De eerste show die Red Hot Chili Peppers had aangekondigd in Nederland, stond gepland voor 8 november. Kaarten vlogen over de digitale toonbank als warme broodjes en op de ochtend van de kaartverkoop werd er dus een tweede show aangekondigd. 9 november stond de band dus voor de tweede avond op rij in een Ziggo Dome vol juichende fans. Hoe de heren het er verder vanaf hebben gebracht, zal ik je vertellen.
We moeten wel bij het begin beginnen. Deerhoof is de opener van de avond. Het liefst zou ik de muziek omschrijven als “de muziek die je in je hoofd verwacht te horen als je meth combineert met crack en een hele berg wiet”, maar laten we respectvol blijven en het gewoon bij experimentele psychedelica houden. Deerhoof is een band vol interessante karakters en brengen het publiek een beetje in een verbaasde stemming. Beide gitaristen zijn redelijk nuchter, zangeres en bassiste Satomi Matsuzaki voegt met haar hoge, kleine stem en lieve danspasjes er wat flair aan toe en de drummer is in zijn eigen wereld. Door de structuur van de nummers is enige gewenning nodig om door te hebben wat er precies gebeurt. Er zijn hier en daar korte pauzes van een tel die er niet lijken te horen en verschillende ritmes worden door elkaar heen gespeeld. Dit is allemaal prima, als het dan ook wel heel strak wordt uitgevoerd. Helaas mist dit in de eerste helft van de set wel en zien we hier en daar nummers uit elkaar vallen. Gelukkig komt in de tweede helft de band goed op gang. Jammer genoeg voor het publiek klonk er in een eerder gespeeld nummer een woord als “kaas” en kunnen we dat natuurlijk niet loslaten.
Het publiek is daarom enigszins opgelucht, maar natuurlijk ook heel benieuwd naar wat er komen gaat als Deerhoof klaar is en na een halfuur wachten de klok slaat voor Red Hot Chili Peppers. Ongelooflijk, wat een begin, wat een show, wat een eind. We zien als eerste drummer Chad Smith, gitarist Josh Klinghoffer en natuurlijk basgitarist Flea opkomen en deze beginnen met een heerlijk intro. Mochten de leden Anthony Kiedis ooit zat worden, zou ik net zoveel geld neer willen tellen om deze drie een instrumentale set te zien doen. Toch zijn het die creatieve, spontane en soms brutale lyrics van Kiedis die dit alles zo’n bijzonder geheel maken. Het is een verhaal. Bij een verhaal horen echter ook plaatjes. Die krijgen we dan ook. Er zijn zoveel visuele aspecten dat het bijna teveel is. Naast een gelaagd systeem voor lichten, videoschermen en prachtige lampen die via een kabelsysteem ritmisch kunnen dansen aan het plafond, zien we natuurlijk het springen en losgaan van de bandleden zelf. Als laatste moet je goed letten op de regen van drumstokken die Chad Smith het publiek geeft. Het is bijna teveel om naar te kijken, dus gelukkig is de show best lang. De band is simpelweg in topvorm; het talent spat alle kanten op en het publiek reageert op elk kleine beetje wat de band geeft. Zo wordt klassieker Under the Bridge heel hard meegezongen en gaan we los op Suck My Kiss en zeker het laatste nummer van de show, Give It Away.
Natuurlijk, hier en daar is het even verdacht lang stil en moet er wat overlegd worden, en niet alles klinkt even goed. De basversterking van Flea zit aan de steroïden en ik ben heel blij dat ik oordoppen in heb. Toch snap ik niet hoe mensen negatief kunnen praten over de optredens in de Ziggo Dome. Misschien komt dat omdat we alles in Nederland graag zogenaamd ‘beter weten’, maar je moet bij Red Hot Chili Peppers dan ook geen show verwachten die aan de norm voldoet. Er wordt tijd gemaakt voor muziek, solo’s… Plezier. Dat heb ik zeker gehad.
