Asking Alexandria is een Britse band die al jaren meedraait in de scene. De band heeft zijn plek in de scene verdiend en bewezen bij de grote jongens te horen. Na drie albums nam Danny Worsnop afscheid van de band en werd het vervangen door Denis Shaforostov. The Black is dus het eerste album zonder Danny als zanger. Ik ben hier, na het laatste album, From Death to Destiny, eerlijk gezegd blij mee. De band ging naar mijn mening een kant op die niet echt bij de band hoorde. Nadat ik het nieuwe album heb beluisterd, ben ik blij dat de band zijn oude sound weer heeft opgepakt.
Het album begint meteen lekker met Let It Sleep, één van de nummers die de band als single heeft uitgebracht. Het heeft een old school Asking Alexandria feel, een mix tussen Stand Up and Scream en Reckless & Relentless. Tegelijkertijd voelt het ook nieuw aan. De volgende track is de titel track, The Black, wederom één van de tracks die als single is uitgebracht. Dit is naar mijn mening één van de, zo niet de beste, track op het album. Het nummer is zowel instrumenteel als vocaal van grootse kwaliteit. Tegen het einde aan krijgen we ook nog Ben Bruce te horen, wat wil je nog meer?
Hierna is het de beurt aan I Won’t Give In, dit was de eerste track die de band uitbracht met Denis als zanger. Wederom een heerlijke track die blijft hangen. Sometimes It Ends begint en eindigt met Ben die over het album praat en het feit dat hij, mede dankzij Denis, een groot deel van het album opnieuw heeft geschreven, dit omdat het materiaal voornamelijk over Danny ging. Het is een zieke track die tot één van de beste op het album behoord. De volgende track is The Lost Souls. Dit is één van de nummers die steeds beter wordt. Instrumenteel en vocaal is dit nummer heel sterk. Just a Slave to Rock ’n Roll is een track met een heerlijke mix tussen Reckless & Relentless en From Death to Destiny. De track heeft een echte rock ’n roll feel maar tegelijkertijd ook weer niet. Je vraagt je misschien af waar de Someone, Somewhere blijft op dit album. Daar zijn we nu bij aangekomen, want dat is Send Me Home. Het is een ge-wel-dig nummer. Dennis laat zijn stempel achter en bewijst mede door deze track dat hij niet alleen kan screamen maar qua clean vocals ook goed is.
We’ll Be OK begint redelijk soft, maar wordt na een tijdje zwaarder. Het gitaarwerk, de drums en de mix tussen cleans en screams zijn echt goed. De volgende tracks op het album zijn Here I Am en Gone. De heren laten de zachtere kant van de band zien met deze tracks. Here I Am is tevens één van de meest recente singles van de band. Mocht je twijfelen aan Denis zijn zangkunsten, dan zijn dit twee echte aanraders die je van gedachten laten veranderen. De volgende track is Undivided, de tweede track die de band uit heeft gebracht met Denis als zanger. Het is een goede track maar naar mijn mening één van de mindere tracks op het album. Misschien heeft het nog wat tijd nodig, maar zelfs na deze tijd vind ik het nummer nog niet geweldig. De heren sluiten het album van met Circled by the Wolves, dit is een heerlijk nummer. Zowel instrumenteel als vocaal is het een goede keuze om het album mee af te sluiten.
Sinds Stand Up and Scream ben ik fan van Asking Alexandria. In mijn ogen had de band veel goed te maken na From Death to Destiny. Het album viel nogal tegen en je merkte dat het niet echt Asking was. Na het vertrek van Danny had Denis veel druk op zich en veel te bewijzen, dit heeft hij dus met succes gedaan. The Black is misschien wel het beste album van de heren.
Eind beoordeling: 8.5/10
Releasedatum: 25 maart 2016
Label: Sumerian Records
