Pak je pizza, je favoriete energydrankje en sluit jezelf op in je kamer, want er is weer nieuwe poppunk in de wereld! Laatst bracht Neck Deep zijn nieuwste schijfje uit, The Peace and the Panic geheten. Aangezien deze band toch wel de grootste hoop voor poppunk lijkt te zijn (sinds Fall Out Boy en All Time Low allebei inmiddels net zo ver uit dit genre zitten als uit hun hometown) moeten we dit goed vieren.
Nou, tijd om die moshpit te openen met de eerste nummers! Nou ja… je kunt er waarschijnlijk op moshen als je wilt, crowdsurfen is ook een mogelijkheid, maar ik krijg toch echt een flinke Blink-182 vibe, helemaal bij Happy Judgment Day. Dat is niet helemaal verwacht, aangezien ik Blink-182 altijd als meer poppy heb gezien en Neck Deep als meer punky. Ach, het klinkt nog steeds als poppunk, dus maakt het echt uit als het dan de andere kant op lijkt te gaan?
Het poppunk feestje deint lekker door, tot nieuwste single In Bloom begint. Het heeft ergens wel de Neck Deep vibe, dus ik kan er eigenlijk weinig op zeiken. Toch kan het me niet echt bekoren, want het refrein klinkt wel heel erg kinderlijk en waar is die ruige kant gebleven? Ook klinkt het nogal erg als Bring Me the Horizon’s laatste schijfje, dus als je dat leuk vindt, dan vind je dit vast wel geinig.
Ja, dat is eigenlijk wel een terugkomend probleem dat ik heb met dit schijfje: alles klinkt eigenlijk als iets anders. Ik heb al Blink-182 en Bring Me the Horizon genoemd en hier houdt het niet op. Critical Mistake kan bijna een Big Time Rush nummer zijn (ik weet het, sorry), Don’t Wait klinkt als lostprophets (al tilt Architects‘ Sam Carter dit wel naar een hoger niveau) en Wish You Were Here klinkt als elk akoestisch nummer.
Waar vooral mijn probleem bij ligt is dat frontman Ben Barlow de rauwe randjes van zijn stem heeft weggepoetst en dit doorklinkt in de muziek. Ook de nieuwe instrumenten – lees, al het geklap in de verschillende nummers – kunnen me niet echt bekoren. Ja, ik begrijp dat bands soms een nieuwe weg inslaan, maar dit klinkt vooral als Neck Deep light, de mainstream versie. Ik zie niet voor me hoe Barlow zichzelf hierop een dubbele nekhernia kan headbangen.
Misschien word ik gewoon te oud voor poppunk, of misschien is dit schijfje toch niet helemaal de hype waard geweest. Het zegt toch wel wat als het beste gedeelte van een gastvocalist komt. Het is vooral de rauwheid die mist, waardoor dit schijfje te glad wordt, geen kans krijgt om in je hoofd te blijven steken. Ach, we kunnen altijd hopen dat er alsnog wat goede poppunk uitkomt dit jaar. Misschien tijd voor een nieuwe Sunrise Skater Kids.
Cijfer: 4/10
Label: Hopeless Records
Releasedatum: 19 augustus 2017
