Het lange wachten is eindelijk voorbij. Het heeft ruim drie jaar geduurd, maar het tweede album van Storm the Sky is hier. Mocht je de band nog niet kennen, lees dan verder. Mocht je de band wel kennen, dan kun je de rest van deze paragraaf overslaan, maar wie wil dat nou? Storm the Sky is een band uit Australië. Het genre van de band is post-hardcore, maar daar zal met dit album een nieuwe categorie bij komen: dit omdat de band begin dit jaar aangaf een nieuwe richting op te gaan met zijn sound. De band doet al sinds 2011 mee in de scene en heeft met zijn debuutalbum, Permanence, bewezen bij de grote jongens te horen. Mocht je het oude en nieuwe materiaal willen vergelijken, dan raad ik je aan om eerst naar Giants te luisteren en dan naar een recente track, zoals Lilac. De sound is niet het enige dat is veranderd, de band heeft een nieuwe bassist en zanger Daniel Breen besloot in januari om de band te verlaten. Mocht je de band kennen dan weet je dat Daniel, ook wel bekend als Breenie, de screams verzorgde. Echter is niet duidelijk wie dat op Sin Will Find You heeft gedaan.
De band opent met Second Best en laat meteen zien dat de heren serieus aan het experimenteren zijn met de sound. Het is een rustige track, iets wat je niet snel van Storm the Sky verwacht. Dit zorgt er echter wel voor dat ik nog meer benieuwd ben naar wat de band heeft gedaan met dit album en welke richting hij op is gegaan. Met Jaded Ghost laat de band toch nog zijn oude kant zien. Het is een track zoals je van de band verwacht. Het heeft een heerlijke mix tussen screams en clean vocals en het instrumentale werk is heerlijk. Wat al snel duidelijk is, is dat de band zijn oude sound toch een beetje blijft vasthouden. Dit is goed te merken in Carcinova. Als je naar het instrumentale werk luistert dan merk je dat, ondanks dat de band hier en daar experimenteert, het toch klinkt als het werk op Permanence. Dit geldt echter niet voor het vocale gedeelte, dit is een stuk minder zwaar en meer clean. De volgende track is Medicine. Het is een geweldige track die mij vrijwel meteen aanspreekt. Ik zou zo één, twee, drie niet kunnen uitleggen waarom. Het is zo’n nummer dat je aanspreekt en daar niet echt een reden voor heeft. Dan is het tijd voor de track op het album die mij wegblies: ik heb het over Wake Up Sleeping. Deze track is een instrumentaal hoogstandje, alles aan deze track is geweldig. Het heeft geweldig gitaarwerk, een gitaarsolo en vocaal gezien is het heerlijk om aan te horen.
Tot nu toe is het duidelijk dat de band zowel muzikaal als emotioneel gegroeid is: dit is goed terug te vinden in wat we tot nu toe te horen hebben gekregen en ook in de volgende track, In Vein. Het is een akoestische track en dit is een aangename verrassing. Het feit dat de band een akoestische track heeft opgenomen en op het album heeft gezet, is iets wat ik niet van de band had verwacht. Het is vooral qua zang een sterke track. De zang zorgt er ook voor dat de emotie die dit nummer moet leveren, geleverd wordt. Na de release van de video voor Lilac liet de band weten dat de grootste zonde van de persoon in de video was dat hij niet trouw bleef aan zichzelf. Dat is ook meteen het thema van dit nummer. Na een handjevol rustige tracks is het tijd voor een track die je wakker schudt. Die track draagt de naam S.W.F.Y. Het bericht dat deze track achterlaat is als volgt: je moet fouten maken om te groeien. Dit kan in een relatie zijn, of keuzes die je maakt. Fouten maken is een deel van het leven. Dan is het tijd voor de een-na-laatste track, Disappointed: wederom een heerlijke track. De nieuwe sound van de band komt hier goed naar boven, het is minder post-hardcore en meer club muziek. Met Burning zijn we toegekomen aan de laatste track. Het is meteen de langste track op het album en ook de meest diverse track. Het gaat van soft naar zwaar en van rustig naar hard. Het is een geweldige afsluiter van een geweldig album.
Ik ben sinds de debuut EP, Storm the Sky, al fan van de band en ik ben trots op het werk dat de heren met dit album hebben geleverd, vooral de teksten en thema’s van de nummers. Frontman William Jarratt heeft diep gegraven om met thema’s zoals drugs, vreemdgaan, slechte relaties en homofobie te komen. Het bericht dat de band achterlaat met dit album is duidelijk: het is 2016, tijd om op te groeien en de taboe op de bovengenoemde zaken te verbreken.
Eindbeoordeling: 9/10
Releasedatum: 5 augustus 2016
Label: UNFD / Rise Records
