Het einde van een tijdperk is in zicht. De iPod Nano en Shuffle zullen binnenkort uit de handel worden genomen. Er gaan nooit meer Apple producten zijn die alleen maar muziek kunnen afspelen en stiekem ben ik hier best een beetje verdrietig om.
Toen ik naar de middelbare school ging – lang, lang geleden, in het vorige decennium – zaten mijn broekzakken altijd vol. Mijn telefoon zat in de ene zak, mijn MP3-speler in mijn andere. Als ik niet met die MP3-speler bezig was, natuurlijk, want je zult altijd zien dat het nummer waar je zin in hebt maar niet langs wil komen. Vergeet vooral niet die pijn van nummers die net een verkeerde artiest hadden, dus de complete discografie van dezelfde artiest stond gegarandeerd onder vijf verschillende namen.
Dit kon opgelost worden door playlists te maken of gewoon flink te scrollen – oh, dat scrollen! De iPod-duim was een serieus probleem, met al die rondjes die zijn gedraaid. Ik zweer dat ik soms wakker word met mijn rechterduim die nog steeds rondjes draait. Gewoon uit gewenning. Uit nostalgie, misschien. Luister je wel echt naar muziek als je niet, zo af en toe, in paniek naar je iPod grijpt omdat dat ene nummer veel te hard staat?
Kunnen we het ook even over die oortjes hebben? Die hebben maar wat vaak in mijn oren gezeten, al helemaal tijdens alle lessen. Het witte draadje valt een stuk meer op zodra je haren donker zijn (al dan niet geverfd), maar alle straf was het meer dan waard als je op gevoel naar je favoriete nummers kon scrollen en de hele les lang een goede soundtrack had. Playlist maken net voor de dag begon en hop, je was klaar. (Je duim draaide nog even door, want waarom niet.) Na een paar uur deden die oortjes een beetje pijn, maar dat was snel over. Veel eelt gekweekt, zullen we maar zeggen.
Je iPod ging ook een stuk langer mee – hij hoefde niet elke dag opgeladen te worden en, mocht hij alsnog leeg raken, dan perste ik de laatste beetjes batterij eruit door hem steeds weer aan te zetten. De eerste keer kon ik nog vijf nummers luisteren. Zodra ik niet meer door een track kon komen zonder dat hij uitviel, was het klaar. Gelukkig kon ik die tracks ook altijd echt beluisteren, want niemand kon me bereiken op die iPod. Geen tracks die ineens stopten omdat ik werd gebeld, geen tingeltjes van een binnenkomende SMS, achteraf gezien was het echt heerlijk.
Nou, iPod, ik ga je wel missen. Ik heb je al jaren niet gebruikt – was eerst overgestapt naar mijn telefoon en nu naar Spotify – maar stiekem was je toch wel het beste dat ik ooit heb gehad. Het enige minpunt was je prijskaartje, want nu betalen mijn ouders zoiets niet meer voor me. Gelukkig is een roze bril wel betaalbaar, dan zet ik die maar op terwijl ik naar muziek luister. Heb ik toch dat oude gevoel een beetje terug.
