Het is twee jaar geleden sinds Crown the Empire zijn tweede album, The Resistance: Rise of The Runaways, uitbracht. Dit album stelde mijn in zekere zinnen teleur, mede omdat het niet mijn verwachtingen waar wist te maken. Het miste de intensiteit die het eerste album wel had, nu zeg ik niet dat dit album niet intens was, maar het kwam niet op het niveau van The Fallout. Dit mede omdat de band de lat hoog had gelegd met het debuutalbum, The Fallout. Ik volg de band al sinds Limitless, de debuutEP van de band, maar zoals ik net al aangaf, het tweede album van de band stelde mij teleur. Nu maar hopen dat Retrograde beter is dan zijn voorganger.
De band opent Retrograde met een, in mijn ogen, iets te lange intro track. Dit nummer heet Sk-68 en warmt mij niet echt op voor het album. Wat mij wel opwarmt, is de volgende track. Met Are You Coming With Me? geeft de band mij hoop dat dit album goed zou kunnen zijn. Het eerst dat mij opvalt is dat Andy Leo zijn zang ”zwaarder” klinkt. Het is niet zo hoog als je van hem verwacht, misschien zit hij dan eindelijk in de puberteit. Dit voegt in zekere zinnen iets toe aan het nummer. Dan is het tijd voor Zero, de eerste single die de band uitbracht. Mijn eerste indruk van dit nummer was: ”wow dit heeft iets weg van Secrets”. Naast dat het iets weg heeft van Secrets, klinkt het ook als iets dat je op The Fallout zou vinden. Het is zowel vocaal als instrumentaal een sterke track. Een andere sterke track is Aftermath, dit is vooral vocaal een heerlijke track om naar te luisteren. Dan zijn we aangekomen bij de meest recente track van de heren. Ik heb het natuurlijk over Hologram en ik kan niets anders zeggen dan ”wow”. Ik had tot nu toe alleen Zero gehoord en de rest van de releases genegeerd. Hier heb ik nu echter spijt van, want dit is wellicht de beste track op het album. Het is een geweldige track die roept om herhaalt te worden. Ik kan echter niet precies uitleggen wat deze track beter maakt dan de rest, behalve dat hij er uitspringt.
We zijn nu op de helft van het album en dit is vaak waar een album in zakt. Het feit dat de band besluit hier een instrumental van ruim drie minuten te planten, helpt niet echt mee. The Fear Is Real is de naam van deze instrumental en het nummer heeft vrijwel geen toegevoegde waarde. Ik weet niet of de band dit gepland heeft of dat het toeval is, maar de volgende track doet de vorige track vergeten. Met Lucky Us laat de band zien dat ze, nu dat Andy eindelijk in de puberteit zit, merken dat ze bij de grote jongens willen horen. De band lijkt te experimenteren met zijn sound en dat is bij Lucky Us duidelijk te merken. Het nummer is zwaarder dan de rest van het materiaal van de band. Dan zijn we aangekomen bij één van de singles, Weight of the World in dit geval. Het is wederom een lekkere track, die net als Hologram vraagt om herhaalt te worden. Met nog drie tracks te gaan kan ik al zeggen dat dit album velen malen beter is dan The Resistance: Rise of The Runaways. Dat laat de band ook zien met Signs of Life. Dit is wederom een geweldige track, waarin de band laat zien dat ze in de jaren gegroeid zijn, zowel vocaal als instrumentaal. Dan is het tijd voor de eerste echte track die rustig is. Net als dat een mens zuurstof nodig heeft, heeft album een track nodig als Oxygen. De band sluit het album af met Kaleidoscope, een goede afsluiter van het album. Verder heb ik vrij weinig te zeggen over deze keuze, ik ben allang blij dat het deze track is en niet The Fear Is Real.
Ondanks het feit dat ik de band sinds de release van The Resistance: Rise of The Runaways niet echt meer heb geluisterd. Ben ik blij dat ik de band een kans heb gegeven. En ben ik tevreden over het materiaal dat de band heeft geleverd.
Eindbeoordeling: 8/10
Releasedatum: 22 juli 2016
Label: Rise Records
