Het is vrijdag de dertiende, dus dat voorspelt wat bij de AFAS! Oh, wacht, die grap heeft inmiddels iedereen al gemaakt, of niet? Jezus, dat is wel echt mijn dieptepunt. Gelukkig was de show van All Time Low dat zeker niet.
Voordat we bij All Time Low aankomen, zijn er natuurlijk nog een paar voorprogramma’s waar we ons doorheen moeten worstelen. Nou ja, worstelen is een groot woord, want eerste opener Hey Charlie is eigenlijk best lekker bezig. De drie dames staan in dezelfde witte rokjes en rode shirtjes op het podium lekker rond te springen en de set wordt, naarmate het vordert, steeds wat harder. Het is niet helemaal memorabel qua muziek, maar je verveelt je ook niet echt, prima dus om de avond rustig mee te beginnen.
Even wat harder
Dat rustige is er wel snel vanaf wanneer Creeper het podium bestijgt. De band neigt een stuk meer richting punk dan de anderen op de line-up en je merkt dat het gros van het publiek er even aan moet wennen. Gelukkig gebeurt dit snel, want Creeper is erg lekker bezig. Ik moet eerlijk bekennen dat ik was biased ben omdat ik het concept leuk vind en daarom automatisch positiever ben, dus ik meld er ook maar even bij dat andere mensen die ik sprak niet helemaal overtuigd waren na de set. Alsnog is niet te ontkennen dat de vocals en instrumenten goed klonken en, getuige de flinke circlepit bij Suzanne, er in ieder geval een lekker sfeertje hing.
De menigte dringt zich verder naar voren en de wachtmuziek is een stukje bekender. Dat kan maar één ding betekenen: bijna tijd voor All Time Low! Bijna tien minuten te laat bestijgen de mannen het podium, dus dat begint lekker. Bij de vorige show (die in april plaatsvond) was ik erg kritisch en stiekem ook best teleurgesteld, maar die herinnering en de irritatie van het late beginnen is al snel weg, want de mannen zijn ouderwets goed op dreef. Er wordt strak gespeeld, het klinkt goed, iedereen is lekker actief op het podium (vooral gitarist Jack Barakat) en de beha’s vliegen al snel het podium op. De setlist heeft een goede afwisseling tussen oud, nieuw, rustig en energiek, dus voor ieder wat wils, zelfs als je een adempauze wilt.
Grappen en grollen
Het zou geen All Time Low show zijn zonder een paar grappen tussendoor. Verrassend weinig boner jokes, maar daarentegen is Rupert de (knuffel)hond met zijn gebroken nek een rode draad van de gesprekken. Intussen vertelt Jack over een rare droom met drummer Rian Dawson en zijn moeder, waar frontman Alex Gaskarth vrolijk op inhaakt, en eigent Gaskarth zich alles toe wat op het podium wordt gegooid. Het publiek vindt het duidelijk geweldig en lacht, danst en zingt de hele set mee.
De vorige show liet een nare nasmaak achter bij mij en ik heb dan ook een tijdje lopen twijfelen of ik eigenlijk nog wel naar deze show zou willen. Misschien had All Time Low zijn beste tijd wel gehad… Gelukkig heeft de band met deze show laten zien dat dat nog lang niet het geval is. Dear All Time Low, count me in (for the next one)!
