[English version here]
Horizon Ablaze belooft in concept al heel wat. Drie bandleden, Noorwegen en blackmetal: dan heb je mij meteen te pakken. Op 16 februari heeft het drietal een nieuw album uitgebracht, The Weight of a Thousand Suns. Nu klinkt dit heel poëtisch en misschien wel als een titel voor een geslaagd prog album, maar toen ik las dat er een oud lid van 1349 bij was gekomen, kon ik niet anders denken dan dat ik op het punt stond om echt hele enge geluiden door mijn speakers te horen. Laat ik nu alvast verklappen: dat gebeurde niet, maar ik heb wel een van de mooiste albums van 2018 gevonden.
Black metal met afwisseling
Het album opent met Sleep Is the Brother of Death. Dit nummer heeft geen lieflijke, opbouwende intro, maar knalt meteen door je speakers heen (je bent gewaarschuwd). Het is echter geen zielloos gebeuk op een drumstel; het valt direct op dat het best wel symfonisch en melodieus is. De coupletten met depressieve tekst worden opgevolgd door een aangenaam lichte en moderne muzikale onderbreking. Je hoort gedurende het gehele album stukken die mij terug doen denken aan de betere Haste the Day albums, of misschien een stukje Parkway Drive? Ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen, aangezien mijn kennis van metalcore verre van ook maar oké is. De band is niet bang om een nummer af te breken tot een klein drumloopje en enkele snaren. Dit behoudt de rust tussen de stukken waar black metal het overheersende thema blijft.
Elk nummer iets nieuws
Delusions of Grandeur opent in een typische death metal setting en brengt die lekkere diepe bastonen die je nodig hebt om wild te headbangen. Hierna volgt meteen een tweede verrassing: clean vocals! Wat grappig is, want bij de promo stond nadrukkelijk “NO CLEAN SINGING“. Je kunt er niet boos op zijn, het klinkt goed en geeft de sinistere hoofdlijn van mentale aandoeningen des te meer impact. Zo kunnen we bij elk nummer wel een opmerkelijke factor vinden. Ghost of a Previous Nightmare opent met ongefilterd gepingel en na het intro wil mijn ondeugdelijke hoofd de term ‘blackened metalcore’ te wereld brengen.
Zwartere tweede helft
She Who Walks Upon the Sea is een meer eenlijnig nummer, bestaande uit voornamelijk black metal. The End of a Dream opent met meer prachtige, emotionele, meeslepende cleans en gaat verder in zo’n donkere, wanhopige vorm van atmosferische black metal dat je bijna wilt huilen. Behind the Veil is dan weer in de trend van blackened death, maar bevat richting het eind een prachtige afbouw. My Soul Divided blijft ook iets traditioneler en bevat je gewenste blastbeats, distortion en dikke riffs. Insidious is de laatste track op het album en heeft weer zo’n prachtige verdeling tussen zachte, progressieve stukken met clean vocals en onderbrekingen van atmosferische, moderne black metal.
Dus, in conclusie…
Ik ben daadwerkelijk omver geblazen door dit album. We hebben maar acht nummers om naar te luisteren, maar met een gemiddelde duur van boven de vijf minuten per nummer, hebben we toch zat tijd om alles uit elkaar te pluizen. Zoals ik al eerder zei, dit album gaat over verschillende mentale problemen en moeilijkheden die een mens kan overkomen. Dit is excellent neergezet, want je voelt de wanhoop en tragedie op verschillende stukken ongelooflijk goed. Met melodische solo’s en meeslepende teksten is het niet alleen heel heftig en triest, maar ook heel mooi. Horizon Ablaze mag zichzelf dan labelen als extreme metal, maar laat je niet wegjagen van dit meesterwerk door de enge naam die het genre en de leden dragen. Ben je meer van modernere -core stijlen of benieuwd naar extreme metal, maar nog niet helemaal klaar om jezelf te begraven onder albums uit de jaren ’80 en ’90, luister dan alsjeblieft naar The Weight of a Thousand Suns. Het zal je niet teleurstellen. Dit is simpel gezegd een ongelooflijk goede plaat.
Eindscore: 10/10
Releasedatum: 16 februari 2018
Label: Leviathan/Diger
