Elke artiest die groot is geworden, is ooit klein begonnen. Dit geldt ook voor de artiesten die nooit heel groot zijn geworden, maar wel een leuke carrière hebben gehad of nog steeds hebben. Soms wordt je ontdekt, soms moet je zelf de eerste stappen zetten. Zeker nu de termen “alternatief” en “indie” weer helemaal terugkomen is dit het tijdperk waarin jonge, Nederlandse artiesten hun kans grijpen. Zo heeft een artiest onder de naam Prince of Steal een self-titled uitgebracht op 13 november. De EP bevat zes nummers. Mocht je niet bij de releaseparty geweest zijn in de Little Devil in Tilburg (wees gerust, wij waren er namelijk ook niet), dan kun je nu lezen of deze EP wat voor jou is.
De EP heeft over de gehele duur eenzelfde, pop-achtige rocktoon. Vergelijk het met het zwoele werk van Jett Rebel, gooi er wat, wellicht psychedelische, rock overheen en hebt een kleine samenvatting van het geluid. De muziek is redelijk simpel, maar effectief: de toon wordt gezet met een vrolijk gitaargeluid met enkele pauzes, waardoor je aandacht erop gericht blijft. Het is geen muziek die zichzelf naar de achtergrond laat drijven. Laten we helaas dan ook even eerlijk zijn: dat kan ook te maken hebben met dat de zang zeker niet altijd zuiver is. Niets waar niet aan gewerkt kan worden, maar de klank van de onderliggende melodie en de stem vallen hier en daar te ver van elkaar af.
De EP heeft, zoals ik eerder zei, maar zes nummers en de muziek is redelijk “What you see is what you get”, of dan in dit geval “What you hear is what you get”. Als ik zelf mag zeggen welke tracks de meest geslaagden zijn, zeg ik de opener, I’m Not an Addict genaamd, Hunting Robin en Forever. De volledige EP is trouwens hier te beluisteren.
Eindbeoordeling: 6/10
Releasedatum: 13 november
Label: –
