Zoals je waarschijnlijk hebt gemerkt, zijn we dit weekend bij maar liefst twee festivals aanwezig: Pinkpop en Download. Zo kun je van allebei alsnog zoveel mogelijk meekrijgen! Omdat we nu de unieke mogelijkheid hebben om de reviews uit te spreiden, krijg je vanaf nu elke dag een live review tot de festivals klaar zijn. Vandaag: dag 2 van Download Festival.
We komen het festival op met de heerlijke klanken van Beartooth en de geur van hooi en modder, aangezien er hooi is gestrooid in een poging het terrein te redden. Dit is niet gelukt, zoals onze regenlaarzen kunnen bevestigen. Beartooth is net klaar met zijn set, dus is het wachten op onze echte eerste set van de dag: Atreyu! Laten we eerst even het minpuntje uit de weg werken, want de microfoon van frontman Alex Varkatzas houdt soms compleet op met werken. Gelukkig is er altijd een nieuwe en zingt het publiek zo veel mogelijk mee, wat het beste te merken is bij Bon Jovi cover You Give Love a Bad Name. Wat vooral leuk is, is dat Varkatzas vaker op de barriers staat dan op het podium, waardoor de show echt bij het publiek gebracht wordt. De band is lekker aan het spelen en heeft een setlist met een goede mix van alle albums. Het was een hele degelijke show en een goede start, maar helaas voor de heren was het merendeel van de overige bands die we hebben gezien uitstekend, waardoor ‘heel degelijk’ toch iets van zijn charme verliest.
Hetzelfde valt te zeggen over Palisades, welke op hetzelfde moment als Atreyu op de Dogtooth stage te vinden is. Met name frontman Louis Miceli doet erg zijn best het voor het publiek een show te maken die ze niet snel zullen vergeten. Dit probeert hij door veel interactie met het publiek te hebben tijdens de nummers. Elke twintig seconden komt er een nieuw commando van hem: “Jump”, “Hands in the air”, “Bounce”, en “Scream” zijn veel terugkerende commando’s. Uiteindelijk lijkt het meer een Insanity-training dan een optreden om van te genieten. Gelukkig deert dit het publiek niets en klinkt het geluid prima. Met nog een t-shirt dat hier en daar het publiek ingeworpen wordt, is het een geslaagde set om op terug te kijken.
Wat echter volgt op de Lemmy Stage, neemt dus echter alle eer van “een degelijke set” spelen weg. We hebben het hier dan ook wel over Nikki Sixx met zijn band Sixx:A.M. die in zijn tijd met Mötley Crüe al 34 jaar ervaring als frontman achter zich heeft liggen. Het is de eerste show van de dag die laat zien dat veel ervaring kan leiden tot een uitstekende stage performance. Het is nog midden op de dag, dus showeffecten zijn niet volop aanwezig, maar met de goede en energieke stage performance van alle leden, de zuiverheid van het geluid en de emotie waarmee Sixx sommige nummers zingt (met name degene die over zijn ex-vrouw gaan, want deze werden zo giftig gezongen dat het een wonder is dat de eerste vijf rijen publiek er niet aan zijn overleden) dragen er allemaal aan bij dat je je vereerd voelt om deze show mee te kunnen maken.
Tijd om even uit de modder te gaan voor Milk Teeth in de Dogtooth Stage. De band heeft eerder dit jaar geopend voor Tonight Alive, dus mogelijk heb je hem eerder kunnen zien dan wij. Als dat zo is: gefeliciteerd, ik ben stikjaloers op je, want wat waren ze goed. Als de band nog melktanden had gehad waren die er gegarandeerd uitgesprongen, aangezien de band geen moment stil heeft gestaan. De set is een brok rauwe energie, frontvrouw Becky Blomfield weet alle emoties te raken met haar vocals en tourgitarist Billy Hutton blijft daar niet ver bij achter. Er is veel gepraat met het publiek, veel grapjes, maar er is ook tijd voor een serieuzer gesprek. Blomfield heeft een shirt aan van een goed doel (Gender Is Over!) en vertelt hier wat over, wat op een goede wijze de genderproblemen aankaart. Een Milk Teeth show heeft eigenlijk alles en geloof me, dit moet je eens zien.
De Dogtooth stage heeft nog een goede band voor ons klaarstaan op het tijdschema, want DEAD! is de volgende band. Ondanks dat de naam letterlijk “Dood” betekent, staat de band verre van dood op het podium. Ondanks dat de bandleden nog erg jong eruitzien (en dit waarschijnlijk ook zijn), creëren de jongens toch een feestje op het podium en in de tent. De hele show voelt aan alsof het is hoe een My Chemical Romance show zou zijn geweest toen de band nog niet bekend was en DEAD! heeft ook alles in zich de nieuwe My Chemical Romance te worden. Ondanks dat de set wordt geteisterd door veel kleine geluidsproblemen, deert dit niets voor het complete plaatje dat de band nu al levert!
Ik hou niet van al te veel negatief doen, maar ik heb eigenlijk niet heel veel goeds te zeggen over de volgende band op het programma van de Dogtooth Stage. Dat is namelijk Slaves (de Jonny Craig versie) en ik heb hier erg naar uitgekeken. Starving for Friends is een geweldig nummer naar mijn mening, Craig heeft een hele sterke stem en ik wilde hem graag in actie zien. Helaas valt de set een beetje dood: nadat eerst Craig en een random andere persoon dingen in een microfoon lopen schreeuwen, komt de band op en begint het. Binnen no time is het duidelijk dat dit The Jonny Craig Show is en dat de bandleden er alleen maar ter ondersteuning zijn. Craig kan de show alleen niet dragen, waardoor het een chaos wordt. De meerderheid van de bandleden lijkt er ook alleen maar te staan omdat het nu eenmaal moet, dus we zijn hier snel klaar mee. Gelukkig klonk Craig nog wel okay, dat mag ook wel vermeld worden.
De volgende show, welke op de Maverick Stage plaatsvindt, is gelukkig compleet het tegenovergestelde. Anti-Flag komt vol enthousiasme het podium op en laat zien dat ze nog steeds vol plezier optreden, ondanks dat de mannen al sinds 1988 dit werk doen. Met de anarchistische punk die de mannen maken, draait de hele show alleen maar om de volgende zaken: fuck de overheid, heb het hier naar je zin en iedereen hier is je vriend. Dit is een instelling waar heel het publiek het mee eens is. Zodra frontman Justin Sane vraagt of het publiek de medebezoekers in zijn omgeving de hand te schudden en kennis te maken, wordt dit met plezier gedaan. Tijdens de rest van de show staan grote circle pits, meezingkoren en uitkijken voor je medemens centraal. Op het podium wordt ook veel gedanst en gesprongen en op het eind komen vocalist en bassist Chris No.2 en drummer Pat Thetic het laatste nummer zelfs afmaken in het publiek. De band bewijst op spectaculaire wijze dat punk nog lang niet dood is, maar gewoon voor de regen aan het schuilen was in de tent die de Maverick Stage heet.
Neck Deep heeft er geen problemen mee om vaak te touren. In april stonden de heren nog in de Melkweg (wat heel gezellig was, want daar waren wij ook al!), over een paar weken staan ze in De Helling en nu dus op Download Festival. De set wordt, heel lief, opgedragen aan Architects, die helaas af moesten zeggen. Ook heeft Neck Deep één van de weinige rustige momenten van de dag als het nummer A Part of Me wordt gespeeld. Verder is er weinig over de set op te merken: als je de band kent, weet je wat je te wachten staat. Een brok energie, een podium dat bijna in elkaar gesprongen wordt en een enthousiast publiek. Typische poppunk van de hoogste plank!
Sommige bands zijn uniek in zijn soort en genre. Skindred is hier één van. Met zijn unieke combinatie van Reggae, Rap en Metal heeft de Welsh band het rijk voor zichzelf binnen dit genre. Gelukkig wordt uniekheid beloond op Download festival en staat Skindred inmiddels al voor de zesde keer op het festival. Deze keer als tweede band op de Zippo Encore stage. Met zoveel maal ervaring, neemt de band geen genoegen met half hard gejuich en meezingen. Alleen vol enthousiasme is genoeg voor de band. Het is één groot feest met waarschijnlijk het grootste publiek dat de Zippo Encore stage tot nu toe heeft gezien. DJ Dan Sturgess mag ook twee keer zijn eigen ding doen tijdens de set, wat er één keer toe leidt dat er Justin Bieber gedraaid wordt op Download. Gelukkig komen ook de nieuwste track, Sound the Siren, en de grootste hits, Kill the Power en Nobody, langs, welke allemaal uit volle borst worden meegezongen. Skindred is uiteindelijk een goede band om je warm en vermaakt te houden in de aanhoudende regen.
De headliner van de Encore Stage was NOFX vandaag. Ja, je kunt vandaag wel een punk dagje noemen voor ons. Al weet ik niet zo zeker of NOFX wel helemaal punk is, want de heren hebben ook nog reggae, hardcore, poppunk en flink wat cabaret gedaan. Het begint al bij opkomst, aangezien het geluid niet helemaal goed afgesteld staat en dit dus nog even gedaan moet worden. Terwijl dit wordt gefixt, tappen frontman Fat Mike en gitarist El Hefe flink wat grappen. Niemand is veilig vandaag: El Hefe doet impressies van Ozzy Osbourne, de Ieren en nog veel meer, Fat Mike maakt grappen over onder andere Joden, Mexicanen en zijn dode ouders en natuurlijk worden er een aantal grapjes gemaakt over de prachtige jurk die Fat Mike aanheeft. Ik weet niet of dat vaker gebeurd bij een NOFX show, maar ik vind het geweldig. Tussen de grappen door wordt er natuurlijk ook nog flink wat muziek gespeeld en nogmaals weet ik, met mijn onervarenheid, niet of de band altijd zulke korte, sarcastische en geinige nummers speelt, maar soms lijken ze wel ter plekke geïmproviseerd (of een week van tevoren, onder het genot van… water met whiskey adem, want twee leden zijn al een tijdje nuchter). Hier is absoluut niets mis mee, sterker nog, deze set zit in mijn top drie van de hele dag. Ik heb nog nooit zoveel gelachen bij een show en ik wilde dat ik mee had kunnen zingen met alles. Zelfs de regen kon het niet verpesten. Oh ja, weet je nog dat Skillet vrijdag niets hiermee had gedaan? Nou, NOFX heeft het weer en de toestand op het festival vele malen in zijn grapjes en gesprekken betrokken. Het is een waardige afsluiter van onze tweede festivaldag!
We wilden nog graag naar Black Sabbath gaan, maar aangezien het echt met bakken uit de lucht stortte besloten we om naar huis te gaan en iets minder te verzuipen dan gisteren. Morgen is het tijd voor de laatste dag, met onder andere Breaking Benjamin, Billy Talent en Don Broco!
Download Festival review dag 1
Download Festival review dag 3
