Iedereen heeft ze. Bands waar je voor je gevoel al eeuwen naar luistert en waarschijnlijk eeuwen naar zal blijven luisteren. August Burns Red is zo’n band voor mij. Als jonge idioot van een jaar of 16 leerde ik hem kennen en ik heb hem eigenlijk nooit losgelaten. Dus je begrijpt: de aankondiging van een nieuw album, nieuwe single en bijbehorende… aparte video deden mij al gelijk aan het fanboy-squealen. Nu ligt hij hier voor me. Wat hebben we?
Borderline zweverig
Nou, voordat ik uberhaupt begin, heb ik al een ietwat aparte opmerking: dit album is lang. 53 minuten 54 seconden, net iets langer dan het vorige album, Found in Far Away Places, wat ik soms al een beetje te lang vond. Het kortste nummer haalt net de 4 minuten. Je gaat hier geen gezeik horen over hoe nummers te snel afgelopen zijn, dat sowieso. Het mag dan wel de lengte van Found in Far Away Places hebben gekopieerd, maar het geluid wat minder. Je hoort hier elementen die zo ver teruggaan als Messengers. Maak geen vergissing, het is nog steeds heel melodisch, borderline zweverig op punten, maar de harde punten zijn veel harder dan de recentere albums. Het is een fruit smoothie met een flinke dosis grind erin gegooid. Mede om deze reden moet ik zeggen dat Invisible Enemy misschien geen geweldige keuze was voor de eerste single (Jake Luhrs’s openingsschreeuw niet meegeteld, daaaaamn). De tweede single, The Frost, vertegenwoordigt het geluid van dit album een stuk beter.
Rauw
Ja, laten we het even hebben over vocalist Jake Luhrs en backup vocalist Dustin Davidson. August Burns Red’s vocale werk is altijd al een genot geweest om naar te luisteren en op dit album is het same ol’, same ol’. Oké, Dustin Davidson’s hoge screams klinken soms meer alsof hij een zeikstemmetje opzet, maar dat doet niks af aan de rauwe kracht die Jake en hij erachter zetten. Beide mannen klinken echt alsof ze hun stembanden aan gort dreigen te schreeuwen. JB Brubaker’s leadwerk is een genot als altijd (het tapwerk in de intro van The Frost, need I say more?), meer kan je er niet echt over zeggen. Brent Rambler’s begeleidende ritmegitaar help dit natuurlijk heel goed, zeker als de rare maatsoorten erbij komen. Invisible Enemy mag dan niet een geweldig voorbeeld zijn van het hele album maar het is wel een perfect voorbeeld van Rambler en Brubaker’s aandeel. Natuurlijk mogen we drummer Matt Greiner en Dustin’s baswerk niet vergeten. Met name Dustin brengt wat lekker baswerk (de bridge in The Frost, nogmaals: need I say more?) en DREUNT een end weg. De mix op dit album doet hem wel eer aan, hij geeft een flinke punch aan de muziek waar Matt afwisselend structuur en chaos brengt in z’n drumwerk.
Laaaaaaaang
Oké, voordat ik een fanboy genoemd wordt, laat ik gelijk even zeggen dat dit geen perfect album is. Ik zei al aan het begin dat Phantom Anthem langer was dan zijn voorganger en het heeft helaas ook in iets ergere mate hetzelfde probleem als dat album. Het is niet alleen lang, het voelt op momenten ook lang. Met name Lifeline, Coordinates en Generations (oh mijn god, Generations) voelen alsof ze structureel een beetje ronddwalen en niet zo goed weten wat ze moeten doen. Hoe vet Matt Greiner’s drumwerk ook is, het heeft op momenten hetzelfde probleem dat ik soms hoor in de extremere metal genres: hij laat geen ruimte over, het voelt net iets te druk, alsof alles gevuld moet worden. Dit komt gelukkig niet veel voor, maar het stoort wel lichtelijk.
Conclusie
August Burns Red stelt wederom niet teleur. Hij is een voorbeeld waar precies krijgen wat je verwacht niet zo erg is. Bands als Suicide Silence kunnen misschien eventjes een schrift erbij pakken voor een lesje over hoe je je oude geluid met een nieuwer geluid mengt. Pak dit album alleen niet als je de band nog nooit gehoord hebt. Waar je moet beginnen is naar mijn mening relatief makkelijk te peilen. Zoek Invisible Enemy op. Als de rauwere eerste helft je goed ligt, begin dan met Messengers en werk vanaf daar naar voren toe. Vind je de wat melodischere tweede helft fijner, pak dan eerst Constellations. Werk vanzelf richting dit album en dan krijg je een verfijnde versie van hun geluid met alle rauwheid die vroeger aanwezig was.
Score: 8/10
Releasedatum: 6 oktober 2017
Label: Fearless Records
