Het is 31 oktober: voor sommigen de dag om verkleed in snoep te rollen en voor anderen een dag om verkleed te gaan moshen onder begeleiding van één van de snelst groeiende punk acts uit Engeland. Ik heb het over Slaves. Dit is de eerste headline tour die het duo in Europa doet en de eerste stop is de Melkweg in Amsterdam. Een grote eer dus.
De band die de avond opent is Life. Een groep van vier jongemannen uit Hull. De stijl die de band speelt klinkt soortgelijk aan de stijl van Slaves en is daarom een prima match. De zanger heeft een aantal aparte, maar interessante dancemoves die de blik op het podium toch iets interessanter maken dan een schreeuwende vocalist en wat gitaarwerk. Life krijgt in het begin een waterig applausje, maar na enkele nummers begint de dynamiek op het podium te groeien en begint het publiek voorzichtig mee te dansen. Het is jammer dat Life maar twintig minuten heeft gespeeld, waardoor er een lange pauze van 40 minuten tussen de acts zat.
Dan is het moment daar: alle gitaren en basgitaren zijn gestemd en Slaves komt het podium op. In de pauze heb ik hier en daar al verrassend veel mensen gehoord die trouw fan lijken te zijn en ik twijfel dan ook niet aan het komen van een moshpit. Wat me wel verbaasde is dat deze al de gehele zaal leek te vullen na de eerste paar slagen op de bekende zware trommel van Isaac Holman. Of je nu vooraan of achteraan staat; er vliegen mensen tegen je aan. Het hele concert lang zit de sfeer er goed in en het publiek vormt zijn eigen timing en regels rondom het moshen en enkele Walls of Death. Hierdoor is het wat rommelig en voor enkelen best pijnlijk om mee te doen, maar dit is punk en we geven geen fuck om netjes moshen. Zo zijn er enkele schoenen en minstens één portemonnee en telefoon kwijtgeraakt. Buiten deze materiële dingen is ook de waardigheid van een jongen in het publiek ergens kwijtgeraakt, nadat hij voor straf een dansje moest doen maar dit niet meer durfde.
Wat ik persoonlijk heel fijn vind aan Slaves is dat, ondanks dat de muziek graag agressief klinkt, het duo een boodschap verspreid van liefhebben, drinken met mate en natuurlijk FUCK BREXIT. Ik denk dat ook onder andere hierdoor Isaac Holman en Laurie Vincent niet alleen geweldige, afwisselende shows neerzetten, maar ook in korte tijd zo’n geweldige fanbase hebben opgebouwd. Als je de rasechte punk mist, de punk die nog gaat over geven om je medemens en werken naar een betere samenleving, ga dan de volgende keer naar een concert van Slaves. Ik weet dat ik er sowieso te vinden zal zijn en dat zullen vele anderen vast ook zeggen, want dit optreden was, net als de show op Pinkpop, simpelweg geweldig.
P.S. Sebastiaan, de volgende keer dans je gewoon, godverdomme.
