Newdrive heeft hier in de afgelopen maanden meerdere malen aandacht gehad, maar mocht je nog niet bekend zijn met de band, lees dan eerst even de Discover over de band. Als je band al kent, via ons of via je eigen mysterieuze en duistere wegen, zag je dit nieuws waarschijnlijk al aankomen: Newdrive heeft zojuist zijn debuutalbum, Closed Doors and Broken Mirrors, uitgebracht!
Het album begint al lekker: Nowhere to Run heeft geen genade en blaast door je speakers (wees hierop voorbereid als je voor het eerst het album gaat luisteren om hartaanvallen te voorkomen). Het heeft pit, het is agressiever. Je krijgt er bijna Papa Roach gevoelens van. Voordat dit album uitkwam heb ik de band vergeleken met het oude Fall Out Boy of een wildere All Time Low, maar dit is de band inmiddels alweer ontgroeid. Dit is harder. Het album neemt een wat meer rebelse vorm aan. Er mag geschreeuwd en geslagen worden. Over het algemeen is de nieuwe, agressievere sound precies wat je nodig hebt om stiekem toch weer in je afgetrapte sneakers te stappen en mensen lastig te vallen, wat altijd zo geweldig lijkt in videoclips.
Naast negen nieuwe nummers staan er ook twee “oude bekenden” op het album, namelijk Gone Forever en Runaway. Ik wil niet zeggen dat deze nummers er niet meer tussen passen, maar je merkt duidelijk een verschil met het nieuwe materiaal. Ik wil natuurlijk alles behalve beledigend klinken, maar nieuwe nummers als Disappointed, Better Without you, On My Own en One Last Time hebben nu eenmaal meer ballen dan het oude materiaal. De gitaarriffs zijn harder, er zijn opties neergezet om mee te springen na een solo of een drop, het tempo is omhoog gegaan… Het zijn ontwikkelingen als deze die ervoor zorgen dat de fans van punk, pop punk en punkrock nog kunnen zeggen dat punk niet dood is. Het neemt alleen nieuwe vormen aan. Zou ik nog steeds schreeuwend en springend te vinden zijn op deze nieuwe vorm? Zeker wel.
Aan elk album moet helaas een minpunt zitten, het zou niet eerlijk zijn om niet over dit negatieve punt te schrijven. In dit geval is mijn enige hinder dat de sound van de band nog niet helemaal eigen is. Begrijp me niet verkeerd, het is heel goed! Ik heb dit album veel vaker geluisterd dan nodig was voor een review. Het ding is dat ik nog het gevoel krijg alsof ik het al eerder heb gehoord. Ik zou in dezelfde stemming Papa Roach op kunnen zetten, of Sum 41, of misschien zelfs Zebrahead (Alleen heeft Newdrive nog niet de openbare obsessie met bier en tieten, maar dat kan altijd nog komen op tour). Aan de andere kant moet ik dan wel meegeven dat dit pas een debuutalbum is. De band is nog jong, weten misschien nog niet welke sound hun echte, EIGEN, sound is. Heb ik goede hoop voor deze band? Je moest eens weten. Als je mee wilt rijden op de hype voor Newdrive, doe het dan nu, want als je het mij vraagt kunnen deze heren nog zo veel verder komen dan waar ze nu zijn!
Eindbeoordeling: 7,5/10
Releasedatum: 3 mei 2016
Label: Spinnup
