Op 7 oktober kwam een van de albums waar we zo lang naar uitkeken dan eindelijk uit: 13 Voices van Sum 41. Na een pauze van een paar jaar en het welbekende drama rondom frontman Deryck Whibley is het eindelijk tijd dat de band verder gaat met een nieuw lid, een oude bekende en een hoop verhalen om te vertellen. Voor mij persoonlijk betekent deze comeback heel veel: Sum 41 was de eerste band die ik op eigen hand “ontdekte” en sindsdien staat deze band in mijn geheugen gegrift als de start van mijn eigen smaak in muziek. Dat maakt de betekenis van dit album heel bijzonder, maar hoe zit het met de kwaliteit?
Eigen sound
Meteen bij het eerste nummer, A Murder of Crows, krijg je een impressie welke kant de band op is gegaan. Er is tijd gemaakt voor een heus intro en het album heeft daardoor vanaf de eerste minuut een heel volwassen sfeer. Er is gedacht aan meer sferische riffs en hier en daar zelf aan orkestraal werk. Ik wil niet kortaf doen, maar dit album is eigenlijk in één zin samen te vatten. Qua geluid dan, laat ik niet een heel album in een hoek duwen. 13 Voices is direct vervolg op Screaming Bloody Murder, dat uit kwam in 2011, maar dan iets meer volwassen. Net zo donker, maar hier en daar wel wat trager en véél sferischer. De band heeft het cliché punk imago losgelaten en is uitgegroeid tot iets wat groter is dan een label. Het is een heel eigen toon. Ik heb heel het album naar Sum 41 geluisterd, voor zover dat heel logisch klinkt. Ik bedoel ermee dat dit album zeker geen “duizend in een dozijn” muziek is. Alleen bij Breaking the Chain moest ik denken aan het geluid van The Rasmus en de elektronische tonen van God Save Us All (Death to POP) geven eenzelfde toon af als Papa Roach. De algemene sound van het album, of ook wel de nieuwe sound van de band in het algemeen (want deze verandering was bij Screaming Bloody Murder ook al te merken) is compleet eigen.
Screaming Bloody Murder deel 2
Toch zijn er hier en daar dingen waar ik echt veel moeite mee heb. Het feit dat dit klinkt als een tweede versie van Screaming Bloody Murder, maakt me een beetje nostalgisch naar de sfeer die de band had. Alles is nu heel serieus en duister, dat is niet waar ik Sum 41 graag voor aan zie. Met een klein rondje turven kom ik tot de conclusie dat vijf uit de tien tracks op 13 Voices klinken alsof ik ze ook op het genoemde voorgaande album had kunnen vinden. Slechts één nummer, Goddamn I’m Dead Again, brengt de ouderwetse vlotte sound van de band terug, de overige drie tracks klinken daadwerkelijk nieuw: Breaking the Chain, There Will Be Blood en God Save Us All (Death to POP), waarvan ik wellicht de tweede toch nog op de lijst van Screaming Bloody Murder-achtig materiaal zou kunnen zetten. Het is beetje afhankelijk van hoe je je het album herinnert en zeker niet iedereen zal het met me eens zijn, maar over het punt dat dit heel erg klinkt als een aansluiting op Screaming Bloody Murder, daar kun je niet omheen.
In conclusie…
Als laatste vind ik jammer dat het album heel kort is. Met tien tracks komt de duur uit op slechts 37 minuten en geloof me, die tijd is zo voorbij. Wel is het een heel doordacht album, aan elke toon die je hoort is gedacht en het tempo wisselt genoeg om je bewust te maken van de verschillende tracks. Het is een solide en geslaagd album. Het is niet geschikt voor de fans die hoopten dat punk terug zou komen, maar wel voor de fans die gewoon houden van goede muziek. Solide, geslaagd, om trots op te zijn: een ruime voldoende.
Eindbeoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 7 oktober 2016
Label: Hopeless Records
