Een van de eerste albums die in 2017 verschijnt is het nieuwe album van Aversions Crown. Het album draagt de naam Xenocide en is het derde album van de Australiërs. Mocht je de band kennen, dan weet je dat je een snoeihard album kan verwachten. Ik ben geen supergroot fan van de band zijn materiaal, maar dat wil niet zeggen dat ik het werk van de heren niet kan waarderen. Het zijn vooral de oudere tracks zoals Overseer en Hollow Planet die ik zie als het betere werk van de band. Hopelijk kan ik na het luisteren van Xenocide meer tracks aan dit lijstje toevoegen.
Snoeihard als van ouds
Het album wordt geopend door Void. Dit is, in mijn ogen, een iets te lange intro track die korter had mogen zijn. Met Prismatic Abyss maakt de band zijn fout goed. Het is een snoeiharde track en doet mij denken aan het oudere werk van de heren. Daarna is het tijd voor The Soulless Acolyte. Dit is één van de nummers die de band als single heeft uitgebracht. Dit is opnieuw een stevige track met halverwege een heerlijke breakdown. Het album kent dus een sterk begin en dat is ook in Hybridization te horen. Ook deze track is, net als zijn voorgangers, lekker hard en vocaal heel chaotisch. Dit is precies wat ik van de band verwacht.
De tweede helft van het album, met name het einde, is net zo goed als het begin. Dit heeft het album te danken aan Cycles of Haruspex en Misery. Dit zijn zonder twijfel de twee beste tracks van het album. Ze zijn bij lekker hard en blijven hangen. Ze zijn zowel vocaal als instrumentaal net iets beter dan de rest. Aan ieder album komt een einde en zo ook aan dit album. Het is opnieuw snoeiharde track genaamd Odium. Het geeft het album een hard einde.
Terugkerend thema
De band heeft wederom gekozen voor hetzelfde thema als voorgaande albums. Net als Servitude en Tyrant staat Xenocide in het teken van aliens/buitenaards leven. Normaal gesproken heb ik het niet zo op terugkerende thema’s op albums, maar bij Aversions Crown heb ik er geen probleem mee. Dit mede omdat het werkt voor de band. De band gaat verder waar het met Tyrant gebleven was. Alien overlords komen naar de aarde en zullen ons uitroeien. Nu maar hopen dat de band er naast zit.
Conclusie
Ik vind het jammer dat dit album geen track heeft die mij weg heeft kunnen blazen zoals Hollow Planet dat toen de tijd deed met Tyrant. Dat neemt niet weg dat dit een goed album is. Daarnaast hoop ik de band snel weer een keer te kunnen zien, want ze zetten een zieke live show neer.
Eindbeoordeling: 7/10
Releasedatum: 20 januari 2017
Label: Nuclear Blast
