Het Duitse To the Rats and Wolves scoorde vorig jaar in eigen land al hoog met zijn debuutalbum Neverland, dat de vooral in Duitsland populaire combinatie van Dance/Electro en Metalcore genadeloos met elkaar liet botsen en tot een unieke sound fuseerde. Dit jaar is het zestal terug om zijn repertoire aan nummers verder uit te brengen met het elf tracks tellende album Dethroned. Heeft de band op dit album ook de potentie internationaal door te kunnen breken?
Over het algemeen moet ik zeggen dat het een eufemisme is als ik zeg dat ik zeer tevreden ben met dit album. Vanaf het moment dat lead single Riot door je speakers klinkt, is de toon al goed gezet. Het is een feit dat als artiesten niet in hun moedertaal zingen, je vaak niet veel van de teksten hoeft te verwachten. Op Dethroned is het echter geen punt dat stoort. Instrumentaal is het album uitmuntend. Je krijgt vanaf het begin van het album net genoeg tijd om het geluidsniveau en de drukte op te bouwen, voordat je een heerlijke muur van geluid door je speakers krijgt. Tussendoor krijg je net genoeg ademruimte om de harde stukken te blijven waarderen, wat bij sommige Metalcore nog wel eens vergeten wordt.
Bij Starting All Over krijg je ook door hoe breed het stembereik is van Dixi Wu en Nico Sallach. Naast meerstemmige zang zit er ook genoeg gegrunt en gescream bij. Als een track een visitekaartje van een band kon zijn, zou Starting All Over dit duidelijk zijn voor To the Rats and Wolves. Het is een van de vele hoogtepunten die dit album heeft die laat zien dat de band perfect tussen de grotere namen in de Metalcore zou mogen staan.
Dance, humor en onvolwassenheid
Met titeltrack Dethroned kom je goed te weten dat de band ook niets heeft tegen een stukje Dance door zijn muziek heen te gooien. Hoewel het in eerdere tracks al wel aanwezig was, gooit de band het er nu nog eens even goed bovenop. Ook laat To the Rats and Wolves goed horen dat hij allang bekend is met de kritiek die hij en vele andere bands binnen het subgenre over zich heen krijgen: “We are shit, we are fake, we are worthless“. Op het eind van het nummer hebben de mannen hier het perfecte antwoord voor opgenomen, namelijk een heerlijk luide ongegeneerde boer. Professioneel? Nee. Volwassen? Ook niet. Grappig? Dat ligt aan je gevoel voor humor.
Over humor gesproken: iets wat vrijwel uniek is voor Duitse metalcore is dat er regelmatig een flinke dosis humor in te vinden is. Als je het hier niet zo mee hebt, dan kan dit misschien het album zijn dat je overtuigt fan te worden van To the Rats and Wolves. Sla dan echter wel Love at First Bite over. Het nummer is namelijk een amusante combinatie van een poppy liefdesnummer en een hard Metalcore zombienummer. Het had net zo goed de title track kunnen zijn voor Warm Bodies, je weet het vast nog wel, die liefdeszombiefilm. Zeker met een mooie zin als “I love the taste of your rotting cheeks” kan ik me geen track voorstellen die deze film beter zou beschrijven.
Er is goed nagedacht over elke track, want geen van de tracks klinkt in mijn oren hetzelfde. Het heeft een goede afwisseling en mix tussen de aanwezige muziekstijlen, met als gevolg dat Dethroned haast foutloos uit de verf komt. Toch is er geen plek voor onvolwassen humor op een perfect album. Het is duidelijk te merken dat de band er plezier in had het album te maken en het belooft dus ook live een feestje te worden. Als je je trouwens gaat afvragen waarom het nog even kan duren voor ik mijn volgende album review schrijf, dan komt dat omdat ik dit album nog even op repeat heb.
Eindbeoordeling: 8/10
Releasedatum: 2 september 2016
Label: Arising Empire
