Het was lange tijd stil rondom het Pain project van Hipocrisy-oprichter Peter Tägtgren. Met het laatste (live)album uitgekomen in 2012, is de fangroep toch echt toe aan nieuw materiaal. Nu is het dan eindelijk zover: het nieuwe Pain album, Coming Home, is op 9 september uitgekomen. De vraag is: voldoet dit album aan de hoge verwachtingen die de fans hebben? Ik heb uitgebreid naar het album geluisterd om je alle details te geven.
Duidelijke inspiraties
Het album wordt geopend door Designed to Piss You Off. Het nummer heeft een pakkend ritme, alhoewel het verbazend niet-industrial is voor een band als Pain. De tekst is niet hoogstaand, maar mocht je iemand haten, dan is dit nummer een perfecte match met deze gevoelens. Het is een lekker boos nummer. Hierna volgt Call Me, een nummer dat eerder met een video is verschenen. Sabaton-frontman Joakim Brodén zingt hier enkele stukken in mee. De heerlijk foute tekst maakt dit nummer soortgelijk aan het Lindemann project waar Tägtgren vorig jaar aan heeft gewerkt. Hij is blijkbaar nog steeds zijn liefde voor vieze nummers niet kwijtgeraakt.
Variatie in de rode draad
A Wannabe volgt en dit is een nummer wat beter past in de visie die je misschien al van Pain gewend was. Hetzelfde geldt voor Pain in the Ass. Harde gitaren en agressieve vocals brengen de nodige rode draad in het album. Black Knight Satellite is al een bekend nummer, het was namelijk het eerste nummer dat uitkwam als voorproefje voor dit album. Door extra elementen van synthesizers in dit nummer lijkt het terecht om het een “moderne Pain” te noemen. Coming Home, het nummer dat de titel van het album draagt, is verrassend rustig. Door de vele invloeden die in nummers terugkomen is het een afwisselend album. Deze afwisseling maakt het een interessante variatie van geluid, of je het nou op volgorde of op shuffle luistert.
Absinthe-Phoenix Rising is een nummer dat onderdeel is van deze variatie. In eerste instantie dacht ik dat het een cover was, want het klinkt niet zozeer als het genre waar de band zoal mee werkt. Het is echter wel een nummer wat in de concertzaal of op een festival goed mee te zingen zal zijn. Final Crusade en Natural Born Idiot zijn beiden tracks die onderdeel zijn van die rode draad die het gewende geluid vormen. Het album eindigt met Starseed, een langzaam, maar pakkend nummer.
Conclusie
De sfeer van het album is in zekere zin een soort afleiding van doemdenken en vooral tegen dingen aan schoppen. Zijn we enigszins anders gewend van Peter? Niet echt. Dat maakt het album een klein beetje voorspelbaar en zeker niet alle tracks zijn even memorabel. Wat mij echter ook opvalt is dat het een heel volwassen album is. Het steekt professioneel in elkaar en het geluid en tempo zijn iets zwaarder dan op voorgaande albums. Het album is mogelijk een overgang naar een nieuwe generatie Pain-muziek. Zie het oude werk als een coole neef en dit nieuwe album als een awesome biker-opa vol tattoos. Dit maakt het album een excellente aanvulling op de collectie die Pain al de wereld in heeft gebracht; en ook al gaat het waarschijnlijk nog even duren, ik kijk uit naar meer.
Eindbeoordeling: 8/10
Releasedatum: 9 september 2016
Label: Nuclear Blast Records
