Het festivalseizoen is duidelijk begonnen en ook de metalfans worden elke zomer niet vergeten. In België is er namelijk Graspop Metal Meeting, met een breed scala aan de hardste muziek. Wij zijn hier dit jaar ook bij en brengen jou onze indrukken!
De dag, en daarmee het festival, begint iets minder hard dan het gemiddelde, zodat we lekker opgewarmd worden. Op de Jupiler stage staan de poppunkers van As It Is te spelen en, ook al is het duidelijk geen metal, toch is er meer publiek dan wij en de band hadden verwacht. Frontman Patty Walters maakt regelmatig grapjes over het feit dat ze de enige poppunk band op de lineup zijn en zorgt er meteen voor dat het publiek bijna even hard springt als de bandleden. Bijna, want niemand kan de sprongen van As It Is evenaren.
Na al dit gespring is het tijd om even bij te komen en hebben we een plekje in de buurt van de mainstage gevonden. We kunnen het laatste stukje van Comeback Kid nog meekrijgen en dat is toch wat meer wat we hadden verwacht – boze mannen, geschreeuw en een flinke bak herrie erachter. We voelen ons meteen helemaal thuis!
Er zijn ook genoeg oude rotten in het vak op de lineup te vinden en een daarvan is Blue Öyster Cult. De muziek is een stuk rustiger, meer blues-y, lekker om even bij op het gras te zitten en van het af en toe schijnende zonnetje te genieten. De mannen hebben er duidelijk zin in en de sfeer op het veld is ook lekker chill.
Bij het binnenlopen van de Marquee Stage, kom je meteen in hogere sferen. Het gebulder van gitaargeweld en keelzang maken Rotting Christ een zeer ceremoniële act. Kwaliteit spat gelukkig ook van het podium af. We zouden graag langer dan enkele nummers blijven plakken, maar Psychotic Waltz roept ons.
In de Metal Dome is Psychotic Waltz al even bezig wanneer we arriveren. Het geheel is een apart beeld, wat zijn hoogtepunt bereikt wanneer we niet alleen een gitarist in een rolstoel zien (waar we dan ook heel veel respect voor hebben), maar ook de zanger met een dwarsfluit in de hand. Klinkt dat als een combinatie die niet werkt? Laat Psychotic Waltz zijn psychedelische rockmelodieën je anders wijsmaken. Het publiek is nummer na nummer razend enthousiast en de band verlaat, na een tijd die nog langer had mogen duren, onder luid gejuich het podium.
Tijd om naar Northlane te gaan, wat we niet als enigen hebben gedacht. Het staat al goed vol nog voordat de band begint. Zodra de eerste noten klinken is duidelijk waarom, want de band klinkt uitstekend en frontman Marcus Bridge tilt de set naar hogere sferen. Er hangt ook gewoon een hogere sfeer tijdens de set, het is moeilijk anders te omschrijven. Deze band hoort hoger op de lineup, maar dat komt vanzelf wel.
De muziek die het trio mannen van Prong al jaren op CD weet te brengen is misschien niet hoge wiskunde, maar het is wel heel catchy. De “simpele” goed gevulde riffs, ondersteund door de agressieve lyrics, maken een feestje van de Metal Dome. Het raakt steeds voller en menig man zoekt zijn weg naar voren. Toch verloopt de show niet helemaal volgens plan. De gitaar van Tommy Victor houdt het voor gezien en er is flink wat werk nodig om welke gitaar die hij dan ook aangereikt krijgt aan het werk te krijgen. Toch loont het wachten en de beloning is een knallend einde. Als laatste worden hits Whose Fist is this Anyway? en natuurlijk Snap Your Fingers, Snap Your Neck gespeeld, waarbij natuurlijk alle vuisten in de lucht gaan.
Het veld voor de Jupiler Stage stroomt verrassend snel vol zodra Motionless in White begint. Geen wonder, want de band brengt een lekkere set met een goede variatie aan nummers. De heren zijn lekker aan het spelen en leven zich flink in, wat ervoor zorgt dat het publiek ook graag mee wil doen. Hoogtepunten zijn de grote hoeveelheid crowdsurfers en de enorme wall of death tegen het einde van de set. Minpunten zijn dan voor de vocals van frontman Chris Motionless, want die zijn behoorlijk lastig om te horen.
We hebben de tijd om, onder het genot van een hapje, een sfeerimpressie te krijgen van Europe. Je weet wel, de heren met dat kleine hitje The Final Countdown. Toch laat de band zich van een getalenteerde kant zien, waar het opzwepen van het publiek geen enkele moeite kost. Zelfs de medewerkers van het festival zelf hebben we kunnen betrappen op stiekem meezingen. The Final Countdown wordt natuurlijk voor het laatst bewaard, maar dan gaat de festivalweide ook echt helemaal uit zijn dak.
Terwijl we, een uur later, onze plek in de massa zoeken om de headliner Rammstein te kunnen bewonderen, buldert Emperor vanaf Main Stage 2 over het terrein. Een interessante keuze om een industrial metal fan menigte bezig te houden, maar met geweldig snelle riffs en een prachtig aansluitende vuurshow is het lastig om toch niet stiekem te willen luisteren. Frontman en zanger Ihsahn geeft nog een mooie boodschap mee over vrijheid. Waar het lijkt dat concerten en festivals de laatste tijd niet meer zonder risico verlopen, is de menigte die zich hier in vrijheid bij elkaar zet om te genieten van goede muziek aardig bijzonder.
Dan telt de bekende klok op de schermen af voor de laatste minuut. Een bescheiden zes minuten te laat komt Rammstein, uiteraard in stijl, het podium op. Gitaristen Paul Landers en Richard Kruspe komen vanaf het plafond naar beneden en we weten allemaal wel wat tegenwoordig volgt: Ramm 4, het nieuwe Rammstein-volkslied. Tapdansend en met exploderende hoed werkt zanger Till Lindemann zich naar voren en het publiek verwelkomt hem met luid gejuich. De show is van uitzonderlijke kwaliteit. Het klinkt geweldig, werkt als een geoliede machine en de vlammen van alle Rammstein speeltjes lijken het te doen. Alle nodige toneelstukken komen langs: de bomgordel bij Zerstören, de badkuip van Ich Tu Dir Weh, de vuurspuwende maskers van Feuer Frei en als eindknaller de geweldige vleugels bij Engel. Een show vol passie en emotie, waar toch plek is voor een geintje. Zo steekt Lindemann voor Stripped de vinger diep in de keel (met alle gevolgen van dien) en horen we bij Ich Will een badeendje tussendoor.
Zo is dag 1 van Graspop aan een emotioneel einde gekomen en het terrein loopt langzaam leeg. Dit is de enige dag die is uitverkocht, met als nadeel dat iedereen, moe en verslagen van een enthousiaste eerste dag, in eindeloze polonaise naar de uitgang moet waggelen.
