Jera On Air wordt ook wel de Nederlandse, kleinere Groezrock genoemd. Net als dit Belgische festival is Jera On Air ook elk jaar en dit jaar nam het festival plaats op 24 en 25 juni. Zoals je waarschijnlijk al verwachtte, waren wij hier ook te vinden en hieronder kun je onze indrukken teruglezen!
Dag 1
Alleen een winnaar kan Jera On Air op de juiste manier openen en daar is voor gezorgd! Prospect heeft namelijk één van de twee Guts&Glory wedstrijden gewonnen en laat op de vrijdag zien waarom. De heren komen op met zwarte maskers en beginnen gelijk hard te spelen. Het snoeiharde geluid moet het water van de modderige grond wel eruit dreunen, dat kan niet anders. Na een paar nummers gaan de maskers af, maar de heren blijven hard gaan. Een verdiende winnaar en niet alleen is de eerste band van het festival geslaagd, de eerste mosh en circlepits zijn een feit!
Met de tweede band van het festival hebben we ook meteen de eerste primeur van het jaar: met Siberian Meat Grinder op het podium is het voor het eerst dat er een Russische band op Jera On Air speelt. Dat het publiek over het algemeen nog niet bekend is met de heren, maakt niets uit. De meerderheid van het publiek dat inmiddels op het festival is aangekomen, staat in de tent. De twee vocalisten stampen een eindje af op het podium en strooien hun geschreeuwde woorden vol energie uit over het publiek. Er is nog wel iets van een taalbarrière te merken, maar laat dat niet je excuus zijn om deze band met zijn unieke crossover sound en energieke performance te missen!
Hierna is het weer tijd voor wat Nederlands trots: For I Am King! Toevallig ook de enige band op de line-up met een vrouwelijk lid, dus dan moet ik even mijn gender supporten. Frontvrouw Alma laat zien dat vrouwen ook flink kunnen knallen met haar grunts, headbangen en zelfs een beetje luchtgitaar op haar microfoon tussendoor. De rest van de band staat ook heerlijk te spelen. Het nieuwe schijfje van de band, Daemons, is afgelopen week uitgebracht en het nieuwe materiaal wordt net zo goed ontvangen als het oudere materiaal. Alma staat op het podium als een stuiterbal van metaal, en dat hoort niet te kunnen werken maar doet het wel. Het begin van Jera On Air blijft sterk!
De eerstvolgende show die we mee konden pikken was Thy Art Is Murder. Het geluid dat de heren weten te maken klinkt inderdaad moordend en die metafoor mag je zelf oppakken zoals je wilt. Het is nog niet zo lang geleden dat oud-frontman CJ McMahon uit de band stapte en invallende vocalist Lochlan Watt tourt nog niet erg lang mee, maar daar merk je erg weinig van. Wat je wel merkt, is dat er veel fans in het publiek staan en die doen allemaal graag mee met de pits die bij een set van Thy Art Is Murder horen. Het is niet helemaal mijn smaak, moet ik eerlijk toegeven, maar vet om te zien is het wel.
Tijd voor het iets zachtere werk: Municipal Waste. Ik zeg dan wel iets zachter, maar daarmee bedoel ik vooral dat de vocalen geschreeuwd en niet gegrunt worden. Wat me vooral bij blijft van de set is het headbangen, want de band heeft genoeg haar om een flinke ventilator mee te kunnen maken tijdens het beuken. De eerste crowdsurfer wordt gespot bij deze set, die heel wijselijk de hogere grond heeft gekozen. Van de band moet de tent namelijk vooral kapot gaan en met de heerlijke brij geluid die van het podium komt is dat ook zeker gelukt. Helaas vallen de vocals weg, maar als je hard aan het stampen bent maakt dat verder ook niet uit.
Na een lange, zware trek door de modder zijn we bij de Punkbrockbar, waar P.O. Box al staat te spelen. De band straalt plezier uit op het podium en de muziek is verschrikkelijk catchy. Dit is ook goed te merken aan het publiek, want dat staat geen moment stil. Zo goed als iedereen (inclusief de band) is aan het springen en de sfeer is om van te smullen. Bij het laatste nummer stroomt het podium vol met publiek en dat is een toepassend einde van een hele fijne set.
The Amity Affliction heeft de eer om de eerste dag van Jera On Air te sluiten en het is duidelijk dat er veel mensen voor deze band komen. Waar de band zelf niet heel veel met het publiek spreekt, schreeuwt het publiek alle lyrics gezamenlijk en kneiterhard terug. Het publiek is actief en op een gegeven moment komen zelfs de aanstekers tevoorschijn. De band zelf speelt een strakke set, waar verder weinig over op- en aan te merken is. De heren doen lekker hun ding en het slaat goed aan. Ik wil nog wel even de lichtshow benoemen van deze set, want die zag er uitstekend uit! Als ik even niet weet waar ik naar moest kijken, check ik gewoon de lichten, dus dat is ook letterlijk en figuurlijk een lichtpuntje in de set geweest.
Dag 2
Het zonnetje is opgekomen op dag twee, de regen is nog niet begonnen en de zoete klanken van Pelgrim zijn genoeg om iedereen hun tent uit te trillen. Wacht, zei ik zoete klanken? Ik bedoel snoeiharde klanken. Pelgrim is de winnaar van de andere Guts&Glory wedstrijd en heeft daarom de eer om de tweede dag te openen. Het valt aan de heren te zien dat ze er veel plezier in hebben. De band is energiek, praat regelmatig met het publiek en de set is perfect om wakker mee te worden.
We wisselen weer van tent, want op het volgende podium staat Monuments te spelen. Frontman Chris Barretto staat als een sergeant op het podium en blaft zijn bevelen naar het publiek, welke gretig worden opgevolgd. Zijn lichaamshouding straalt autoriteit uit en het is gewoon moeilijk om niet te luisteren, zelfs als er een aantal tassen om je lichaam hangen, waardoor springen en knielen niet erg makkelijk is. De band roept de oudere fans op om de nieuwere fans, die er vandaag voor het eerst bijzijn, vooral welkom te heten, wat meer bands zouden moeten doen. Met nog een strakke set erbij en veel duidelijk plezier van de band (plus veel headbangen, waarbij dreads en kroeshaar veel meters door de lucht maken) is ook dit een geslaagd feestje.
Is het tijd voor poppunk? Nou ja, ik vind het altijd tijd voor poppunk, maar voor nu is Jera On Air het met me eens. Op de mainstage is het tijd voor wat Nederlandse poppunk trots: Call It Off. De heren zijn iets minder energiek dan ik van ze gewend ben. Gelukkig is zelfs ‘iets minder energiek’ nog steeds heel erg energiek, dus de meesten zal het niet eens opgevallen zijn. De band staat met plezier te springen, de kenmerkende poppunksprongen en rondjes zijn niet van de lucht en het publiek is met letterlijk alles dat niet aan de grond vastzit over aan het gooien. Een adempauze tussen het metalgeweld kunnen we het niet noemen, maar het is wel verfrissend.
We gaan nog even door in de poppunk, want hierna komt Neck Deep. Dit is de derde keer in drie maanden dat ik deze heren zie en deze keer is geen uitzondering: het is weer een strakke set. De band springt erop los – het is echt een wonder dat het podium nog heel is – en hoe frontman Ben Barlow die dubbele hernia nog niet heeft gekregen van het headbangen is mij een raadsel. Ik wil zijn nek hebben, want die van mij begaf het al op dag 1. Verder is een Neck Deep show tegenwoordig het voorbeeld voor een goede poppunk show, dus denk je in wat je daar graag wilt zien en Neck Deep doet het. Als laatste moet ik nog even benoemen dat toen de band zag dat er een crowdsurfer over de barriers gegooid werd door het publiek, ze hier een punt van maakten en het publiek op zijn kop gaf. Je moet voor je medemens zorgen en er niet mee gaan gooien, wat een wijze levensles is.
Je ziet de shirtjes van Beartooth al massaal rondlopen, dus het is geen verrassing dat de band plots op het podium staat. Het valt op dat, ook al is de band verre van een headliner op de line-up, er toch massaal wordt meegezongen met de meeste nummers. Het helpt natuurlijk mee dat de setlist je in vogelvlucht het beste van de band laat zien, maar het is toch leuk om te horen. Wat ook opvalt is dat de band echt Caleb Shomo (de frontman) en zijn bandleden is. Gelukkig staan de bandleden er alsnog geinteresseerd bij en spelen ze met plezier en als klap op de vuurpijl is Caleb Shomo één van de beste frontmannen van het hele festival. Hij hoeft het publiek niet te commanderen, alles wat hij zegt gebeurt. Het is ook een interessant idee om de set te beginnen met knielen, want dat zorgt ervoor dat je vanaf het begin betrokken bent. Al in al is deze set één van de beste van het festival voor mij!
De reden dat Beartooth niet de beste set van het weekend is, volgt nu. Die reden komt namelijk in de vorm van Frank Carter & the Rattlesnakes, een band met een flinke reputatie voor zijn live show. Deze reputatie wordt meer dan waargemaakt: vanaf het begin is Frank Carter, gekleed in een oogbloedend pak, met zijn microfoon aan het gooien en vol emotie aan het krijsen. De band laat regelmatig zien wat hij in petto heeft, maar Carter steelt duidelijk de show. Hoogtepunt is wel het enige rustige moment in de set: iedereen moet gaan zitten en vooral zijn mond dichthouden, terwijl Carter middenin de zaal Beautiful Death zingt. Kippenvelmoment.
Het is de laatste keer dat John Coffey op Jera On Air te zien zal zijn, dus de mannen krijgen een goed afscheid. Een John Coffey show bestaat uit hard gaan en dat gebeurt ook zeker bij deze set. Zodra de band begint met Broke Neck is het hek los en het publiek stampt vrolijk mee. Zulke pure rock ’n roll zullen we niet snel meer krijgen in Nederland, zelfs nu het einde dichterbij komt voor de band, geeft iedereen nog steeds alles. Er was geen momentje als het biervang moment van Pinkpop, maar dat moet de sfeer niet bederven. John Coffey, we zullen je missen, gelukkig zijn er nog wat afscheidshows!
Tijd om weer terug te gaan naar de knallende metal met August Burns Red. Voor de gelegenheid heb ik de microfoon de naam Tarzan gegeven, aangezien de arme microfoon bijna vaker aan het slingeren en hangen is dan dat hij gebruikt wordt voor zijn echte doeleinde. Buiten dit grapje is de band wel ijzersterk: lead gitarist JB Brubaker speelt technisch sterke solo’s uitstekend tijdens de set, de vocals klinken als een extra instrument in plaats van, nou ja, vocals, en frontman Jake Luhrs weet verbazende klanken uit zijn keel te krijgen. Het was intens op de beste manier!
Buiten wordt het kouder en het zonnetje begint onder te gaan, maar daar is niks van te merken bij Jaya the Cat in de Punkbrockbar. De temperatuur binnen is tropisch, net als de sfeer en de muziek. Je zou bijna een cocktail erbij willen pakken, maar met al het gespring binnen zou die cocktail binnen no time over jouw en je buren heen gegooid zijn. Dit weerhoudt mensen niet om een biertje te kopen en zo gebeurde het dat er mogelijk meer bier door de zaal heen is gegooid dan dat er regen buiten is gevallen. (Het heeft heel hard geregend die dag.) Ook hier moeten we gaan zitten voor een bepaald nummer en mijn kuiten beginnen te protesteren. Richting het eind van het optreden mogen ook nog twee meiden van het podium af stagediven met de zegen van de bebaarde mannen. Al met al is het een geslaagd en warm feestje op het koude en drassige festivalveld.
De afsluiter van de second stage is While She Sleeps. Na de skapunk is de enorme bak metal wel weer even slikken, het contrast is redelijk groot. Afijn, gelukkig hou ik van veel genres en op deze manier word je toch weer een beetje wakker geblazen na een lange, vermoeiende dag. De band heeft een dramatische intro, waardoor er hoge verwachtingen worden verwekt, die gelukkig waar worden gemaakt. De heren staan lekker te spelen, het publiek kaatst de energie goed terug, het podium wordt finaal vernacheld en van de vloer zal ook niet veel overgebleven zijn. Pro tip: mocht er iemand aan het slapen zijn, dan zou ik deze band niet in de buurt live laten spelen, want dan is de naam plots While She Slept. Een uitstekende afsluiter van een nette line-up op de tweede stage!
Na nog even wachten (en wachten, en wachten…) is het tijd voor Pennywise, de laatste headliner. Ook al komt de band flink wat later op dan gepland, is het vanaf het begin toch een feestje. De laatste energie moet er nog even uit en dat kan gelukkig goed bij de fijne punk van de heren. De meeste nummers worden ingeleid met een grappig verhaaltje, waardoor er ook nog wat te lachen valt tussen de muziek door. De band staat duidelijk te genieten op het podium en je kunt zien dat de vele jaren ervaring van de band zijn vruchten heeft afgeworpen. Een waardige headliner en afsluiter van het festival!
Tijdens de set van Pennywise wordt ook de Punkbrockbar afgesloten door zijn laatste headliner: Burning Down Alaska, Het is beduidend minder druk in de zaal dan bij eerdere bands, waarschijnlijk hebben de meesten toch voor Pennywise gekozen. Ik weet niet zeker wie er meer heeft gemist, want allebei de bands hebben hun charme. Burning Down Alaska is duidelijk jonger dan de punkers, maar weet toch het publiek om hun vingers te winden. Hier is wel duidelijk te merken dat de aanwezigen moe zijn. Toch wordt er aan de voorkant van de zaal flink gesprongen en meegezongen. Je raadt het waarschijnlijk al: dit is ook een uitstekend einde voor de stage!
Al in al is Jera On Air 2k16 (zoals ik het zelf noem) voorbij gevlogen. Twee dagen lijkt langer te duren dan het echt is, al helemaal als er zoveel goede bands op de line-up staan. Gelukkig kunnen we altijd uitkijken naar een nieuwe editie. Jera On Air, je was prachtig, tot volgend jaar!
