Blink-182 heeft eigenlijk geen introductie meer nodig. De band gaat al jaren mee en heeft de laatste tijd erg veel drama gehad, maar gelukkig lijkt het nu met het nieuwe album, California, afgelopen te zijn. We hebben jaren moeten wachten op dit schijfje en de vorige, Neighborhoods, is niet overal even goed ontvangen. Is Blink-182 eindelijk weer terug?
Laten we eerst maar beginnen met de eerste indruk van het schijfje. De eerder uitgebrachte nummers lieten al een beetje weten dat we de oude Blink-182 wel konden verwachten: Bored to Death en No Future zijn rijp om op de radio gedraaid te worden, terwijl Built This Pool liet zien dat de heren hun gevoel voor humor zeker niet kwijt zijn geraakt. Is dit een goed voorproefje geweest voor het album? Ja!
Gewoon lekkere poppunk
Oh ja, nu moet ik het verder gaan uitleggen. Er zijn meerdere nummers die als Bored to Death en No Future klinken,
waardoor de band zijn mainstream appeal niet is kwijtgeraakt. Het leuke aan deze tracks is dat de band alsnog een flinke dosis poppunk erdoorheen mixt, wat goed naar voren komt in onder andere She’s Out of Her Mind en Sober. In Sober hoor je ook een iets volwassenere kant van de band, waardoor dit album niet alleen goed is voor de huidige poppunk fans, maar ook de generatie die met Blink-182 is opgegroeid kan aanspreken.
De lyrics zijn ook standaard voor het genre. Teksten als “life is too short to last long” en “I’m in deep with this girl but she’s out of her mind” zijn geen hoogstaande poëzie en als je daar naar op zoek bent, is dit echt geen album voor jou. Sterker nog, dan is deze band gewoon niet voor jou, maar als dat nieuws is weet ik niet zo goed onder welke steen je hebt gelegen. Wat je wel kunt verwachten is wat humor (vooral Built This Pool en Brohemian Rhapsody, de kortste nummers op het schijfje, zijn hier sterk in) en nummers die in je hoofd blijven hangen (zoals Sober en Kings of the Weekend).
Minpuntjes
Helaas zijn er wel een paar minpuntjes te noemen, al kan ik de minpuntjes makkelijk samenvatten. Er zijn drie nummers met plaatsnamen als titels en al deze nummers zijn makkelijk te skippen. Het echte minpunt is Los Angeles, dat een mix is van electropop en clubanthem en absoluut niet bij de rest van het schijfje of bij de band past. San Diego is een nummer vol nostalgie, wat herkenbaar genoeg is, maar dit werkt beter als rode draad door het album heen dan als specifiek nummer. California probeert ook weer een anthem te zijn en zou live nog weleens goed kunnen klinken. Helaas blijft het hierbij. Als laatste en als enige uitzondering van de eerdere regel is er ook nog Teenage Satellites, waarin Blink-182 probeert om zijn jeugdigheid te bewijzen. In plaats van je mee terug te nemen naar je kindertijd, doet het denken aan een creepy oom die iets te graag met je wilt spelen.
Pluspuntjes
Na al dit negatieve is het tijd om weer even naar het positieve te gaan, want dat is er genoeg. Cynical is een regelrecht pareltje, Kings of the Weekend zorgt ervoor dat ik mijn skateboard wil pakken (die ik niet heb), Sober is de band in een volwassen jasje dat verrassend goed staat. Tot nu toe heb ik het nog niet echt over Matt Skiba gehad, die natuurlijk nu voor het eerst meespeelt op een Blink-182 album, maar dat is eigenlijk ook niet nodig. Het klinkt niet anders dan anders, Skiba past er perfect in en klinkt geweldig in combinatie met Mark Hoppus. Tom DeLonge is duidelijk niet meer nodig en ik ben helemaal team Skiba nu.
In samenvatting, of tl;dr zoals die jeugd van tegenwoordig het noemt, ik ben als poppunker meer dan tevreden met dit schijfje. Ik heb even mijn twijfels gehad en het zijn zeker niet allemaal geweldige nummers, maar met California zou Blink-182 zomaar weer zijn oude plek aan de top van de scene in kunnen nemen. Ik ben helemaal klaar voor de zomer nu en ga misschien maar eens proberen te skateboarden met dit album als soundtrack.
Cijfer: 7/10
Label: BMG Rights Management
Releasedatum: 1 juli 2016
