Op 11 december was het raak in de Melkweg Amsterdam. Vier bekende namen binnen de metalcore-scene mogen zich laten horen. Met een publiek wat hier en daar meer toepasselijk lijkt voor een schoolfeest, belooft het meteen al een interessante avond te worden.
De avond wordt geopend door Wage War en gelijk zijn we in goede handen. De vijf mannen uit Florida hebben een redelijk gevulde zaal en hun waardering komt goed door. Meteen bij het eerste nummer, Alive, maakt de zaal een flinke moshpit om in los te gaan, terwijl Wage War met opzwepend audiogeweld de soundtrack verzorgt. Ook bij een rustiger nummer als Youngblood weten de mannen de zaal toch hyped te krijgen op de goede momenten. Het is niet bijzonder technisch en het vindt het wiel ook niet opnieuw uit, maar het is genoeg om de avond prachtig te openen. Aan het eind van hun set van een half uurtje staat de teller op een aantal moshpits, een circlepit en zelfs een wall of death. Lekker!
Daarna krijgen we Stray From the Path uit Long Island. Ik had deze gasten al van tevoren opgezocht en vond de vocale stijl helemaal niks, hoewel het idee van een hardcore-punk versie van Rage Against the Machine niet verkeerd klonk. Het negatieve gehad? Mooi, want dit was INTENS. Vocalist Andrew Dijorio zegt ‘spring’, het publiek vraagt ‘hoe hoog’. De pit is groot, de pit gaat hard en bij de suggestie om stagedives te doen gooien leden van het publiek zich praktisch het podium op. Er wordt luidkeels meegeschreeuwd met nummers als Outbreak en The House Always Wins, terwijl de rest van het publiek zich helemaal los laat gaan. Zelfs de paar idioten die zich wagen aan hardcore dancing (wat er écht niet cool uitziet, jongens!) mogen de pret niet verpesten. Dit is gewoon grof en hard van begin tot eind.
Na twee bands die zo’n goede performance weggeven wist ik al dat het Australische Northlane een moeilijke taak als opvolger had. Niet vanwege een gebrek aan kunde, maar veel van hun materiaal is gewoon niet zo hard als de voorgaande bands. Zeker zijn laatste album was gewoon wat atmosferischer; niet dat het heel veel uitmaakt. De jongens weten de harde nummers zo te introduceren, dat het bij Jan en alleman gewoon gaat jeuken. Worldeater en Quantum Flux zorgen al voor luid gejuich bij het intro en wanneer het nummer losbarst, volgt het publiek gelijk. Bij de ruige riffs zie je in het midden een mensenmassa bewegen, tijdens de rustige stukken staat deze massa stil om samen met de rest mee te brullen. Helemaal als het eerdergenoemde Quantum Flux begint en je iedereen keihard ‘set me free’ hoort schreeuwen met het beetje energie dat ze nog hebben. Man, dat voelt lekker. Qua intensiteit en chaos stelt het uiteraard weinig voor vergeleken met Stray From the Path, maar een snoozefest is zeker niet. Met wat aanmoediging van Marcus Bridge breken circlepits uit waar nodig om wat extra smaak te geven aan een performance die balanceert tussen melodisch en niet zo melodisch. Klein minpuntje: tijdens het optreden zelf is Marcus Bridge soms wat moeilijk te horen. Met de muziek zelf is gelukkig helemaal niks mis.
Als afsluiter krijgen we The Amity Affliction en ik weet nu al dat ik met mijn mening over deze show weinig vrienden ga maken. Over de setlist valt natuurlijk altijd wat te janken (in mijn geval dat ze de mindere nummers van This Could Be Heartbreak spelen), maar met de performance was weinig mis. Bas, drums, gitaar, het vocale werk van Ahren Stringer: het komt allemaal lekker door de zaal gegalmd. Nieuwe nummers als I Bring the Weather with Me, samen met oud materiaal als Pittsburgh, hebben allemaal ruwweg dezelfde reactie; een lekker dikke pit, veel gespring, gebrul en gezang vanuit een publiek dat hier overduidelijk hartstikke veel zin in heeft. Helemaal wanneer iemand op het podium klimt om iedereen te knuffelen en een mannetje of tien het vervolgens dunnetjes overdoet.
De scherpere mensen onder jullie zullen al misschien gemerkt hebben dat ik schreef dat er met performance weinig mis is. De zeer pijnlijke uitvaller was vocalist Joel Birch. Ik hoop dat hij gewoon een slechte avond had, want zijn hele performance was een beetje een aanfluiting. Niet alleen kon je er bijna geen woord van verstaan, maar o.a. door een legendarisch (lees: absoluut bedroevend) stukje mic-techniek klonk hij alsof hij een imitatie van een hond deed, afgemaakt met een angstig, hoog ondertoontje alsof er spinnen over hem heen kropen. Als je dan ook nog eens 90% van de tijd als een zoutzak achter de micstand staat, terwijl je bassist een leuk dansje achter je langs doet… Dit had veel beter kunnen en ook moeten zijn.
Dus, post-mortem over de hele avond? Kijk, als ik twee tientjes neerleg voor vier bands, vind ik het al snel m’n geld waard en de twee warm-up acts maakten dat al dubbel en dwars waar. Wage War schopte de deur open en Stray From the Path kwam als een sloopkogel door de huiskamermuur naar binnen. Northlane volgde dat mooi op en het is alleen Joel Birch die niet echt z’n A-game bracht. Een fijne avond, alleen jammer van het minpuntje richting het einde.
