Waar menig mens dit weekend naar Paaspop trekt, dacht ik dit weekend even leuk dat patroon te breken. Ik ben namelijk naar Arnhem afgereisd om Casey en andere bands te bewonderen. Dit belooft een mooie avond vol met goede muziek te worden!
De eerste band van de avond is Despicable Heroes uit Barneveld. Ik heb de band al een keer eerder gezien, jammer genoeg werd toen de set ingekort door het slechte weer. Gelukkig is de kans klein dat dat vanavond weer gebeurt. De heren, onder leiding van frontman Koen Vroom, starten de show hard. Als je niet meer helemaal wakker was, is daar nu verandering ingekomen. De harde kern van de fans opent meteen een pit en gaat lekker los. De band zet een heerlijke set neer en is er een om in de gaten te houden.
Na deze harde set is het tijd voor Signs of Algorithm. Het is aan onze zuiderburen om het publiek te vermaken. Helaas lukt dit niet echt. Dit ligt echter meer aan het publiek dan de band. De heren zetten namelijke een heerlijke set neer, die jammer genoeg niet door het schaarse publiek gewaardeerd wordt. Hier blijkt de band echter geen last van te hebben, want hij doet gewoon zijn ding! Er was echter een minpuntje en dat was de hoeveelheid rook uit de rookmachine, op sommige moment tijdens het optreden zag je bijna niets meer. Dit in combinatie met de stroboscoop zorgde voor een onnodig irritatie puntje.
Na een tegenvallend publiek zorgt Outta Peak er voor dat het publiek lekker mee doet met de band en, ja hoor, er is weer een pit. De band’s set is lekker gebalanceerd en er is een heerlijke balans tussen hard en zacht. De band is zeker een van de hoogtepunten van de avond. Er is echter iets dat mij gedurende de set nogal bezig hield. De zanger lijkt namelijk best veel op YouTuber Jarrod Alonge. Dat is echter de enige overeenkomst want de muziek van Outta Peak is een stuk harder en de zanger is een stuk energieker. Dit is goed te merken tijdens het optreden, want hij springt zo nu en dan met gitaar en al de zaal in en rent lekker rond door het publiek! Echter was er een minpunt aan de set van de band, de vocals van de zanger stonden nog een beetje zacht. Had deze iets harder gestaan, dan was het optreden van de band nog beter geweest.
Als we het dan toch over een hoogtepunt hebben. Rarity is een persoonlijk hoogtepuntje voor mij. De heren hebben een van de beste album van 2016 uitgebracht en ik volg ze al sinds Alive In Your Eyes (EP). Ik vroeg me dus af of de heren dit live net zo goed kunnen als op het album. Ja hoor, dit zijn ze en dat hebben de heren dubbel en dwars bewezen. Wat een heerlijke show gaf Rarity. Het publiek barste meteen los, het geluid en licht waren beter dan voorgaande bands en de band speelde zijn beste nummers! Daarnaast stopte de band al zijn emotie en energie in iedere track die hij speelde. Dit zorgde voor een prettige sfeer. De band opende zijn optreden met een nummer van Alive In Your Eyes en speelde daarna vervolgens veel materiaal van het debuutalbum I Couldn’t Be Weaker. Met als afsluiter het nummer Orchid. De band stopte nog een laatste keer alles in zijn muziek en bracht zo zijn optreden ten einde.
Toen was het tijd voor Endless Heights. Na twee echte hoogtepunten is het jammer genoeg tijd voor de band die het hardst tegenviel. Ik wou dat ik iets positiefs te melden had, maar dat is er jammer genoeg niet. De muziek van de band is niet echt mijn ding, het publiek ging niet geheel mee en hier en daar hoorde ik fans klagen over de band. Ondanks het feit dat er genoeg mensen waren die er weinig aan vonden, bleek de band zich hier niets van aan te trekken en deed hij gewoon zijn ding.
Aan iedere show komt een einde en zo ook aan deze. Het is aan Casey om de avond tot een einde te brengen en hoe! De band zet wellicht een van de beste live optredens neer en dit zegt best veel, aangezien de muziek van de band niet echt mijn ding is. Van begin tot het eind heb ik lopen genieten. Ik was niet de enige die genoot, want dat deed de hele zaal. Het publiek zong, sprong en danste gedurende de hele set. Naast het publiek was opnieuw het geluid rete goed, ik heb geen idee wat er aan de hand was met het geluid eerder op de avond, maar ik ben blij dat er verandering in was gekomen. De band opende zijn set met Making Weight van zijn nieuwe album Where I Go When I Sleep. De heren speelden veel materiaal van het nieuwe album, maar het oudere werk werd natuurlijk niet overgeslagen. Dit kwam er in de vorm van Fade en niet veel later Little Bird. Na een klein uurtje stapte de band het podium af, het was afgelopen, de avond kwam tot een eind. De fans waren het hier niet mee eens en schreeuwden om meer en dit kregen ze dus ook. De band speelde nog een laatste nummer, dit kwam in de vorm van Hell. Dit zorgde voor een heerlijk einde aan een geweldige show.
Al met al was het een heerlijke avond met zes heerlijke bands. Mocht je deze bands ergens live kunnen zien, dan moet je dit zeker doen. Oh, en dan toch nog even een shout out naar de Willemeen voor deze top avond.
