Het lange wachten is eindelijk voorbij, Cane Hill heeft zijn debuutalbum uitgebracht. Mocht je de band nog niet kennen en je afvragen hoe de band klinkt. Het is simpel, de band klinkt als een hardere versie van Korn en Slipknot met een vleugje metalcore. Maar goed zoals ik al eerder zei, het wachten is eindelijk voorbij.
Het album wordt geopend door MGGDA, één van de singles die de band heeft uitgebracht. Dit nummer is meteen een goed voorbeeld om mijn beschrijving van de band uit te beelden. Het is een heerlijke track die je opwarmt voor de rest van het album. Het ziet er naar uit dat de band nog even met de singles bezig blijft, want de volgende twee tracks zijn wederom nummers die je als fan de afgelopen weken al heb kunnen beluisteren. Ik heb het over (The New) Jesus en True Love. Twee sterke tracks die, mocht je nog niet wakker geschud zijn door MGGDA, je zeker wakker schudden. Dan is het tijd voor een track die niet uit is gebracht als single. Dit nummer heet St. Veronica. Het is een heerlijk nummer met een ietwat nieuwere sound dan wat we te horen kregen op Cane Hill, de debuutEP van de heren. De zang mag dan zo nu en dan anders klinken dan voorheen, maar het neemt niet weg dat dit een geweldige track is! Na St.Veronica is het tijd voor een hardere track. Die komt in de vorm van Fountain of Youth. Het is instrumenteel lekker hard en de zang klinkt in dit nummer net als op de debuutEP.
Mocht je Cane Hill al kennen, dan weet je dat de band bekend staat om het feit dat hij de shockfactor opzoekt in zijn video’s. Dat doet de band op dit album ook in zijn muziek, Cream Pie, is hier het perfecte voorbeeld van. Ik weet nog steeds niet naar wat ik net heb geluisterd, want het klinkt voor het merendeel als een audiofragment uit een pornografische video. De reden dat deze track zo klinkt als ie klinkt is hoogst waarschijnlijk omdat de band kritiek wil uiten op de taboe op porno. Als we het toch over de shockfactor hebben, laten we het dan even over You’re So Wonderful hebben. Naast dat de band in de video voor deze track de shockfactor op heeft gezocht, is het ook nog eens een geweldige track. Dan zijn we toegekomen aan één van de beste, zo niet de beste track op dit album. Het nummer draagt de naam Ugly Idiol Mannequin en is zowel instrumenteel als vocaal hard, strak en de afwisseling tussen de verschillende soorten zang is heerlijk. De volgende track is Screwtape, deze track stamt af van de EP en is sinds de release één van mijn favorieten. Het is met Cane Hill moeilijk om echt negatief te zijn, maar dat ga ik nu wel even doen. Ondanks dat ik dit een geweldig album vind en er genoeg nieuw materiaal is, ben ik niet geheel tevreden. Ik had iets meer van dit album verwacht, ik mis iets op dit album, iets dat de EP wel had. Op de Cane Hill had je sterke tracks zoals Time Bomb, Gemini en Screwtape. Hiermee wil ik niet zeggen dat dit album slecht is of een sterke nummers heeft, maar meer dat ik persoonlijk naast Screwtape één van de twee eerder genoemde nummers ook op zou hebben gezet. Dan zijn we toegekomen bij de afsluiter van het album, Strange Candy. Het is een relatief rustige track die, met geweldig gitaarwerk en zelfs een gitaar solo, het album heerlijk afsluit.
Na dit album ben ik echt benieuwd hoe de band live klinkt en kan november niet snel genoeg komen. Al met al is het een geweldig album en hoop ik dat de band nog lang door blijft gaan met muziek maken.
Eindbeoordeling: 7.5/10
Releasedatum: 12 juli 2016
Label: Rise Records
