Op 12 mei kwam Machine Gun Kelly zijn derde album uit genaamd Bloom. Dit album zal de opvolger zijn van het, in mijn ogen, succesvolle General Admission. Ondanks dat de nieuwe plaat het derde album is, is het niet de derde schijfje van de rapper. Nee, hij heeft voorheen een aantal mixtapes en EPs uitgebracht, waaronder Black Flag. Om dan toch even terug te komen op Bloom: ik heb zoals gewoonlijk hoge verwachtingen van het nieuwe werk van MGK. Het is echter de vraag of de rapper zijn voorgaande album weet te overtreffen.
Singles
Ik had voor de release van het album al het gevoel dat de singles de beste tracks op het album zouden zijn en ik zat er niet naast. De singles zijn de echte hoogtepunten van Bloom. Deze tracks zijn in alle opzichten op een ander niveau dan de rest van het album. Ze zijn catchy, stukken gevoeliger en hebben een serieuzere vibe qua tekst. Daarnaast zijn ze instrumentaal heerlijk om naar te luisteren. Met tracks als At My Best lijkt de rapper terug te gaan naar zijn roots. At My Best klinkt als een track die je op Lace Up kan vinden. Dit was het eerste album van MGK en in mijn ogen is het beste werk van de rapper op dit album te vinden. Mocht je denken dat ik de singles beter vind omdat ze gevoeliger zijn dan de rest, dan zit je er jammer genoeg naast. Mijn favoriete single is Trap Paris. Dit komt voornamelijk omdat TY Dolla $ign en Quavo te horen zijn op deze track en het niet je standaard MGK track is. Het is in zekere zinnen een frisse wind die iets toevoegt aan het album.
Hoogtepunten
Met de tekst hierboven wil ik niet zeggen dat het album geen andere hoogtepunten heeft buiten de singles om. Nee, er zijn naast deze tracks een handje vol tracks die ik zie als hoogtepunten. Het eerste hoogtepunt is de openingstrack van het album. Ik heb het over The Gunner en het is een heerlijke track. Je zou deze track kunnen zien als een tweede Alpha Omega, want daar doet deze track aan denken. Hetzelfde geldt voor Golden God, deze track heeft net als The Gunner een heerlijk narcisstische vibe. Een ander hoogtepunt is Moonwalkers. Op deze track is DubXX te horen. Deze track is, net als ieder ander nummer die MGK en Dub uitbrengen, heerlijk om aan te horen. Met 27 brengt de rapper een soort van tribute uit aan 27 Club en maakt hij duidelijk dat hij, net als de artiesten op deze lijst, voort zal leven mocht zijn tijd komen. Het laatste hoogtepunt en de beste track op dit album is Bad Things. Dit zag ik eigenlijk ver voor de release al aankomen, want het nummer was, sinds de release als single, al een groot succes. De voornaamste reden dat dit nummer zo’n succes is het feit dat de zang van Camila Cabello een perfecte keuze was voor dit nummer. Het gaat hand in hand met het instrumentale werk en het thema van het nummer.
Dieptepunten
Naast een aantal hoogtepunten heeft dit album ook zijn dieptepunten. Deze komen in de vorm van Wake + Bake en Go For Broke. De laatstgenoemde heeft een gastartiest en ik erger mij mateloos om zijn zang. De rest van het nummer is wel goed, maar het gaat mij dus voornamelijk om James Arthur zijn stem. Een ander dieptepunt is Can’t Walk. Dit komt voornamelijk door het instrumentale werk en de manier van rappen. Ik kan het niet anders uitleggen dan dat je er maar van moet houden.
Conclusie
Al met al is het een goed album, maar het leeft niet op tot het niveau van General Admission. Ik had ook niet anders verwacht. Wat zo mooi is aan al het werk van de rapper is het thema en de boodschap die de rapper achterlaat in zijn muziek. Ik ben blij dat hij dit thema na al die jaren mee blijft nemen in zijn muziek.
Eindbeoordeling: 7.5/10
Releasedatum: 12/05/2017
Label: Bad Boy, Interscope
