Eerder vandaag heb je alles kunnen lezen over verschillende optredens van acts op de eerste dag van Pinkpop. Nog niet gedaan? Lees het dan hier. Nu is hier dan verslag van dag 2. Net als dag 1 niet uitverkocht, maar dat betekent niet dat er geen goede acts te verwachten zijn. Helaas begint deze dag met slecht nieuws: Ghost moet afzeggen. Frontman Papa Emeritus III laat weten dat hij serieuze stemproblemen heeft. Jammer, want dit was één van de acts waar ik het meest naar uit keek. Na mijn emotionele breakdown is het echter toch tijd om gewoon het terrein weer op te gaan.
Onze eerste bezoek is aan The Sore Losers op stage 4. Het is pas 14.25 als de Belgische band met hun optreden begint. Heb je dan al zin in een dikke portie bluesrock? Nee? Maak er dan maar zin voor. De heren zetten een keurig optreden neer. Misschien hier en daar wat rommelig, maar het past bij de rauwe sound die uit hun gitaren komt blazen. Het is muziek met ballen en dat mag ook wel, andere acts van vandaag zijn minstens net zo hard.
Na de set van The Sore Losers is er meteen een hoop herrie van de 3FM Stage te horen. Wie is dat? Het is Halestorm! Ik zal meteen eerlijk toegeven: ik ben verre van de hele set aanwezig geweest. Maar moet iemand nog twijfelen aan de kwaliteit van Halestorm? Vraag het publiek en het publiek geeft, verwacht wat van de band en het wordt zwaar overtroffen. Gigantische riffs knallen uit de speakers en de uithalen van zangeres Lzzy Hale zijn ongelooflijk. Dit zijn toch echt vocale kunsten die je bij weinig andere artiesten kan vinden. Als het concert ten einde loopt is er dan ook nog een moment waar het publiek nog niet weg lijkt te willen lopen, in de hoop dat er meer komt.
Genietend van het feit dat het, ondanks de slechte weersverwachtingen, nog steeds niet regent lig ik half te slapen bij de mainstage met James Morrison op de achtergrond. En ja, het bakvissen- en schoolmoedergehalte is er heel hoog, maar dat is niet erg. James zet een heerlijk zonnig sfeertje neer en z’n stem is in goede vorm. Soms moet een mens ook even toegeven aan haar bakvisverlangens.
Daarna was het echter tijd om weer te gaan rammen. Op de 3FM stage stond Skillet! De band had er zin in en dat moest ook wel, want toen er werd gevraagd wie er voor het eerst bij hun show was, stak praktisch het hele publiek zijn hand op. Het was een show volgens schema. Soms kwam de drumster Jen Ledger meezingen, soms werd een stukje gesproken over hoop of hoe mooi het publiek was, maar dit standaardrecept is niet slecht. Ook gaf de band uiteraard veel aandacht aan hun aankomende album, Unleashed, dat in augustus uitkomt (5 augustus om precies te zijn). Ze legden er af en toe zoveel nadruk op dat zelfs ik, als niet-Skillet fan, soms blackouts heb waarin ik me spontaan besef dat Skillet een album uitbrengt in augustus. Om terug te komen op het publiek: ze deden goed mee voor een publiek wat grotendeels nog geen ervaring had met de band. Ook moet ik zanger John Cooper gelijk geven, het publiek kan best goed zingen!
De volgende act op de 3FM stage was oorspronkelijk Ghost, maar deze werd vervangen door De Staat. Ben ik dan vandaag wel naar De Staat geweest? …Nee. Ik ben toch maar even gaan spieken bij Nothing But Thieves op de Brand Bier Stage. Laat ik daar overvolle Brand Bier Stage van maken. Ik kon me net naar een plekje binnen de tent wurmen. Wederom ben ik verbaasd door deze band. Ze hebben als voorprogramma bij Muse al mijn aandacht gevangen en nu lijkt er geen stoppen aan deze band. Het geluid was goed, de sfeer was goed, het publiek deed enthousiast mee… Het lijkt alsof Nothing But Thieves niets anders dan perfecte optredens neer kan zetten!
Toen werd het onrustig bij de mainstage. Er zat iets groots aan te komen. Toch spookten er allerlei flauwe reacties op Facebook door mijn hoofd. “Dit hoort hier toch niet”, “Hier wil toch niemand naartoe”, “Pas op, de oude brigade komt eraan”. Haters op Facebook, zie hier het tegendeel: Doe Maar trekt volle bak en bouwt een feestje wat je niet gauw meer vergeet. Tot achterin het publiek zijn congalines en iedereen die ook maar een woord uit de tekst kent zal dat woord meezingen zo hard als dat hij kan. De heren spelen maar een uur en dit uur was dan ook zo voorbij. Doe Maar eindigt de set met Smoorverliefd en na dit laatste feestje laten de heren uitgebreid hun dank horen dat ze nog een keer voor zo’n publiek op Pinkpop mochten spelen, maar volgens mij was het publiek minstens net zo dankbaar dat ze dit mee hebben mogen maken.
Vervolgens is het tijd om wat te eten en toch al gauw weer een plek te vinden met uitzicht op de mainstage. Een van mijn dromen staat op het punt in vervulling te gaan: een show van Rammstein meemaken. Een minuut voor de opkomst tellen op de scherm klokken af, daarna klinkt het nieuwe Rammlied en daarna is alles voor mij bijna een soort blur van vuur en emoties. Wat ik wel weet is dat ik niet de enige in het publiek was die zo betoverd was door de hele show. Iedereen stond te springen en te zingen en te genieten. Hoe zou dat ook niet kunnen als je die machtige stem van Till Lindemann hoort (die naar mijn mening zeker niet lelijk is, zoals collega’s beweren), vuur en vuurwerk ziet en een band als een geoliede machine ziet samenwerken? Na een veel te kort lijkende set ging de band van stage, maar er misten nog enkele hits. De hele stage werd plots rood wit blauw en de toegift begon met Amerika. Voor de rest werden alleen nog Engel en Sonne gespeeld. Daarna was het tijd om (tranen binnenhoudend) terug te lopen naar de camping.
Dag 2 was zeker weten net zo’n groot succes en veel momenten zullen me zeker nog lange tijd bijblijven. Voor nu is het gedaan met deze review, voordat ik veel te sentimenteel word en een boek ga schrijven. Verslag van dag 3 lees je later vandaag natuurlijk gewoon hier.
P.S. Wist je dat Skillet een album uitbrengt in augustus?
