Zondag 21 februari stond Sum 41 samen met Hollerado en Newdrive in de Melkweg in Amsterdam. Helaas was ik te laat binnen om de set van Hollerado nog mee te krijgen.
Newdrive
Newdrive kwam knallend de stage op, maar het publiek moest er nog weinig van hebben. De bandleden deden zeker hun best om een goede show neer te zetten. Het publiek werd gevraagd mee te klappen en te joelen, gelukkig was iedereen daartoe bereid. Dit was volledig terecht, want de heren leken in goede vorm. Het enige minpunt aan de show was de kwaliteit van het geluid. De zang was niet altijd even goed te horen door de blazende gitaren. Richting het einde van de set leek het iets te verbeteren, maar het zou verkeerd zijn om te zeggen dat dit minpunt de show heeft verpest. Het zat hem voornamelijk in de sfeer. Het was overduidelijk dat het publiek slechts stond te wachten op de hoofdact: Sum 41.
Sum 41
Nadat Newdrive klaar was met spelen, waren de nummers die gedraaid werden tijdens het ombouwen van het podium al genoeg om het publiek luidkeels mee te laten zingen. Door de hele zaal klonk ‘Hey ho, let’s go!‘ en de gehele songtekst van Killing in the Name of. Zodra het licht weer uit ging, werd iedereen al wild. Persoonlijk dacht ik een goede plek te hebben gescoord in de menigte. Niet te ver van het podium en een beetje aan de zijkant om de moshpit te vermijden (als een mosh-noob van slechts 1.72m heb ik een lichte angst voor ellebogen en kopstoten), maar het moment dat de eerste gitaarsnaar werd aangeslagen, werd een moshpit groter dan verwacht geboren. Mijn tactische plek was niet zo tactisch en ik werd bijna de pit in gezogen. Vanaf dit moment was meteen duidelijk waarom de eerdere bands niet zoveel aandacht hadden gekregen: iedereen was hier dankzij hun gedeelde passie voor Sum 41. Deryck Whibley, de frontman, leek verbaasd over de directe felheid van het publiek, maar was zo te merken ook razend enthousiast om voor zo’n prachtig en passievol publiek te spelen.
Het geluid was goed gemixt, alles was te horen. Of misschien leek dat alleen maar zo, want de band had een schreeuwende achtergrondzang in de vorm van een zaal vol fans. De lichtshow was niet bijzonder, maar het vele gebruik van rood en wit was een prima ondersteuning voor de harde set die de band speelde.
Richting het eind van de set werden er enkele Metallica covers aan elkaar vastgemaakt. De altijd bekende stukken van For Whom the Bell Tolls, Enter Sandman en Master of Puppets werden uiteraard allemaal meegezongen. Twee nummers later zei de band gedag en verliet de stage, maar iedereen weet dat Sum 41 niet klaar is totdat Fat Lip is gespeeld. De moshpit maakte plek voor alle springende mensen en kwam daarna weer terug met nog wat neefjes en nichtjes van de grote moshpit, welke tot achterin de zaal reikten. Dit was het knallende einde van een geweldig optreden.
Achteraf stonden de heren van Newdrive nog bij de merch stand stickers en tourschema’s uit te delen. Ondanks dat weinig bezoekers voor hen waren gekomen (of misschien niet eens van ze had gehoord), kregen ze veel complimenten. Het is overduidelijk dat deze heren meer van zich willen laten horen. Daarbij zijn ze zeker het luisteren waard. Wat ook een zekerheid is, is dat wanneer Sum 41 weer naar Nederland toekomt, ik er zeker weer bij zal zijn.
