Maandag is niet altijd de beste dag van de week. Sterker nog, deze dag heeft een reputatie voor de meest teleurstellende dag van de week. Toch kan hij altijd beter worden, bijvoorbeeld door hem snoerhard te eindigen. Dat gebeurde op 28 november in de Haarlemse Patronaat met Knocked Loose, Landscapes, Counterparts en Expire.
De avond werd goed opengeklopt door Knocked Loose. Nee, die pun werkt inderdaad niet helemaal, maar gelukkig werkte de band wel! Het was een goede opening: niet alleen was bijna het gehele publiek al komen kijken bij de eerste band (wat niet altijd het geval is), ook werd er lekker meegeknikt en was er een grote open ruimte voor de moshpit. De stagedivers zijn niet van het podium af te slaan (want ze springen zelf al snel genoeg) en de bandleden zijn duidelijk in hun element. Een geslaagde opener!
Als tweede mocht Landscapes het podium betreden. Plots stonden de mannen op het podium met hun ruggen naar het publiek, terwijl er een soort introductienummer klonk. Het duurde iets te lang voor de flow van de set, maar gelukkig was de rest van de set wel geslaagd. De lange haren van de heren vlogen in het rond en ik durf te beweren dat dit het meeste haar is dat ik heb zien vliegen op het podium in 2016. De muziek was iets meer afgewisseld dan de andere sets zouden zijn – in plaats van continu raggen was er hier ook wat tijd voor iets meer melodische stukjes. Ik vond het wel een leuke afwisseling, maar het meerderheid van het publiek leek er toch meer te zijn voor de hardere stukjes. De microfoon werd wel als een heuse mosher over het podium gegooid, wat ook eens apart is om te zien. Met een abrupt einde was de tweede band van de avond een feit.
Hoe merk je dat een band Canadees is? De leden zijn extra beleefd. Het klinkt als een slecht grapje, maar ik heb het toch echt met mijn eigen oren gehoord: ik heb niet meer bij kunnen houden hoe vaak Counterparts het publiek wel niet heeft bedankt. Dat terwijl het publiek juist Counterparts zou moeten bedanken, want als er ooit een geweldige samenwerking is geweest tussen band en aanwezigen, dan was dat hier wel. Frontman Brendan Murphy heeft vaker niet dan wel gezongen, omdat hij de microfoon steeds aan mensen in het publiek gaf. Het werd hierdoor wel duidelijk dat niemand de nummers zoals Murphy kan doen, maar wat was het een genot om iedereen mee te zien doen. De set eindigde met een enorme berg van menselijke lichamen op het podium – het klinkt apart, ik weet het, maar het leek wel alsof de hele zaal op het podium in een soort enorme groepsknuffel zat.
Als laatste en meteen ook als laatste keer was het de beurt aan Expire. Na de set van Counterparts kon de publieksinteractie van Expire bijna niet anders dan tegenvallen, maar dit betekent niet dat er niet alsnog genoeg was. Er surfden nog steeds genoeg stagedivers langs, de moshpit was het grootste van de hele avond. Het publiek moest maar meedoen van de band en dat werd ook gretig gedaan. De band was duidelijk nog een laatste keer alles aan het geven. Ik wil hier ook even een complimentje aan de geluidstechnicus geven: het geluid klonk een stuk beter dan ik had verwacht voor een klein zaaltje, iedereen was voor mij duidelijk hoorbaar en het stond niet te hard. Het enige echte minpuntje van de Expire set was hoe snel hij leek te gaan: zo’n half uur na het begin kondigde de band al aan dat er nog maar een paar nummers gespeeld zouden worden. Misschien maar beter ook, want ze zeggen niet voor niets dat je moet stoppen op je hoogtepunt.
Het was een waardige Nederlandse afsluiter voor Expire en de supports waren goede toevoegingen aan de avond. Als je maandag hier niet beter van is geworden, dan weet ik het ook niet meer. Al in al was het een lekker harde avond die zeker niet snel vergeten zal worden!
Pingback:Expire almost expired, laatste NL show | Fan for a Day