Het is weer december en dat betekent feestdagen! Daarentegen betekent het ook dat het jaar bijna af is gelopen, wat de beste tijd is om terug te kijken op 2016. We zijn al druk bezig geweest met het jaar van een aantal bands bespreken, maar vandaag nemen we een stapje terug. Er zijn natuurlijk veel albums uitgekomen, want de muziekwereld draait nog steeds vooral om albums. Maar wat zijn nou de beste? Het team achter Louder Than Words en onze lezers hebben hier natuurlijk een mening over en deze kun je hieronder vinden.
Jared Posch, recensent en redactie
1. Devilment II – The Memphisto Waltzes. Het is een album waarmee Devilment een sterker vervolg op zijn eerste album neerzet dan ik had durven dromen.
2. Disturbed – Immortalized. Het is gewoon een heerlijk album en geen enkel nummer weet me te vervelen en zet daarmee neer dat Disturbed na zo’n lange hiatus nog goed meedoet.
3. Amaranthe – Maximalism. Na That Song als teaser wist dit album me heel positief te verrassen en na een maandje of twee kan ik zelfs van Fireball genieten, een nummer wat ik op het moment van de review nog ruk vond.
De lezer spreekt: Justin Poels
In dezelfde lijn zit het favoriete 2016 album van Justin Poels. Zijn keuze is namelijk Sixx:A.M.‘s Prayers for the Damned pt. 1: Sixx:A.M. is één van mijn favoriete bands en ik vind al hun muziek ook echt goed. Dit jaar hebben ze een dubbelalbum gemaakt, en het eerste deel daarvan is mijn favoriete. Het album is zeer energiek en heeft prachtige nummers en lyrics. Ik heb het letterlijk grijsgedraaid.
Jason Schouwenaars, oprichter
1. Bastille – Wild World. Dit jaar kwam Bastille na meer dan een jaar aan teasen met zijn tweede album. Als je de deluxe editie had gekocht, had je een totaal van 19 tracks van deze band binnen en er zit geen enkele misser tussen. Lead single Good Grief heeft het zelfs voor elkaar gekregen om al een plekje in de Top 2000 te bemachtigen. In dat geval is het niet moeilijk om te spreken van een geslaagde hit.
2. Billy Talent – Afraid of Heights. Het vierde Billy Talent album, Dead Silence, was in de discografie van de band een grote misser. Het was dus geweldig om te horen dat met Afraid of Heights Billy Talent zijn groove weer teruggevonden had. Zeker op tracks als Horses & Chariots laten de mannen horen dat ze op een goede en unieke manier hun variant van Canadese punk kunnen schrijven en spelen.
3. NoFX – First Ditch Effort. Hoewel het slechts een krap half hour of power is, heeft dit album denk toch wel de grootste indruk op mij achtergelaten in 2016. Een combinatie van zelfspot, kritiek op de maatschappij en de media zorgen voor de flinke dosis verlichtende punk die toch regelmatig genoeg door mijn oren moet stromen. Het verschil in toon met de eerdere albums van de band doen me haast denken dat de band nu pas echt zijn roeping gevonden heeft. Hoewel dit album mij nog lang plezier zal geven, hoop ik dat ik binnenkort al kan uitkijken naar een nieuw NoFX album.
Irene Theunissen, oprichtster
1. Billy Talent – Afraid of Heights. Iedereen die mij kent, weet inmiddels wel dat ik een enorme Billy Talent fan ben geworden dit jaar. Dit komt onder andere door Afraid of Heights, want het album zit gewoon enorm goed in elkaar. De teksten zijn, zoals gewoonlijk, fantastisch, er zit veel afwisseling in, de instrumenten zijn interessant genoeg om er regelmatig nog iets nieuws in te ontdekken, alles klopt en live klinkt het nog een stuk beter.
2. NOFX – First Ditch Effort. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na de NOFX set op Download Festival wel heel graag fan van de band wilde worden. Met het eerdere werk lukte het niet helemaal, maar First Ditch Effort heeft dit meer dan goed gemaakt. De teksten zijn misschien niet altijd van literaire kwaliteit, maar de sfeer van een NOFX set is duidelijk terug te horen op de plaat, er worden genoeg serieuze zaken op een leuke manier besproken en de Rocky Horror Picture Show reference maakt het voor mij helemaal af.
3. The Qemists – Warrior Sound. De derde was een stuk moeilijker, want ik moet eerlijk bekennen dat ik op het moment vooral albums van voor 2016 luister. Toch is er eentje waar ik nog regelmatig nummers van wil horen en dat is Warrior Sound. De lyrics zijn niet altijd even geweldig, maar de muziek daarachter is het wel. Elektronische muziek wordt naadloos met rock vermengd, het is dansbaar, het blijft in je hoofd hangen, wat wil je nog meer?
De lezer spreekt: Casey Disco en Marijn
Niet alleen Jason en Irene zijn het eens over een paar albums, ook lezers Casey Disco en Marijn hebben een gedeeld favoriet album in 2016: Casey‘s Love Is Not Enough. Casey Disco heeft hier het volgende over te zeggen: Casey is een band met een boodschap en verschrikkelijk mooie lyrics, gecombineerd met hele vette melodic hardcore sounds. Hun debuutalbum liet weer zien dat ze een band van topniveau zijn!
Kevin Bouwens, recensent en redactie
1. Bad Omens – Bad Omens. De voornaamste reden dat dit het album van 2016 is voor mij komt door het feit dat het een debuutalbum is, het precies als het oude Bring Me the Horizon klinkt en het een nostalgisch gevoel geeft, maar meteen ook weer een nieuw gevoel. Het is het beste debuutalbum dat ik in jaren heb gehoord en dat is precies de reden waarom ik dit album een 10 had gegeven.
2. YG – Still Brazy. Het is een heerlijk album, het album tackelt verschillende onderwerpen waaronder politie geweld en Donald Trump. YG wordt met ieder album beter en dat is goed te merken op dit album. Dus mocht je iets nieuws willen horen dan raad ik je aan om naar dit album te luisteren.
3. Rarity – I Couldn’t Be Weaker. Opnieuw een band met een debuutalbum dat retegoed was. Ik was voorheen nooit echt van de poppunk, maar dat is met de release van I Couldn’t Be Weaker veranderd. Het is een heerlijk album met een mix tussen poppunk en post-hardcore.
De lezer spreekt: Niki
Lezeres Niki heeft ook een unieker album van het jaar: voor haar is The Browning met Isolation het beste van 2016. De reden? The Browning is nog veel te ondergewaardeerd in Nederland en dat moet veranderen, want hun nieuwe album Isolation is super hard! Er zit zelfs een rappende Frankie Palmeri (Emmure) in het nummer Disconnect, wat wil je nog meer?
Lenny van Dijk, fotograaf
1. Architects – All Our Gods Have Abandoned Us. Deze nieuwe plaat overtreft de oude. Er blijft een lompe hardcore sound inzitten, terwijl het (voor mij) ook perfecte raakvlakken heeft waarbij meer synthesizers worden gebruikt en de muziek iets meer catchy wordt. De zang blijft interessant om naar te luisteren door de vele afwisselingen tussen clean en screams. De mix is daarnaast ook erg prettig om te luisteren.
Omdat het album eigenlijk ook nog geen slechte nummers heeft, is dit mijn favoriete album van 2016.
2. Gojira – Magma. Hier kan ik eigenlijk weinig over kwijt, Gojira heeft een ontzettend goede plaat neergezet die de overige werken overtreft.
3. Delain – Moonbathers. Ik ben al fan van Delain sinds het eerste Lucidity album, en waar andere female fronted muziek mij vaak bij nieuwere albums kwijtraakt blijft Delain mij steeds meer boeien. De muziek lijkt steeds donkerder te worden en het lijkt alsof het gitaarwerk steeds interessanter en bruter wordt met de invloeden van de nieuwste twee gitaristen. Ook de nummers met gast vocalist Alissa White-Gluz (Arch Enemy) zijn erg gaaf. Een klein nadeel van dit album is dat de beste nummers al een tijd lang uitgebracht waren via EP’s en singles, waardoor voor mij de “vernieuwing” van het album al een beetje eraf was.
De lezer spreekt: India Lowe en Sven Better
Twee andere albums die door lezers genoemd werden verdienen ook nog een plekje in dit artikel. Voor India Lowe was ISSUES‘ Headspace het beste van 2016, terwijl Sven Better’s favoriete schijfje dit jaar toch The Holographic Principle van Epica was. 2016 is duidelijk een goed jaar geweest voor muziek, hopelijk wordt 2017 minstens net zo goed!
