Het is inmiddels 14 juni. De tenten zijn weer gewassen en ingepakt, de lang opgewachte douche is geweest en we zijn weer bijgekomen van Pinkpop. 10, 11 en 12 juni is Megaland te Landgraaf weer overspoeld met mensen (en regen) voor de 47e editie van het festival. En natuurlijk was Louder Than Words aanwezig om dit spektakel mee te maken en verslag te geven.
Na gesettled te zijn op de camping, was het tijd om ons de eerste sfeer te proeven met the Common Linnets op de achtergrond. Het terrein is sinds de laatste keer dat ik er ben geweest, 2014, weinig veranderd. De eerste act voor mij van deze dag was Gary Clark Jr.. De groovy deuntjes en prachtige solo’s brengen een goede stemming bij de 3FM stage. Mocht je binnenkort een feestje in de zon geven, zet Gary Clark Jr. dan even aan. Deze kerel bewijst dat ook in muziek de term less is more nog steeds een formule voor succes kan zijn. Er wordt ruimte gemaakt voor solo’s en tijd genomen om te kunnen klappen. Het enige nadeel is dat het publiek nog typisch “dag 1 publiek” is. Men is nog erg mild, er is geen luid gejuich, terwijl Gary Clark Jr. dat toch echt verdient.
De volgende stop is direct aansluitend op de act en is bij de mainstage. Bastille staat te spelen met de zon op het veld en het publiek wordt bij deze act toch echt wakker. Ook al speelt hij een nogal rustige set, gaat het publiek juichend en klappend uit zijn dak. Bastille heeft ook zijn eigen videowall meegenomen, maar helaas is er door het goede weer niet heel veel van te zien. Maakt dat uit? Zeker niet. Met de komst van Bastille wordt de komst van de grotere acts aangekondigd en het hele festival krijgt een nieuwe dynamiek. De avond nadert, het is inmiddels 19.00 uur geweest en er verschijnen steeds meer shirts met de afkorting RHCP op het terrein.
Na een maaltijd ben ik voor het eerst bij stage 4. Pinkpop is dit jaar een stukje internationaler geworden, want er is een heuse J-Rock act dit jaar: ONE OK ROCK. En nu kun je denken: J-Rock op Pinkpop, werkt dat wel? Het antwoord is een luide JA! Zodra de mannen het podium op komen is de tent al overvol en worden ze verwelkomd met gejuich waar Bastille jaloers op mag zijn. Er wordt een prachtige show gegeven: synchroon gitaarspelen, headbangen, circle pits, lichtshow erbij en alles komt geweldig bij elkaar. De band krijgt de stemming er goed in en richting het eind vraagt de zanger vol goede moed om een wall of death. Alhoewel niet groot, de muur is er, en het is alles wat de gemiddelde mosher zou willen hebben. Als de band zijn bedankjes heeft gegeven en het podium verlaat, klinkt er vanuit het hele publiek ‘We want more’. SPOILER: Dit is nergens anders het hele weekend gebeurd. Zodra de stage crew op komt en begint om te bouwen en daarmee bevestigd dat de heren dus echt niet terug gaan (mogen) komen, wordt de stage crew uitgefloten.
Dit spektakel was zeker gaaf en zal me voorlopig bijblijven. Nu is het tijd om een goede plek in het gras te gaan vinden voor de hoofdact van vanavond: Red Hot Chili Peppers. Ik kan helaas geen verslag geven over De Staat, maar de Brand Bier Stage was meer dan vol. Dat zegt vast genoeg. De Peppers zetten een keurig optreden neer. Het geluid klinkt goed, simpele visuals geven een grungy sfeer en de heren leggen de lat hoog voor de hoofdacts van de andere twee dagen. Dat Anthony Kiedis ziek is geweest, is niet te zien. Ook nieuwe nummers als Dark Necessities worden goed ontvangen. Toch lijkt halverwege de act de leegloop van het publiek toch steeds groter te worden. Of het simpelweg mensen zijn die hun trein of bedtijd moeten halen weet ik niet, maar in mijn ogen kan het niet aan de band liggen. Het was geen visueel spectaculaire show, maar er is zeker ook niks op aan te merken.
Waar het publiek deze dag nog echt moest opwarmen, zetten de acts van vandaag een hoog niveau neer om te overtreffen. Wat er de andere twee dagen allemaal is gebeurd lees je later vandaag uiteraard hier.
