10 februari is een feestelijke dag: het begin van carnaval! Of, als je mij bent, vlucht je dan het liefste zo ver mogelijk weg. Zo bevond ik me ineens in Amsterdam, bij de AFAS Live, want ik hoorde dat daar ook een feestje te vieren was. Eentje met iets meer gitaren. Jazeker, ik heb het hier over de eerste show van Dropkick Murphys!
Glen Matlock: Leuk idee in de verkeerde zaal
De avond begint natuurlijk niet met de Dropkick Murphys, want er zijn verrassend weinig artiesten die geen voorprogramma’s meenemen. Ditmaal waren er zelfs twee en ex-Sex Pistols lid Glen Matlock mag de avond openen. Matlock staat gezellig met zijn gitaar op het podium te spelen en is tussendoor nog een aantal leuke verhaaltjes over zijn grootse carriere aan het vertellen. Jammer genoeg zou dit een stuk beter overkomen in een kleine zaal dan de AFAS Live – de meeste mensen schenken geen tot weinig aandacht aan wat er op het podium plaatsvindt en het optreden valt hierdoor een beetje plat. Geen geslaagde opener voor de show, maar ik zou dit wel een keertje in een cafe of iets dergelijks willen zien.
Goed opwarmen met Flogging Molly
Als je Dropkick Murphys zegt, is er een grote kans dat je meteen daarna Flogging Molly zegt. Het moet dus geen verrassing zijn dat deze band als tweede voorprogramma staat. Dit slaat meteen een stuk beter aan dan Glen Matlock, Het publiek begint meteen vrolijk mee te doen en de band zelf staat ook bijna te feesten op het podium. Er wordt flink wat gepraat tussen nummers door – de band wordt tot twee keer toe voorgesteld, het nummer Selfish Man draagt frontman Dave King op aan zichzelf en het publiek wordt regelmatig opgeroepen om te klappen of te dansen, wat het ook gretig doet. De spieren zijn hierna meer dan warm genoeg, de kelen zijn toe aan een nieuwe smeerbeurt en de sfeer zit er goed in na deze uitstekende opwarmer.
Dropkick Murphys knalt anderhalf uur lang
Mijn gebrek aan conditie laat zich inmiddels al duidelijk merken en ik zoek het hogerop voor de Dropkick Murphys. Dit is stiekem de beste keuze geweest, want nu kan ik bevestigen dat de sfeer die er bij Flogging Molly al leek te hangen ook echt in de hele zaal zo fantastisch is. Zodra de Dropkick Murphys beginnen te spelen, begint het te golven op de vloer van AFAS Live. Het publiek lijkt vloeibaar te zijn geworden en stroomt een flinke draaikolk binnen. Er wordt geklapt, er wordt gemosht, er wordt gezongen, je kunt het zo gek niet bedenken of het gebeurt hier. De band zelf is net zo beweeglijk op het podium en het is niet moeilijk om te zien waarom deze band tweemaal de AFAS Live uitverkoopt, want alleen al voor die sfeer zou ik teruggaan.
De band geeft daarbij ook nog gewoon een vette show. Er is weinig publieksinteractie en de focus lijkt meer op zoveel mogelijk spelen te liggen. Hierdoor is er flink wat materiaal te horen in de anderhalf uur die de band speelt, waardoor iedereen zijn favoriete nummers vast heeft kunnen horen. Als er een praatje wordt gemaakt, daarentegen, is het ook meteen een leuke verrassing en slaat het altijd goed aan. De show eromheen is ook leuk om te zien: de lichtshow is erg leuk gedaan en er zijn regelmatig visuals achter op het podium te zien. Dit zijn onder andere filmpjes, lyrics (bij Blood) en verschillende logo’s en flyers van de band. Hierdoor is het bijna onmogelijk om je een moment te vervelen bij de show.
Het was een fijn feestje in Amsterdam en ergens vind ik het jammer dat ik geen ticket heb voor de volgende show, op 18 februari. Zo erg is het daarentegen ook weer niet – nu kunnen meer mensen van Dropkick Murphys genieten, want dit is toch het beste met zoveel mogelijk mensen.
