Het gaat de laatste tijd niet overal even goed in de wereld. Gelukkig is er altijd muziek om ons dit even te laten vergeten. Toch kun je ook een show neerzetten waarin je aandacht vraagt voor bepaalde dingen en het toch niet zo erg laat lijken, zoals Billy Talent op 30 oktober bewees in een uitverkochte Melkweg The Max!
De avond opende met Say Yes, waarin toevallig ook Billy Talent invaldrummer Jordan Hastings speelt. Het was een rustige set en daardoor een goede opener: geen bandleden die over het podium vlogen, geen politiek getinte speeches, gewoon lekker spelen. De heren leken er plezier in te hebben en ook al was dit wat rustiger dan waar de mensen voor kwamen, toch leek het wel gewaardeerd te worden. Helaas klonken op de eerste rijen de drums overal bovenuit, maar gelukkig was de rest ook nog wel te horen. Ik weet niet of dit overal in de zaal het geval was, maar ik hoop van niet.
Naderhand was het meteen tijd voor iets energiekers: de Britten van Young Guns kwamen voor het eerst in vier jaar weer naar Nederland! Nee, dat heb ik niet op hoeven zoeken, dat heeft de band meerdere malen tijdens de set gezegd. Er is ook beloofd dat hij volgend jaar weer terug zal komen, dus wie weet! Okay, na dit alles is het toch tijd om de set te bespreken. De band was lekker aan het spelen, maar hoe vrolijk en fijn de overige leden waren, ze vielen toch in het niet bij de energie van frontman Gustav Wood. Hij was zo goed als overal te vinden, probeerde de interactie met het publiek aan te gaan en zong de longen uit zijn lijf. Jammer genoeg waren deze vocals bijna niet te horen, want ze waren veel te zacht of de eerste paar rijen zijn gewoon geen goede plekken om de muziek te horen zoals hij bedoelt is. Bij de stukjes waar je Wood wel kon horen klonk het uitstekend, dus dit was echt heel jammer. Gelukkig maakte de energie veel goed. Ook waren de speeches tussendoor wel te horen, die onder andere over de Brexit gingen.
De setlist van Billy Talent zag er al lekker lang uit toen hij op het podium werd geplakt en dat klopte ook! Er zijn maar liefst 21 nummers gespeeld in iets meer dan anderhalf uur. Maar dan moeten die nummers toch flink afgeraffeld zijn, hoor ik je denken. Bij de meeste bands zou dit inderdaad het geval zijn geweest, maar toch is Billy Talent daar een uitzondering op. Ook al worden er vaak een handvol nummers achter elkaar gedaan zonder een korte stop tussendoor, er is meer dan genoeg op het podium te zien om je intens te vermaken. Frontman Ben Kowalewicz is ontzettend energiek en springt, danst, headbangt en manipuleert het publiek alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. De rest van de band is intens aan het spelen, wat de nodige geconcentreerde gezichten veroorzaakt, maar wat is het een genot om de mannen bezig te zien. Die passie zie je niet vaak bij bands die al zo lang bezig zijn.
Tussendoor was er uiteraard ook nog genoeg te horen. Zo zijn er verschillende speeches geweest, waaronder eentje over Donald Trump (uiteraard), eentje over de huidige stand van de wereld (waarna White Sparrows werd opgedragen aan slachtoffers van verschillende aanvallen) en werden er een aantal leuke verhalen verteld. Ook was het gitarist Ian D’sa’s verjaardag en D’sa werd luid toegezongen door het publiek terwijl er een taart het podium op werd gedragen. Stagediven was verboden, maar dit weerhield sommigen niet om het alsnog te proberen en de crowdsurfers waren er altijd genoeg. Als klap op de vuurpijl moest iedereen gaan hurken tijdens Viking Death March – het was erg krap, maar het lukte! Het geluid klonk hier een stuk beter, maar het was sowieso al lastig om Kowalewicz te horen over het gebrul van het voltallige publiek. Wat een energie, wat een show en vooral: wat een band.
Na een encore van drie nummers was het toch echt tijd om weer naar huis te gaan en deze show even te laten bezinken. 2016 is al een goed jaar voor punk geweest en in de Melkweg heeft Billy Talent laten zien hoe leuk punk kan zijn en waarom we het nu meer nodig hebben dan ooit.
Pingback:Billy Talent, two ways! | Fan for a Day