Vandaag is het weer tijd voor chug riffs, wat ik liefkozend ‘dakka dakka drums’ noem en vocals waar amper een touw aan vast valt te knopen. Ja, vandaag hebben we een deathcore album op ons bord en deze keer is de beurt aan een kwartet uit Illinois; Oceano, met hun nieuwste release Revelation.
Oceano is een band die ik al volg sinds zijn debuutalbum Depths in 2009. Het absurde gebrul van vocalist Adam Warren zorgde al snel voor gespitste oren bij mij, ook al was de muziek zelf niet echt baanbrekend. Ook opvolgers Contagion en Incisions hadden weinig evolutie, waardoor ik ze lang gezien heb als ‘de deathcore band’. Wil je weten wat voor geluid deathcore is? Oceano. Dat is niet als belediging bedoeld, begrijp me niet verkeerd. Het geluid is gewoon heel lang nogal merkloos geweest, weinig tot geen écht eigen invloed. Met de komst van Ascendants spitsten mijn oren weer op en nu zijn we hier.
Apocalyptisch en misantropisch
Revelation is een album dat nogal voortborduurt op wat Ascendants heeft gedaan. Heel simpel gezegd; Oceano is wezen kijken naar bands als The Acacia Strain en dacht ‘hey, dat is wel cool, laten we daar meer mee gaan doen’. Wat ik daarmee bedoel is dat hij het apocalyptische en misantropische tintje aan de lyrics wat verder heeft opgeschroefd en onheilspellende, duistere synths aan de muziek heeft toegevoegd. Ascendants had dat al enigszins (gecombineerd met wat bovennatuurlijke tinten) maar op Revelation gaat dat verder door en de titeltrack is hier waarschijnlijk het beste voorbeeld van. Titels als Human Harvest en Path to Extinction zijn lekker duidelijk wat betreft inhoud. Ook de ‘onschuldigere’ titels verbergen lekker duistere lyrics. Zo opent The Event met “explosions and screams resonate in the distance/notice the thousands lifeless at your feet”. Het gaat allemaal om een gevoel van hopeloosheid en imminente vernietiging en verwoesting, liefst de hele planeet in een keer als dat even kan. Het begint alleen een beetje in herhaling te vallen. Na 3 albums met dit soort nummers bekruipt mij het gevoel dat Adam Warren een beetje een gebrek aan inspiratie heeft. Hoe vaak kan je hetzelfde doemscenario omschrijven en toch nog nieuw en verfrissend blijven?
Bog standard deathcore
‘Maar Erik, je zit hier lekker een end weg te typen over de lyrics, hoe zit het met de muziek?’ Nou, dat is hier een beetje het probleem. Er valt niet zo heel veel over te zeggen, helaas. Het is (zoals de Engelsen zo mooi zeggen) nogal bog standard deathcore. Oceano pusht vrij weinig voor evolutie en dat is al zo sinds dag één. Zoals ik al eerder zei, het is niet slecht, maar voor vernieuwende of echt originele twists op de formule ben je hier aan het verkeerde adres. Daarentegen, als jij tevreden bent met niet bijster ingewikkelde ritmes en meer op zoek bent naar gerag en audiogeweld dat zo primitief klinkt dat holbewoners er jaloers van worden; be my guest. De chug riffs en drums vullen elkaar goed aan voor geweld waar je ouders bezorgd van worden, make no mistake. Met name Lucid Reality en The Great Tribulation bulderen en knallen door de speakers. Dan vocalist Adam Warren. Zijn lyrics zijn een beetje so-so, maar wat deze man uit z’n stembanden forceert blijft altijd een genot om naar te luisteren. Van lage, bulderende squeals tot hoge screams die flashbacks geven naar Mitch Lucker (Suïcide Silence): alles zit er in en Warren schiet van het ene extreem naar het andere zonder moeite.
Conclusie
‘Meer van hetzelfde’ is een heel lastig label om te gebruiken, omdat het eigenlijk twee verschillende connotaties heeft die nogal uiteen lopen. Het is meer van wat al absoluut vet was, of de boel is aan het stagneren. De nare waarheid is dat ik met pijn in mijn hart moet zeggen dat Oceano, na een veelbelovende vooruitgang op Ascendants, stagneert. Ik waardeer wat Oceano heeft gedaan met Ascendants om hun sound uit te breiden en het klinkt allerminst verkeerd, maar dit geintje gaat zo 1:1 door op Revelation, dat er bijna geen vernieuwing in zit. Het is “meh”, het is okee, het kan. Wat we uiteindelijk op ons bord blijken te hebben is een goedkoop patatje met; het stilt je honger, het is te doen maar tegelijkertijd weet je dondersgoed dat je beter kan krijgen. Oceano, ga alsjeblieft eens écht wat vernieuwing zoeken met het volgende album. Laat mij over twee à drie jaar zeggen ‘duuuude, check het nieuwe Oceano album’. Ik had het met alle liefde dit jaar gedaan, maar Revelation is allesbehalve dat.
Eindbeoordeling: 6/10
Releasedatum: 19/05/2017
Label: Sumerian Records
