Het festivalseizoen is duidelijk begonnen en ook de metalfans worden elke zomer niet vergeten. In België is er namelijk Graspop Metal Meeting, met een breed scala aan de hardste muziek. Wij zijn hier dit jaar ook bij en brengen jou onze indrukken!
Het is wat vroeg opstaan, want de eerste band op dag twee speelt al om half twaalf. Tijdens een festival is het vroeg, okay, don’t judge us. Zodra Avatar begint op de main stage blijkt dat er meer mensen vroeg hun tent uit zijn gerold voor de band en dat is het ook meer dan waard. De band speelt een strakke set, heeft er zelf duidelijk zin in en die energie straalt door naar het aanwezige publiek. Er is genoeg interactie om iedereen erbij te betrekken en de show is tot in de puntjes verzorgd, net als de lange haren die continu heen en weer wapperen.
Na een korte pauze om toch maar wat te ontbijten, lopen we door naar Baroness. Het is te merken dat de band redelijk wat fans heeft, want zelfs achterin is het sfeertje ronduit feestelijk te noemen. De band staat fijn te spelen en ik vind het zowaar jammer dat ik de nummers niet goed genoeg ken om mee te kunnen klappen, zingen en headbangen. Volgende keer beter, want die volgende keer komt er wel!
Op de Main Stage is het inmiddels tijd voor Architects en als de drie nu al besproken bands niet laten zien hoe groot de term ‘metal’ is, weet ik het ook niet meer. Achterin is het publiek vooral aan het loungen en chillen, maar vooraan gaat het helemaal los en surft er letterlijk iemand over het publiek. Uiteraard wordt het laatste nummer, Gone With the Wind, opgedragen aan Tom Searle. Enige minpunt was dat de bass overheerste en daardoor de gitaren minder en de vocals nauwelijks te horen waren.
Voor de Jupiler Stage stond inmiddels een storm te broeien. Het gaat alleen niet over regen. Een ruige mensenmassa verzamelt zich en pompt zich op voor Code Orange. Ik zal eerst mijn eigen fout toegeven: ik had het idee dat Code Orange een knap staaltje rauwe deathcore zou worden, maar ik zat er nog altijd naast. Op het podium komen heren op die alles tussen het topje van je hoofd en het puntje van je teen tot moes zullen slaan met de muur van geluid die ze produceren. De bassist raast als een tornado over het podium en de primitieve vocale stijl raast door de mensenmassa heen, die zelf bijna een aardbeving veroorzaakt door de meest indrukwekkende moshpit van het festival te vormen. Code Orange is een verhaal over hard, harder en hardst, en als dat je ding is, heb je hier een nieuwe familie aan.
Weet je wat ik dit weekend eigenlijk nog niet had gezien? Gewoon een staaltje stevige rock. Geen poespas, gewoon gaan met die banaan. Gelukkig is daar Red Fang, die deze leegte helemaal weet te vullen. De heren zijn lekker bezig, alles klinkt goed (al zijn niet alle vocalen goed te horen, maar dat is helaas niets nieuws) en iedereen komt opgefrist uit de benauwde tent gelopen. Als kers op de taart heeft de band zelfs nog een nieuw nummer gespeeld. Wat wil je nog meer?
Vanuit het rockfeestje van Red Fang banen we ons een weg naar de Marquee Stage, waar Mayhem al even bezig is. Het is een aardige aankleding om te zien: gescheurde wollen monnikenkappen, schedel en kaarsen en natuurlijk intrigerende corpsepaint. Onze expertise ligt nog niet bij black metal, maar de verfijnde sound die vanuit de blastbeats en snelle riffs klinkt maakt het podium een bijna sereen aanzicht. Geïnspireerd bleven we plakken tot het eind, waarna we als vernieuwde (waarschijnlijk door Satan zelf gedoopte) zielen wanen.
Het is al een dag om te herinneren, maar kunnen we daar ook A Day to Remember bij zetten? Okay, de grap wordt waarschijnlijk veel te vaak gemaakt, maar ik ben op een festival, slechte grappen mogen daar. A Day to Remember is energiek als altijd, brengt de nodige nostalgie met zich mee en speelt zelfs wat akoestische nummers, waar je ballen voor nodig hebt op een festival. Met wat surfende crowdsurfers is het plaatje compleet.
Na A Day to Remember is er maar een kleine pauze om je plek voor Alter Bridge te vinden. Een band die zeker niet ongewenst is met de schone ondergaande zon op de achtergrond. De band heeft de aandacht inmiddels weggelegd van zijn nieuwe album, The Last Hero, en speelt alle publieks lievelingen zoals Rise Today, Isolation, Blackbird en Crows on a Wire. Helaas trakteert zanger Miles Kennedy ons niet op akoestische nummers vanwege de korte speeltijd, maar nu de kwaliteit van het geluid vele malen beter is dan bij de laatste show van de band in de AFAS Live, is het genieten van het goede weer en strak gespeelde muziek. Bij het laatste nummer van de show, Rise Today, komt gitarist met coole grijze baard van In Flames ook nog eens meespelen.
Deep Purple is de headliner van dag 2. Al speelt de band een paar uur eerder dan Rammstein deed op dag 1, is het tegen de tijd dat de heren het podium op komen al donker. Dat komt goed uit, want Deep Purple heeft een prachtige lichtshow meegenomen! De heren zijn al op aardige leeftijd, maar de stemkunsten van vocalist Ian Gillan zijn nog in goede vorm. De hele show lang worden de nummers aan de lopende band geserveerd. Er is helaas niet veel tijd voor praatjes, gelukkig kan wel hier een daar een grapje worden gemaakt. Daarbij, wie zou een keyboard-off willen zien tussen Rammsteins Christian Lorenz en Deep Purples Don Airey? Ik wel. De vingers van Don zijn overduidelijk nog lenig zat. De show lijkt af te lopen met Smoke On the Water, wat natuurlijk keurig meegezongen wordt, maar de band komt daarna natuurlijk nog terug om er wat extra’s aan toe te voegen. Al met al is de show verrassend netjes, maar ook een heerlijke sfeermaker en van geweldige kwaliteit.
Met dag 2 voor ons aan een eind gekomen, nemen we nog een kort kijkje bij In Flames. Een grote hoevelheid mensen vindt het namelijk nog lang geen bedtijd! Voor we ons naar de camping begeven klinkt de band nog altijd ontzettend strak en zelfs vanuit onze tent horen we hoe zowel band als publiek nog lange tijd uit hun bol gaan.
