Oh, wat weet ik het nog goed: het begon allemaal in december 2007 in de Heineken Music Hall. Met m’n prille 16 jaar was ik daar voor Slipknot. Ik was vaag bekend met het eerste voorprogramma, Children of Bodom, maar niet zo met Machine Head. En zo gebeurde het dus dat ik tijdens Aesthetics of Hate bij pure toeval in m’n eerste moshpit belandde. Je begrijpt dus wel dat Machine Head een plekje heeft in het koude zwarte gat dat m’n hart moet voorstellen. Tien jaar later zit ik hier met zijn nieuwe album voor mijn neus, genaamd Catharsis. Okay, meneer Flynn, laat maar horen.
Nu metal?
Al vanaf de opener, Volatile, is het duidelijk dat dit niet de Machine Head is die mij per ongeluk de pit in sleurde. Nee, in plaats daarvan hebben we waarschijnlijk een van de meest merkwaardige genre-shifts die je je had kunnen voorstellen. Machine Head, een van de vetste thrash metal bands die ik ken, heeft een terugkeer gemaakt naar nu metal of all places. De titeltrack is wat dat betreft net wat raarder, zeker omdat het een nogal laag tempo heeft, amper geschreeuw en wat meer nu metal trekjes vertoont in het algehele geluid. Het is, op zijn zachtst gezegd, bizar. Vergelijk dit nummer met iets als Killers & Kings van zijn voorganger en je zou niet denken dat deze albums na elkaar kwamen. En dit blijft maar doorgaan! Beyond The Pale, California Bleeding, Triple Beam, Kaleidoscope, Hope Begets Hope, het houdt niet op! Machine Head heeft besloten om in 2018 opeens een nu metal album te maken. Kan iemand mij uit deze tijdlijn halen?!
Waarom?
En nou weet ik ook dat sommigen van jullie al klaarstaan. ‘Oh, jij bent er zo een die denkt dat bands altijd hetzelfde moeten klinken, zo’n idioot die niks nieuws wil, natuurlijk haat je dit’. Nou, nee. Ik heb bands als Job for a Cowboy en Aborted ook van geluid zien veranderen en ik had daar niks op tegen. In het geval van Machine Head treden er echter twee problemen op. Het eerste probleem is dat dit een keuze is waar ik de ballen van begrijp. Weet je nog dat ik daarboven het woord ‘terugkeer’ gebruikte? Ja, Machine Head heeft eerder nu metal gemaakt en niemand wou het! Menig Machine Head fan is het erover eens dat The Burning Red en Supercharger een niet zo geweldig hoofdstuk in zijn geschiedenis zijn. Dit is net Metallica die besluit terug te gaan naar St. Anger. Men wou het niet de eerste keer, waarom zou je in godsnaam denken dat mensen het nu wel willen?
Het andere probleem is niet de andere stijl, maar dat deze andere stijl slecht gedaan is. Het voelt alsof ik terug in de tijd ben gegaan naar 2004, toen m’n MP3 speler volstond met Slipknot en Mudvayne maar zonder de charme en muzikale vaardigheden van die bands. Het voelt ongeïnspireerd en saai. Jongens, jullie willen niet weten hoeveel pijn het doet om een Machine Head album als ‘saai’ te bestempelen. Als ik 15 was geweest, had ik dit album misschien wel vet gevonden. Maar zelfs dan blijft het een ‘misschien’ en niet ‘zeker weten’.
Een Dropkick Murphys rip-off?
En helaas is slechte nu metal niet het enige wat we op dit album vinden, oh zeer zeker niet. Sterker nog, ik heb TWEE absolute dieptepunten om uit te kiezen! Het eerste dieptepunt krijgen we zo halverwege het album. Heb je je ooit afgevraagd hoe het zou klinken als Rob Flynn z’n band zou vervangen door een middelmatige Dropkick Murphys tribute band maar de lyrics hetzelfde hield? Mag ik je dan voorstellen aan Bastards, de mix-up waar niemand om gevraagd heeft! Dat niet erg genoeg? Dan verwijs ik je door naar Behind The Mask, een traag akoestisch nummer dat ongeveer net zo bloedstollend interessant is als een glas water.
Conclusie:
Ik hoorde dat dit album kwam. Ik had er zin in. De singles kwamen en ik begon ietwat te twijfelen maar ik had nog steeds zin. Het album is uit en ik ben oprecht teleurgesteld. Het gebeurt niet vaak dat ik de term ‘blauwe ballen’ toe kan passen op een album, maar dit is voor het eerst. Dat Machine Head heeft besloten om nu metal nog een poging te geven, okay, maar je moet het dan toch echt beter doen dan dit. Het mist energie, het mist grootsheid, het mist agressie, het mist alles wat ik graag van deze band hoor.
Eindcijfer: 4/10
Releasedatum: 26 januari 2018
Label: Nuclear Blast
