Combichrist is al een lange tijd een bekende naam in de EBM/Aggrotech/Industrial Metal wereld. Al sinds de oprichting in 2003 heeft de Noors/Amerikaanse band over heel de wereld gebouwen op zijn grondvesten doen schudden met harde bass beats, veel gestamp en hard geschreeuwde teksten die absoluut NSFW zijn. Inmiddels is de band wel steeds meer van de Elektronische kant afgestapt en is de Metal kant meer naar boven gekomen, wat niet altijd goed is gevallen bij de fans. Weet Combichrist met het nieuwe album, This Is Where Death Begins, de fans weer tevreden te stellen?
Waar zal ik eens beginnen? Laat ik dat gewoon doen bij het overduidelijke: vind je zware, diepe gitaren niet bij Combichrist passen? Dan heb je pech. Het pad dat de band is ingeslagen bij We Love You, wordt op This Is Where Death Begins doorgezet. In principe is dit geen slecht iets, want ik ben ook een groot liefhebber geweest van We Love You. Het album opent sterk met We Are the Plague. Het gitaarwerk is strak en donker, het refrein catchy en zal het goed doen tijdens concerten. Hetzelfde kan echter niet gezegd worden over My Life My Rules. Deze track lijkt voort te borduren op het succes dat Maggots at the Party was, maar is uiteindelijk een slap aftreksel hiervan geworden. Op zich is het geen slecht nummer, maar voor Combichrist standaarden is het onorigineel en laten de teksten nogal wat te wensen over. Buiten een Guns N’ Roses-achtige gitaarsolo biedt deze track niets unieks.
Glitchteeth is het eerste unieke en vernieuwende werk op het album. De glitcheffecten op het nummer zijn een welkome toevoeging en geven een fijne extra laag aan de muziek. Helaas is dit ook meteen het kortste volwaardige nummer van het album, dus dit geluk is van korte duur. Exit Eternity en Don’t Care How You Feel About It zijn twee tracks die fans van het oude werk en liefhebbers van EBM muziek weer wat hoop in Combichrist kunnen geven. Ze laten zien dat dit genre nog steeds in het creatieve proces van de band verwerkt zit, maar daar blijft het bij en jammer genoeg zit achter Exit Eternity direct lead single Skullcrusher. Dit is misschien het beste nummer om je vrienden te laten wennen aan Combichrist, maar is uiteindelijk een afgezwakte versie van alles waar de band voor mij om bekend staat. Het klinkt voor mij als niet meer dan geschreeuwde slam poetry met een lading scheldwoorden die een tienjarige ook nog kan verzinnen.
Later op het album bewijzen Destroy Everything en Homeward gelukkig het tegenovergestelde. Natuurlijk blijft het allemaal Industrial Metal, maar het krijgt in deze nummers wel weer zijn ballen terug. Echter, van de tot nu toe nog niet behandelde tracks, laat eigenlijk alleen het tweedelige nummer Black Tar Dove een echte indruk op mij achter. De track is duidelijk beïnvloedt door Doom en Satanistische Metal en is lekker duister en op sommige punten haast psychotisch.
Wat mij na het album een aantal keer luisteren goed duidelijk is geworden, is dat het album een overkoepelend thema mist. De meeste teksten zijn heel generic en zouden in principe heel goed opgebouwd kunnen zijn uit Facebookstatussen van tieners die boos zijn op hun ouders, maar deze er niet direct op aan durven te spreken. Er zitten een paar interessante nummers tussen, maar er is absoluut geen reden om de rest van This Is Where Death Begins erbij te luisteren.
Eindbeoordeling: 5,5/10
Releasedatum: 3 juni 2016
Label: Out of Line Records
