Ik weet nog dat ik in de discografie van The Descendents was wezen graven en er vervolgens achter kwam dat de heren een week eerder in Nederland waren. Je begrijpt dat ik me dat niet nog eens liet overkomen. Zo kwam het dus dat ik mijzelf in de Melkweg vond afgelopen vrijdag om Bad Religion te gaan zien.
Als ik zo rond achten de zaal inloop is het voorprogramma al bezig. Deze keer wordt het verzorgd door de Belgen van punkrock band Generation 84. Ze noemen als invloed onder andere Rise Against en dat is ook een goede basis om ze te omschrijven; Rise Against, maar zwaarder leunend op de punk kant van het geluid. Frontman Joren Mesens wisselt bijna moeiteloos tussen zingen, schreeuwen en HARD schreeuwen terwijl de band hem goed ondersteunt met niet baanbrekend, maar zeker niet ineffectieve, gitaar en drums. Als warm-up hadden er zeer zeker slechtere bands kunnen staan.
Vanaf het moment dat zij afbouwen en de Bad Religion banner met verschillende album artworks (waarvan ik er welgeteld drie herkende, #fakefan) wordt opgehangen is het onrustig in de zaal, zeker als de crew aankomt en een setlist van twee A4’tjes vastplakt. Als de mannen dan ook eenmaal het podium oplopen wordt er luid gejuicht, geschreeuwd en vuisten in de lucht gepompt. Ze verspillen dan ook weinig tijd voordat ze openen met American Jesus. De opening klinkt net anderhalve seconde en de moshpit breekt al los. Vocalist Greg Graffin is weliswaar niet meer de jonge god die hij was in de dagen van How Could Hell Be Any Worse?, maar zijn mooie zang gaat de hele avond onverstoord door met uiteraard het nodige praatje richting het publiek. Met wat hulp van bassist Jay Bentley komt er ook nog een beetje humor tussendoor als ze het hebben over de Wallen en Jay zegt dat hij vrij is terwijl hij z’n shirt omhoog trekt.
De setlist is lekker gevarieerd, met materiaal van het oudste tot aan het allernieuwste, maar vooral de fan van begin jaren ’90 Bad Religion komt hier aan z’n trekken. Als er niet gemosht wordt (wat zo’n 80% van de tijd was) wordt er wel hard meegezongen en vaak ook beide tegelijk, multitaskers dat we zijn. Zeker tijdens 21st Century (Digital Boy) klinkt het luidkeels mee vanuit het publiek. Niet alles waar ik op hoopte kwam voorbij, maar als je 16 albums in je carrière hebt uitgebracht (ook al doen ze liever alsof het er 15 zijn) is dat onvermijdelijk. En met nummers als American Jesus, Do What You Want, Stranger Than Fiction, I Want to Conquer the World en You valt er voor mij in ieder geval heel weinig te klagen. Zeker als ze dan afsluiten met Fuck Armageddon… This Is Hell en ik eindelijk de kans krijg om los te gaan als een kind die een snoepwinkel binnenloopt.
Terwijl ik naar buiten loop in de lekker frisse Amsterdamse buitenlucht, riekend naar een mix van zweet en bier en met pijn in de gebruikelijke plekken, gaan maar twee gedachten door m’n hoofd: dat nieuwe album kan niet snel genoeg komen en ik ben dan zeker weer van de partij. Voor een band die al bijna 40 jaar bezig is, zit het tempo en energie er nog goed in. Kom maar op, mannen. Ik mis jullie nu al.
