Een Jaar Later: Parkway Drive – Ire

Een Jaar Later is een column waarin albums een jaar na releasedatum opnieuw onder de loep worden gelegd. Is het inderdaad het beste materiaal ooit geweest, zoals elke band altijd claimt? Heeft het de band meer bekendheid en fans gegeven? Is het experiment goed gelopen? Na een jaar zijn al deze vragen duidelijk en proberen wij ze te beantwoorden.

Parkway Drive’s Ire kwam op 25 september 2015 uit. Na een jaar en dag is dit schijfje officieel lid van de alternatieve scene en mogen we het geen nieuwkomer meer noemen. Eerst nog even de droge feiten: Ire is het vijfde album van de Australische band. Het schijfje was op 20 september al te streamen, wat altijd leuk is. Op 15 juli was de deluxe editie van Ire uitgebracht, met maar liefst twee nieuwe tracks en een remix van een ouder nummer, samen met Tonight Alive’s Jenna McDougall. Het album heeft in Australië de eerste plek in de albumcharts gehaald, in Amerika de 29ste en in Nederland is hij op de 75ste plek beland.

Zo, dat was even droog. Nu naar het leukere: de muziek! Het schijfje wijkt af van de bekende Parkway Drive formule, die vooral beuken, beuken en nog meer beuken is. De band zelf heeft verteld dat er in Ire meer aandacht is gekomen voor de invloeden die de bandleden naar de tafel brengen: in plaats van alles in de metalcore formule te forceren, kreeg alles nu de kans om op zichzelf te staan en een Parkway Drive sausje te krijgen. Het resultaat is goed ontvangen, aangezien recensenten er voor het overgrote deel positief over waren. Het enige nummer dat eigenlijk niemand echt iets vond is het experimentelere Writings on the Wall, maar als er een enkel nummer tegenvalt op een album dan skip je die gewoon. Doet geen afbreuk aan het schijfje zelf verder.

Dit jaar heeft de band ook weer lekker veel getourd, maar dat is geen verrassing voor Parkway Drive. Wat wel verrassend is, zijn de festivals die aangedaan werden, want de band was vaak één van de hardste op de line-up. Kijk hiervoor bijvoorbeeld naar Sziget en Lowlands, wat allebei festivals zijn die vooral dit jaar niet veel alternatiefs te bieden hadden. Ook Reading&Leeds, dat toch wel alternatiever is, had maar enkele bands harder dan Parkway Drive. Hiermee kun je waarschijnlijk wel stellen dat de band het hardere werk bereikbaarder heeft gemaakt en, als ik moet gokken, denk ik dat Ire de reden is dat Parkway Drive juist dit jaar op die festivals is geweest. Met het eerdere werk had de band beter bij de line-ups van 2015 gepast, maar Ire werkt goed als brug tussen de mainstream gitaarmuziek en de… nou ja, niet mainstream gitaarmuziek.

Heeft Parkway Drive meer fans gekregen door Ire? Tja, ik kan wel heel leuk gaan beweren het antwoord daarop te hebben, maar dat kan ik niet zo zeggen. Wat ik wel kan zeggen, is dat de band met dit schijfje heeft laten zien dat hij divers is en ook graag experimenteert. Hierdoor is het een stuk makkelijker om de band te gaan luisteren, want als je eenmaal een nummer hebt dat je aandacht vangt, zul je elementen in andere tracks gaan herkennen en ook waarderen. Ik moet zeggen dat ik nu alleen maar meer zin heb in nieuw Parkway Drive materiaal, aangezien ik nu niet meer weet wat ik van de band kan verwachten. Experiment geslaagd? Als je het mij vraagt, jazeker!