Aan elk festival komt een eind en dus ook aan Paaspop. Gelukkig is er alsnog een zondag die helemaal volgepland kan worden met interessante acts, zodat het festival tot het einde leuk blijft! Ben je benieuwd wat er de afgelopen dagen is gebeurd, kun je hier de review van vrijdag en hier de review van zaterdag vinden. De review van zondag is hier uiteraard onder.
Hoewel er op de zondagmiddag voor mij als metalhead niet bijzonder veel te doen is, kom ik toch rond twee uur de Apollo binnenzetten, precies halverwege de set van BZB. De ska/folk rock van de heren is in een heerlijk onverstandig jasje gestoken en gaat vooral over bier drinken en keihard feesten. Laat dat nou net de reden zijn waarom ik hier ben! Hoewel het nog vroeg is, laat het publiek merken hier geen moeite mee te hebben: mensen staan mee te springen en er is zelfs een moshpit te vinden! Entertainment lijkt deze heren aangeboren te zijn, want het publiek wordt lekker opgezweept, men brengt een (draaiende) chopper het podium op en de blazer speelt op een gegeven moment twee fluiten tegelijk, één in ieder neusgat.
Na BZB sta ik al snel aan de barrière, waar ik met een vriend heb afgesproken. Mooi, want dan kunnen de biertjes die ik net heb gehaald op zo’n traptree staan! Paaspop is een bonk gezelligheid, maar als je “Brabantse gezelligheid” zegt, denken veel mensen waarschijnlijk snel aan Guus Meeuwis en laat dat nou precies degene zijn die als volgende in de Apollo staat. De tent stroomt flink vol en het is flink druk als Guus begint. Tijdens de set komen de meeste grote hits wel voorbij zetten en stiekem kan ik meer meezingen dan ik zelf dacht. De sfeer is goed en Guus zelf doet flink zijn best om het hele publiek mee te laten doen. Hij leert ons dan ook rustig het refrein van een van zijn nieuwere nummers, zodra hij merkt dat mensen niet mee kunnen zingen. Aan alles komt een eind, maar Guus heeft iets meer dan een uur gekregen voor zijn set en geeft dan ook een mooie toegift met zijn twee bekendste nummers: Brabant en ’t Dondert & ’t Bliksemt. Ik heb zelf prima genoten van de set, maar stiekem denk ik dat Guus Meeuwis beter tot zijn recht komt als hij wat later op de dag speelt.
Na wat te hebben gegeten onder het genot van een Michael Jackson Tribute (ja, dat was letterlijk hoe dit in het programma stond) is het tijd om weer eens naar de Jack Daniels Stage te gaan, want Frank Carter speelt hier als volgende met zijn Rattlesnakes. Het geluid tijdens de set is lekker rauw en matcht op die manier de ongepolijste lading energie die op het podium heen en weer stuitert. Het duurt niet lang voor Frank een handstand doet op handen van het publiek alsof het niks is. Vervolgens draagt de band een nummer op aan de dames en vraagt aan iedere dame die in een veilige omgeving wil crowdsurfen om dit moment te pakken. Niet veel later beweegt een tiental zich over het publiek heen. Het duurt nog geen vijf minuten voordat de volgende gekte begint: een circle pit die van voorin de zaal tot achter het geluid langs strekt. Frank staat zelf in het midden van de gigantische leeggemaakte cirkel te zingen en stopt halverwege om even te checken of iedereen okay is, aangezien twee ijzeren stangen die over grond lopen de pret hier en daar verpesten. Heb je een kaartje voor vanavond in de Melkweg? Veel plezier en blijf vooral genoeg drinken. Geen kaartje? Helaas is het al uitverkocht, maar misschien kun je TicketSwap proberen.
Na een rustig heen en weer tochtje naar het speciaalbieren café keren we terug naar de Jack Daniels Stage voor Obituary. De distortion staat op 500% en met deze reden klinkt het geheel niet echt lekker. Ik kan verschil horen tussen hoge riffs en lage riffs en daar houdt het helaas bij op. Hoewel het lekker headbangt, is het geluid na 15 minuten nog niet gefixt en ga ik eens even kijken wat er nog meer te doen is.
Blijkbaar was ik op tijd weg bij Obituary, want als ik naar de Theatre loop voor de Memphis Maniacs kom ik in een rij te staan; de vorige act was stand up comedy en de stoelen zijn net opgeruimd. De rij mag in groepen van grofweg 150 man om de paar minuten naar binnen om vertrapping te voorkomen. Ja, zo druk was deze rij en zo hard werd er dus gedrongen. Ik kom net als de heren worden aangekondigd binnen en neem plaats. De heren vullen een beetje hetzelfde hokje in als de Daredevils gisteren deden en The Dirty Daddies de dag daarvoor: de heren spelen mashups van bekende nummers en richten zich voornamelijk op pop/rock. Het geheel wordt goed gebracht en veel mensen staan dan ook mee te zingen/springen. Opvallend is dat bij deze band (en zijn twee soortgenoten) de gemiddelde leeftijd wat hoger is dan bij Paaspop over het algemeen.
Na bijna heel de set te hebben meegekregen, verplaats ik me weer terug naar de Jack Daniels Stage om hier een regionale act te supporten waar ik al een tijdje benieuwd naar ben: het is tijd voor rauwe hiphop gekte met De Likt. Zodra de eerste tonen klinken, gaat heel het publiek los en schiet de temperatuur in de tent omhoog. Jordy, die vorig jaar nog zijn nek had gebroken, springt als een maniak over het podium heen en pompt dezelfde energie de zaal in. Het duurt niet lang voor hij op het publiek ligt te dansen en de halve zaal rond gaat voordat hij roept “Naar het podium tijgers, ik moet terug!”. Na 20 minuten komt een bekend gezicht het podium op: Vladimir Stevic (van onder andere Pene Corrida) komt even wat gitaar spelen en wat rauwe zang verzorgen voor het nummer Cocaine Cowboy. Na een uurtje is de set voorbij en is mijn energievoorraad ook wel op.
Ik loop langs de Roxy waar Black Sun Empire staat, maar hoe graag ik ook wil, ik kan niet meer de hitte in om te gaan stampen. Ik loop maar door naar de Phoenix, waar een prima alternatief is: Black Label Society. Als ik binnenwandel klinken de rauwe, oldschool hardrock klanken al door de halflege Phoenix. Waar men voorin redelijk stil staat sta ik wat meer achterin de tent, waar wat enthousiastelingen in de ruimte lekker mee staan te headbangen. Ook ik laat mijn nek even lekker gaan, want daar vraagt het gitaargeweld dat door de tent buldert nou eenmaal om. Helaas ben ik dus pas halverwege de set binnengestapt en is de band al redelijk snel klaar en daarmee ook mijn Paaspop ervaring.
Zou ik nog een keer naar Paaspop gaan? Jazeker! De hele ervaring van Paaspop lijkt voor velen meer aan te komen op het ontdekken van nieuwe bands en het genieten van de sfeer die over het hele terrein heen hangt, en daar is helemaal niks mis mee!
