Het is een onaangename 4 graden als ik richting De Helling loop op deze 7 november. Op het menu van vandaag staat een avondje grindcore/powerviolence. Als ik binnenkom is iedereen nog aan het chillen in de lobby. Zonder geinen, ik liep letterlijk als eerste de zaal in. Pas als de eerste band z’n last-minute soundcheck doet, komen mensen pas echt binnen.
Als eerste voorgerecht krijgen we grindcore van Hollandse bodem, namelijk Sick of Stupidity: een kwartetje uit Rotterdam dat nu ongeveer 2,5 jaar bezig is. Het eerste wat opvalt: geen bassist. In plaats daarvan hebben ze twee vocalisten. Het tweede wat opvalt: deze vocalisten maken de boel heerlijk divers. Z, echte naam Zoran van de Noort, neemt vooral het lage werk voor z’n rekening. Een shout die wat lager in toon is, grunts en heerlijke gutturals komen allemaal bij hem eruit. De andere vocalist, 13 (echte naam Joop van Reede), heeft weer een ander pakkie-an. Een shout die zo in een hardcore punk band kan, rasperige high screams en wat heerlijke old school pig squeals. Jongens, de energie spat bijna van het podium af. Z en 13 krijsen en schreeuwen een eind weg terwijl B666 lekker bezig gaat met z’n gitaar en drummer Duracell druk, chaotisch drumwerk aflevert zoals we gewend zijn van grindcore. Heel toepasselijk dat hij een ex-lid is van een band met een naam als Gewoon Fucking Raggen. Na een kwartiertje houden de mannen het weer voor gezien na een zeer korte, maar ook zeer krachtige, set.
Na een korte pauze is het tijd voor nog meer Hollandse takkeherrie, dit keer verzorgd door de deathgrind van Teethgrinder. Ik zal alvast een spoiler weggeven: het weinige wat ik te zeggen heb is niet bijster positief. Het heeft niet eens heel veel te maken met de muziek zelf. Het enige wat ik er echt op tegen heb is dat ik niet echt een eigen geluid kan bespeuren. Het is de vanille vla van het genre. Sommige mensen vinden vanille vla helemaal de shit, maar ik mis toch net dat ene beetje wat ze uniek kan maken. Mijn andere probleem ligt bij vocalist Jonathan Edwards en zijn nogal tegenvallende vocals. Waar Sick of Stupidity’s twee vocalisten best goed doorkwamen, klinkt Edwards alsof hij tien meter bij de microfoon vandaan staat. Misschien had hij gewoon een slechte avond, is hartstikke mogelijk, maar de eerste indruk die ik heb is niet geweldig. Zeker als hij zo druk bezig is met z’n poses en zo dat hij het voor elkaar krijgt de kabel uit z’n microfoon te trekken. Niet bepaald charmant te noemen… Misschien ben ik de enige die zich aan al dit stoort. Er werd geschreeuwd en jan en alleman vloog met een bijna ongezonde hoeveelheid energie door de moshpit, dus misschien moet ik meer met m’n wandelstok zwaaien en roepen dat al die koters ergens anders moeten gaan spelen.
Om 10 uur is het dan eindelijk zover. Een groepje mannen komt het podium op, waarvan er eentje uit een road case geplukt wordt en de frontman ziet eruit als een nog bozere Henry Rollins: de mannen van Nails mogen beginnen. Er wordt geen tijd verspild en nummers als Life Is a Death Sentence, Savage Intolerance en You Will Never Be One of Us knallen uit de instrumenten en de zaal in. Er komt zelfs nog een GBH cover voorbij, waar met vol enthousiasme op gereageerd wordt door het publiek. Bij elk nummer roept Todd Jones dat hij mensen wilt zien slammen en het publiek vraagt nog net niet ‘hoe hard’. Het komt hard, het komt snel en het duurt ook niet lang, wat zowel iets leuks als iets minder leuks is. De no-nonsense manier van optreden (weinig tot geen gepraat tussen nummers, geen intro of outro praatje, geen bullshit fake-out met het einde) zorgt ervoor dat de muziek nooit voor heel lang stopt, maar tegelijkertijd liep ik weg met een heel zacht stemmetje in m’n hoofd dat zich afvroeg of dat het al was.
Maar goed, we schrijven nu de dag erna. Ik ben flink stijf van al het headbangen en ik heb een lekkere blauwe plek op m’n buik. Hoe kijk ik erop terug? Voor de prijs (nog geen twee tientjes) heb ik het toch echt wel naar m’n zin gehad. Sick of Stupidity was een zeer aangename verrassing en hoewel Teethgrinder een beetje tegenviel, was het niet bijzonder slecht of zo. En Nails? Tja, Nails deed gewoon z’n ding en het was alles wat ik ervan hoopte.
