Je hebt misschien iets meegekregen vanuit het PVRIS kamp de afgelopen tijd. De band is heel snel heel populair geworden, waardoor er steeds meer fans bij zijn gekomen en er een soort hiërarchie is ontstaan. Gisteren heeft frontvrouw Lynn Gunn dit te horen gekregen via een berichtje op Tumblr, waarin een fan aangaf dat ze zich niet welkom voelt in de groepen die gemaakt zijn om over PVRIS te praten omdat ze pas later fan is geworden.
Lynn heeft hier een uitgebreid antwoord op gegeven, waarin ze de ‘ware fans’ goed de deur wijst. Volgens Lynn zijn er geen criteria om een fan te zijn, buiten dat de muziek je iets moet laten voelen. Het maakt niet uit of je ergens bij aanwezig was of wat je voor albums hebt, zolang je je verbonden voelt met de muziek mag je jezelf een fan noemen. Verder zijn alle criteria die je hoort, vooral vanuit het groepje hardcore fans van het eerste uur, bedacht om het exclusiever te maken.
Ik kan nu gaan zoeken naar een bepaald antwoord, allemaal opties bespreken, maar het is heel duidelijk waarom dit zo is. Ik merk het ook zo vaak bij mezelf. Zodra je fan bent van een band, dan krijg je heel snel het gevoel dat de band van jou is, dat jij alleenrecht hebt. Dit kan bij redelijk casual fans gebeuren, maar gebeurt vaker als je echt verschrikkelijk fan bent, dat je bijna exclusief in lyrics en quotes van de band spreekt. De band in kwestie heeft een speciale betekenis voor je en die betekenis moet je beschermen.
Terwijl jij veel aan de band te danken kan hebben – misschien heb je je leven te danken, heeft de band je door depressie gesleept, of iets anders – kunnen andere mensen precies hetzelfde hebben. ‘Ja, maar zij hebben niet zo’n connectie als ik!’ Dat klopt, jouw connectie is ook uniek. Dat betekent niet dat andere mensen minder recht op de band hebben. Iedereen heeft een unieke ervaring met als stralende middelpunt de band. Het is hetzelfde als zeggen dat jij meer taart verdient omdat je taart zo lekker vindt. Je bent niet de enige en de goede term daarvoor is geen liefhebber, dat is egoïst.
We willen allemaal dat onze bands het goed doen, maar dat betekent automatisch dat er meer fans bij komen. Ik merk het bij mezelf ook: ik ben nu zes jaar All Time Low fan en ja, soms voel ik me beter dan mensen die net komen kijken. Dan sla ik mezelf even om de oren en ga ik mijn kennis over de band met die nieuwere fans delen, zodat zij net zo’n ‘goede fan’ kunnen worden, om even een stomme term te gebruiken. Daarentegen voel ik mij soms ook nog niet waardig, als er mensen zijn die langer fan zijn of de band vaker hebben gezien. Ik voel me er nooit echt bijpassen, eigenlijk. Er is altijd wel wat aan te merken op hoe je fan bent.
Dus eigenlijk heb ik maar twee adviezen, rechtstreeks gejat van de twee genoemde bands: To Live and Let Go en Let Them In. Laat iedereen op zijn eigen manier fan zijn, want waar bemoei je je überhaupt mee? Laat de nieuwe fans in de groep, want hoe meer man, hoe leuker het is. Als je nu nog steeds denkt dat sommige mensen geen goede fans zijn, maak je geen zorgen: dat ben je zelf ook niet.
