Het eerste waar ik aan denk bij letlive. is de show in Tilburg een paar jaar terug. Dit mede omdat frontman Jason Butler mij een hersenschudding bezorgde, maar ook het feit dat ik tijdens die show verliefd werd op de band. Naast dat de band tijdens een live show nooit teleurstelt, brengt hij ook geweldige albums uit. De heren brengen vrijdag, na 3 jaar wachten een nieuw album uit, If I’m the Devil… geheten, dit is alweer de vierde plaat van de band en de opvolger van The Blackest Beautiful.
Het begint met I’ve Learned To Love Myself, een relatief softe track die zo nu en dan zijn hardere kant laat zien. Het is een geweldige eerste track en het legt de lat hoog voor de rest van het album. De volgende track is Nü Romantics, een typische letlive. track en is te vergelijken met tracks zoals Casino Columbus. Het is een heerlijke track die niet teleurstelt. Na Nü Romantics is het tijd voor één van de singles, namelijk Good Mourning, America. Mocht je de track al gehoord hebben dan weet je dat het gaat over de geschiedenis van discriminatie en racisme in America en daarnaast over het recht om te protesteren en op te staan voor je rechten. Het begint met een paar mensen die praten en onderbroken worden door agenten die schoten lossen, vervolgt door een vrouwenkoor dat het nummer opent. Dit is wellicht het sterkste nummer op het album, mede door het thema en het statement dat de band achterlaat met deze track.
De afwisseling tussen harde en softe tracks is duidelijk te merken, zo ook tijdens de volgende tracks. Waar Who You Are Not relatief soft is, is A Weak Ago dat niet. Nee, in tegenstelling tot Who You Are Not is A Weak Ago een heerlijk harde track met een Nirvana achtige intro. Vanaf het moment dat ik dit nummer voor het eerst heb geluisterd is het mijn favoriete track op het album. Het is lastig uit te leggen waarom, dit nummer liet meteen een indruk achter. Dan is het weer tijd voor een softe track, ik heb het over Foreign Cab Rides. Deze track stelt ietwat teleur, mede omdat hij niet meteen aanslaat en een indruk achterlaat. Misschien is het een nummer dat je vaker moet luisteren om het te kunnen waarderen, instrumenteel gezien is het een sterke track maar daar blijft het bij. De volgende track heet Reluclanty Dead, ondanks het feit dat het een rustige track is, behoord dit nummer tot één van de beste tracks van dit plaatje. Dan is het tijd voor een ietwat hardere track met een bijzondere naam. De naam is dit nummer is namelijk Elephant en net als de olifant is deze track vet! Als we het toch over aparte namen hebben, de volgende track draagt de naam Another Offensive Song. Het is hard, aggressive en maakt de titel geheel waar! Dan is het eindelijk zover, de titel track van het plaatje, If I’m the Devil…. Het begint met een interessante intro en is relatief rustig maar wordt na mate het nummer vordert harder. Het is misschien wel de beste track op het album, het is zowel vocaal als instrumenteel hartstikke goed. Dan zijn we aangekomen bij de afsluiter van het album, Copper Colored Quiet. Het is een lekkere track en een heerlijke afsluiter.
Als ik heel eerlijk ben had ik iets meer van dit album verwacht, het is een geweldig album maar ik mis toch een 27 club achtig nummer op dit album. Toch hoop ik stiekem dat de band met een volgend album een soortgelijke track uitbrengt, tot die tijd moeten het met dit album doen!
Eindbeoordeling: 7/10
Releasedatum: 10 juni 2016
Label: Epitaph Records
