Op 7 oktober kwam het dertiende album van NOFX uit: First Ditch Effort. Na twaalf absurde albums besloot de band het voor een keer over een hele andere boeg te gooien. Dit album heeft namelijk een goed aantal serieuze tracks ertussen zitten. De hamvraag is natuurlijk, is het voor NOFX wel de juiste keuze geweest zijn succesformule uit het raam te gooien?
Humor & drugs
Als je bang bent dat er op dit album niets te lachen valt, kan ik je al meteen vertellen dat je je nergens zorgen over hoeft te maken. Er is nog meer dan genoeg om te lachen. Dat mag ook wel met een album waarvan tijdens de opnames frontman Fat Mike elke dag aan de drugs zat. De drugs zelf zijn ook een grote inspiratie geweest voor het album. De openingstrack van het album, Six Years on Dope, spreekt in dat opzicht voor zichzelf. Dit thema is echter ook de basis voor California Drought en Oxy Moronic. Naast ook nog een aantal keer aangehaald te worden in verschillende overige tracks, kunnen we wel spreken van een rijke voedingsbodem voor de band.
Bijna elke track is wel catchy en heeft een serieuze boodschap over te dragen aan de luisteraar. Ik kan de boodschappen wel stuk voor stuk afgaan, maar daar kun je ook zelf het album voor luisteren. De kritiek die in verschillende tracks wordt geleverd, zit eigenlijk altijd wel verpakt in bergen humor, waardoor ze de boodschap goed overbrengen zonder een aanvallende toon te hebben. Dat is, in mijn ogen, een best goede tactiek. Een goed voorbeeld hiervan is te vinden in Oxy Moronic, waarin verschillende veel voorgeschreven medicijnen worden gebruikt in woordgrappen, welke stuk voor stuk simpelweg geniaal zijn.
Sentiment
Een andere grote rol op het album is vergeven aan sentiment. In Happy Father’s Day gooit Fat Mike zijn woede eruit over zijn vader die er nooit voor hem is geweest. In I’m so Sorry Tony wordt Tony Sly herdacht, wie de frontman was van No Use for a Name (welke onder contract stond bij het recordlabel van Fat Mike) en in 2012 op 41-jarige leeftijd overleed. Beide tracks zitten vol emotie en dit is zo goed en puur in de muziek overgebracht dat je heel goed mee kunt leven.
NOFX is met First Ditch Effort ook geslaagd in iets waar collega’s Blink-182, Green Day en Good Charlotte dit jaar flink in hebben gefaald. In hekkensluiter Generation Z laat NOFX zien dat zij beter weten hoe de jeugd zich voelt dan al die andere bands. In plaats van te doen alsof ze nog jong en hip zijn, gooit Fat Mike het namelijk op hoe hij denkt dat de toekomst voor de jongere generaties gaat zijn. Om dit perfect over te brengen, heeft hij ook niet alleen eigen inspiratie gebruikt, maar ook een gedicht van zijn stiefdochter, dat zij zelf heeft ingesproken voor het album. Als alle voorgaande tracks je niet in je emoties raakte, dan doet dit gedicht dat wel.
Conclusie
Er is nog zoveel meer te vertellen over First Ditch Effort, maar voordat ik dat allemaal verteld heb, ben je al klaar met het album luisteren. Ik denk dat al genoeg zegt over hoe goed het album moet zijn, of dat het album wel heel kort moet zijn. Het is eigenlijk allebei, want het is ook het enige nadeel van het album: hij is maar 33 minuten lang. Maakt dat uit? Nee, want je speelt hem zonder problemen nog een keer af. Vijf keer kan ook, dat is namelijk wat ik gedaan heb zonder het ook maar een beetje zat te worden.
Cijfer: 9/10
Releasedatum: 7 oktober 2016
Label: Fat Wreck Chords
