Ik roep al een aantal jaar dat alternatieve muziek weer mainstream aan het worden is. Het is inmiddels alweer zo’n tien jaar geleden dat dit voor het laatst gebeurde, met Fall Out Boy, My Chemical Romance, Paramore en Panic! at the Disco die opeens allemaal wereldwijd beroemd waren. Tegenwoordig is het stukje bij beetje weer aan populariteit aan het winnen, onder andere met het succes van 5 Seconds of Summer en twenty one pilots. Hier hoeft natuurlijk geen reden achter te zitten, maar als cultuurenthousiast vind ik het leuk om hier toch een reden achter te zoeken. Wat zou het toch kunnen zijn?
Voor mij lijkt het duidelijk: we zoeken steeds meer naar authenticiteit. Laat me eerst even uitleggen wat ik met dit woord bedoel. Authenticiteit, voor mij, betekent dat bands schrijven en praten over wat ze bezig houdt. In de scene zelf zijn er verschillende goede voorbeelden hiervan. The Color Morale probeert bijvoorbeeld mensen te helpen die met depressie of suïcidale gedachten worstelen, Enter Shikari is erg politiek en heeft ook vaak een duidelijke politieke agenda in zijn nummers. Dit komt ook terug in de mainstream, aangezien singer-songwriters zoals Taylor Swift, Ed Sheeran en Sam Smith enorm bekend zijn en meer gewaardeerd lijken te worden dan gemaakte artiesten zoals Ariana Grande en Meghan Trainor.
Dit zie je ook duidelijk in de bands die vanuit de scene naar de mainstream gaan. Bij twenty one pilots bijvoorbeeld, zingt frontman Tyler Joseph over zijn worstelingen met depressie en anxiety. In interviews is hij er misschien minder duidelijk over, maar in de albums is dit heel duidelijk te merken. Ik heb al eerder het Blurryface album geanalyseerd vanuit deze hoek, dat artikel kun je hier vinden als je het wilt lezen. Halsey is ook iemand die heel erg open is over haar eigen leven en dit komt ook terug in haar nummers. All Time Low is erg begaan met zijn fans en frontman Alex Gaskarth heeft ook met verschillende dingen geworsteld. Therapy en Lullabies gaan onder andere over deze worstelingen. Zie je de trend ook al ontstaan?
Authenticiteit verklaart ook meteen waarom sommigen zo’n groot probleem hebben met 5 Seconds of Summer. Ja, de band werkt inderdaad veel samen met andere artiesten en producers. Het lijkt er inderdaad op alsof de leden proberen het mainstream publiek zo goed mogelijk aan te spreken. Komt dit omdat ze per se beroemd willen worden, of spreken hun teksten gewoon de doelgroep zo goed aan? Daar komt nog bij dat ze niet poppunk genoeg zijn voor de echte alternatieve fans, maar wel echte poppunk bands aanhalen als invloeden. Het kan heel gemaakt aanvoelen en dan hoeven we het niet. Er is al te veel nep om ons heen, het is niet gek dat we juist bij muziek teruggrijpen op iets wat echt aanvoelt.
Het kan natuurlijk altijd zo zijn dat ik gewoon ergens een reden achter zoek waar helemaal geen reden achter zit. Toch vind ik het interessant dit soort verbanden op te merken, want soms kan het je veel over de cultuur vertellen. Er is veel kritiek op de Kardashian familie omdat ze zo duidelijk fake zijn, maar daarentegen werd Halsey eerst geprezen omdat ze zo echt was terwijl ze nu diezelfde kritiek krijgt als de Kardashians. Zijn we bang geworden voor dingen die niet authentiek zijn of klagen we gewoon graag? Daar kan ik je later meer over vertellen. Als een echte cultuurtheoreticus heb ik even nodig voordat ik dat echt kan zeggen. Het is dus nog maar een paar jaar wachten op het vervolg van deze feature! (Spoiler alert: waarschijnlijk klagen we gewoon graag, maar dat zal ik nooit toegeven.)
