Met al die coole festivals in het buitenland is het soms makkelijk te vergeten dat we in Nederland ook terecht kunnen voor een weekend vol metaal, pitten en rebelsheid. Gelukkig is daar dan Jera On Air, waar we dit jaar natuurlijk ook verslag van doen!
De dag begint kneiterhard voor ons met No Turning Back. De meeste mensen zijn inmiddels hun tent al uit gedreund, dus er is een goede opkomst en dit komt de sfeer alleen maar ten goede. De heren staan hard te beuken en het publiek beukt net zo hard terug. Je weet meteen waarom je op deze miezerige dag toch op bent komen dagen, want na deze set is er geen teruggaan meer!
Nou ja, de hardheid kan nog wel een beetje terug, aldus Four Year Strong. Gelukkig is het alsnog maar een beetje, want ook deze mannen gaan lekker. Er wordt flink wat gesprongen op het podium en ook in de tent, terwijl de muziek nog steeds lekker strak klinkt. Een feestje voor jong en oud, en vergeet vooral je surfboard niet, want de hoeveelheid crowdsurfers hier is niet bij te houden! Als je niet helemaal overtuigd bent van de metal-cred van deze mannen (aangezien ze toch meer richting de punk gaan), lees dan vooral verder, want dit komt straks nog terug.
Een van de meest veelbelovende Nederlandse bands van het laatste jaar, The Charm the Fury, vond even tijd in hun drukke agenda om Jera On Air af te breken en dat is ook gelukt! Dit was mijn review, want het festival is niet meer. Nee, grapje, er komt hierna nog best wel wat. Van een lekkere drumsolo tot goede vocals (nooit geweten dat screams hees konden klinken, maar het werkt verrassend goed!) en een handstand in de grootste wall of death die ik heb gezien (bijna de halve tent), deze set heeft alles wat je maar kunt willen.
Op Jera On Air staan niet alleen de bands op een podium, ook de bezoekers krijgen hun tijd in de spotlight! Gisteren en vandaag was het NK stagediven, zoals gewoonlijk, een lekker feestje met goede muziek – metal covers van pop nummers zijn altijd gewoon geinig – en vandaag is het tijd voor karaoke met Sing Along Riot. Helaas wordt Blink-182 tot twee keer toe verkracht, maar daarentegen is het een gezellige sfeer, veel wel goed gezongen nummers en is het halve uur echt veel te kort.
Weet je nog dat ik bij Four Year Strong zei dat je door moest lezen? Nou, je bent nu aangekomen bij de metal-cred, want een van hun leden neemt voor nu het stokje van Keith Buckley over bij Every Time I Die en doet dit uitstekend. Het gepraat met het publiek is overgenomen door de overige bandleden en stookt het publiek goed op. Je zou niet zeggen dat ze niet elke dag samen optreden! De band doet lekker zijn ding en het is een genot ze te mogen aanschouwen (en om ze gezamenlijk te zien headbangen). Ik verbaas me nog steeds over de kwaliteit van het podium, want hoe het nu nog steeds staat, na al het gespring en geweld van Every Time I Die…
Als je deze site en de live reviews al een beetje volgt, dan weet je dat Neck Deep’s Ben Barlow voor mij de koning van de nekhernia is. Na vandaag is hij alleen van de troon gestoten door niemand minder dan Mark “Barney” Greenway van Napalm Death. Ik geloof niet dat zijn hoofd en nek ooit stil hebben gestaan. Dit in tegenstelling tot het publiek, want daar was verrassend weinig beweging in te krijgen. Zonde, want de heren zetten wel een snoeiharde set neer.
Het is een van de laatste, zo niet de laatste, keer dat we de heren van The Dillinger Escape Plan in Nederland mogen verwelkomen, dus we moeten er vandaag het meeste van maken. Aan de band ligt het niet, want die geeft echt alles: de muziek lijkt uit de tenen getrokken te worden en de band geeft een performance waar je u tegen zegt. Hopelijk hebben wij de band net zo vermaakt als zij ons vermaakt hebben, want deze chaos is precies hoe een hardcore show moet zijn.
Ik dacht dat ik wel wist wat ik van Deez Nuts kon verwachten en dat is… Nou ja, voor de helft ongeveer uitgekomen. Ik dacht dat ik een speelse set kon verwachten, wat gelukkig wel klopte. De muziek zorgt ervoor dat je eigenlijk heel graag mee wilt bewegen en de mannen doen dit zelf ook vrolijk op het podium. Er zijn flink wat kilometers afgelegd daar! Zelfs achterin zijn genoeg mensen mee aan het knikken, wat een goed teken is. Dat het ook nog lekker klinkt is mooi meegenomen.
Buiten is het inmiddels donker, maar binnen is het, okay, ook donker. Daar komt snel verandering in als Of Mice & Men opkomt, want je ziet flink wat lichtjes beginnen te twinkelen in de ogen van het publiek! Het is duidelijk dat ex-frontman Austin Carlile een gat heeft achtergelaten, maar het is ook duidelijk dat de band door wilt en een goede set neer wilt zetten. Dat lukt ook: de pit houdt niet op met moshen, de mannen headbangen de hele set door en iedereen gaat hard.
Tijd om even snel te gaan feesten met de mannen van NØFX, die helaas hun laatste show aan het spelen zijn in de Punkbrockbar. Het staat helemaal volgepropt om dit laatste feestje te kunnen vieren en met goede reden: het lijkt wel een echte, Belgische NOFX show! Er is minder gegein tussendoor, maar de nummers knallen, het publiek heeft er zin in en de sfeer is om van te smullen.
Als we het toch hebben over sfeer: de afsluiter van vandaag, Me First and the Gimme Gimmes, heeft dit ook in overvloed. Ik snapte niet helemaal wat deze band op Jera On Air te zoeken had, helemaal niet toen ik ze op zag komen in hun foute, helblauwe bloesjes, maar het duurde niet lang voor ik en het publiek om waren. De band speelt vooral covers – nou ja, alleen maar covers – en nog gouwe ouwe covers ook, dus je zou denken dat de meerderheid af zou haken. Niets is minder waar: er is flink gelachen, veel geklapt, hard meegezongen en als je nog nooit een moshpit op een skapunk-achtige versie van I Believe I Can Fly hebt gezien, dan mis je iets in je leven. Sterker nog, ik geloof zelfs dat ik een vuilnisbak heb zien crowdsurfen. Dit was een welverdiende afsluiter van een welverdiend jubileum. Jera On Air, je was weer prachtig, tot volgend jaar!
