deze track en het past goed bij de rest van het album, dus mij hoor je niet klagen! Als we het dan toch over iets unieks hebben: op de laatste track van het album, Welcome Home, is Rocket te horen. Mocht je niet weten wie Rocket is, dit is de dochter van frontman Beau Bokan en zijn vrouw Lights. Zij zingt het laatste deel van het nummer en het is duidelijk te horen dat Beau een super trotse papa is.
Beste album
Ik had na de release van de singles al hoge verwachtingen voor dit album. Dat mocht ook wel met drie heerlijke singles. Echter bracht het ook een beetje onzekerheid met zich mee, want vaak zijn dit de beste tracks van het album. Dit is hier gelukkig niet het geval en de heren hebben het beste voor het laatst bewaard. De beste track op het album is Sleepless in Phoenix. Deze track is perfect. Het is catchy, soft maar toch nog hard en staat al dagen op repeat. Wat deze track zo goed maakt is het feit dat er geen screams in zitten en toch nog best intens is. Dit komt door de hoeveelheid emotie die Beau met zijn zang in dit nummer pompt. Wat dit album beter maakt dan zijn voorgangers? Simpel, de band mixt oud en nieuw samen en laat zo zijn groei zien met dit album. Het feit dat iedere track er op zijn manier eigen manier uitspringt helpt natuurlijk ook mee.
Conclusie
Om dan nog even terug te komen op mijn hoge verwachtingen voor dit album, die zijn dubbel en dwars waargemaakt door de band. Dit had ik natuurlijk wel verwacht, want na negen jaar en vijf albums mag je verwachten dat een band weet wat hij doet.
Eindbeoordeling: 9/10
Releasedatum: 23 maart 2018
Label: Rise Records
